Ολα στην πολιτική είναι ρίσκο, το ξέρουμε. Και να βάλεις τον Φαήλο στο ευρωψηφοδέλτιο και να μην τον βάλεις. Και να πάρεις στους ώμους σου τον Αυτιά και να μην τον πάρεις. Και να ξαναβάλεις υποψήφια τη Μισέλ και να την κόψεις. Και να γείρει ο συνδυασμός σου προς τα πολύ Δεξιά και να ρίξει άγκυρα μόνο στα νερά του Κέντρου. Και να κινηθείς με γνώμονα τη σοβαρότητα των υποψηφίων, αλλά και να θυσιάσεις τη σοβαρότητα μπροστά στην αναγνωρισιμότητα ή τις διαπλοκές τους. 

Και να στείλεις στις Βρυξέλλες ανθρώπους που ξέρουν στοιχειωδώς τι πράγμα είναι η Ευρώπη, αλλά και να παίξεις αποκλειστικά εσωτερικό ψηφοθηρικό παιχνίδι θέτοντας σε τριτοτέταρτη μοίρα τα ευρωπαϊκά. Μπορείς να διαλέξεις αυτούς που –αν εκλεγούν– δεν θα σε εκθέσουν στο μέλλον, μπορείς όμως και να προσπεράσεις προειδοποιήσεις για τα άσχημα μελλούμενα που διαγράφονται στον μακρινό ορίζοντα αν χριστούν υποψήφιοι κάτι τυπάκοι σαλταδόροι και αδίστακτοι. Ολα ρίσκο είναι. 

Πολυσυλλεκτικό το κόμμα σου, αντικειμενικά δύσκολες οι επιλογές σου. Η βεντάλια των προσώπων που θα δώσουν τη μάχη του Ιουνίου πρέπει να περιέχει όλες τις πολιτικές υποφυλές της ευρύτερης παράταξής σου, δίχως να μπατάρει προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Κατανοητό. Πώς διάβολο, τώρα, θα καταφέρεις να στριμώξεις όλα τα χρώματα και σχήματα της νεοδημοκρατικής αρμάδας δίχως να πλήξεις την –έως σήμερα πετυχημένη– εσωτερική ισορροπία της, είναι το στοίχημά σου. 

Αν ήταν ποσοτικό, θα ήταν εύκολο. Τόσους κεντρώους, τόσους λαϊκούς δεξιούς, τόσους φιλελέδες και τόσους ακροδεξιούς. Πλην, δεν είναι ποσοτικό το θέμα. Και στην πολιτική μετράνε περισσότερο οι συμβολισμοί, παρά η ουσία. Και το timing επίσης και η περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα. Κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πήρε στη ΝΔ σύσσωμο το στελεχικό δυναμικό της Ενωσης Κέντρου, αλλά το σύνολο των οπαδών της το πήρε ο Παπανδρέου. 

Αργότερα, ο Ανδρέας πήρε πακέτο σε μια μέρα τον Γεώργιο Μαύρο (αρχηγό του Κέντρου) και τον Μανώλη Γλέζο (συμβολική μορφή της Αριστεράς) και πέτυχε μπίνγκο. Το ΠΑΣΟΚ εισέπραξε τα μέγιστα και από τις δυο πλευρές. Και δύο δεκαετίες μετά, ο γιος του Γιώργος, με την ίδια πολιτική, έκανε μια τρύπα στο νερό. Πήρε δυο συμβολικές φυσιογνωμίες της ΝΔ (Στέφανο Μάνο και Ανδρέα Ανδριανόπουλο), δίχως να κερδίσει μία ψήφο. 

Οπερ, αυτά που ακούω για υποψηφιότητα σεσημασμένου υπερεθνικιστή (και άλλων δηλαδή, αλλά αυτό φωνάζει ως προς τον συμβολισμό του), στα μάτια μου φαντάζει σαν δίκοπο μαχαίρι. Εσύ ξέρεις καλύτερα, πάντως όσο πιο ασταθής είναι η εποχή που διανύουμε, τόσο πρέπει να προσθέτουμε στο έρμα που υπάρχει στα χαμηλά του σκάφους μας, αντί να χτίζουμε αμφίβολης ευστάθειας ορόφους στα ψηλά του. Οπου έρμα, οι βασικές αρχές μας. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News