«Μα δεν χρειάζεται να τα αντιλαμβάνεσαι όλα, Ρέα. Εκείνες, μόνο εκείνες γνωρίζουν, πότε είναι η ώρα της επανάστασής τους. Ολα θέλουν τον χρόνο τους. Εμείς μόνο να σκύψουμε το κεφάλι μέχρι το χώμα. Με βαθύ σεβασμό και απέραντη εκτίμηση. Να προσκυνήσουμε μια μπούκλα που ξέφυγε από μια μαντίλα και έγινε φωτιά. Θεέ… Οποιε Θεέ!.. Μην τις κάψει η φωτιά τους!». Μην τις κάψει η φωτιά τους.

Ετσι έκλεινα το χρονογράφημά μου με τίτλο «Η μπούκλα που ξέφυγε από τη μαντίλα» στις 23 Σεπτεμβρίου 2022. Εκφράζοντας την αγωνία μου για όλες εκείνες τις γυναίκες που είχαν φουντώσει τη σπίθα σε φωτιά, δίνοντας όρκο δικαίωσης στη μνήμη ενός 22χρονου κοριτσιού, της Μάχσα Αμινί, που είχε βασανιστεί μέχρι θανάτου από την Αστυνομία Ηθών του Ιράν.

Θυμάμαι ένα σωρό κοτσίδες ομόθρησκων να κόβονται και χέρια να τις πετάνε σαν μαστίγια στον αέρα, θυμάμαι και ένα σωρό γυναίκες άλλων θρησκειών και κουλτούρας έμπρακτα να συμπαρίστανται διεθνώς, θυμάμαι και ευτράπελα… Μια ντόπια δημοσιογράφος που έκοψε on camera, όσο κόβουμε για να καθαρίσουμε ψαλίδα… Τόσο έντρομο το μάτι της, μην και κόψει παραπάνω. Ολα τα είδαμε. Μα μετά είδαμε και άλλα, στρέφοντας τη ματιά μας αλλού. Ο καθείς και τα δράματά του.

Είδαμε παιδεραστές, είδαμε ένα 12χρονο κορίτσι να «καθαρίζει» σε μια κοινωνία που δεν «καθαρίζει» πια για εκείνη. Ποιος να διανοηθεί ότι μετά την κατάθεσή της με βοήθεια παιδοψυχολόγου, την εγκαταλείψαμε πια αβοήθητη, χωρίς θεραπεία ψυχής… Πόσο μπάχαλο μη ουσίας είμαστε μωρέ! Είδαμε γυναικοκτονίες. Είδαμε ενδοοικογενειακή βία. Είδαμε βία, πολλή βία. Από τα γεννοφάσκια, εμποτισμό βίας. Είδαμε την Τουρκία να τρίζει δόντια. Είδαμε την Ουκρανία να βγάζει τη γλώσσα στην υπερδύναμη.

Ζούμε με την αγωνία των αντιποίνων της υπερδύναμης. Είδαμε και πώς διαρρηγνύεται η εμπιστοσύνη σε μια δομή, μα πίσω από όλο αυτό, είδαμε ξανά πόσο μπάχαλο είμαστε στην απόλυτη έλλειψη οποιουδήποτε ελέγχου σε όλες τις δομές. Η κάθε χώρα έχει τα «δικά» της και όλοι μαζί τα «διεθνή» μας. Εν ολίγοις, ξεκολλήσαμε τα μάτια μας από τις γυναίκες του Ιράν και τα κολλήσαμε σε ένα σωρό. Μα εκείνες συνέχιζαν. Ακάθεκτες.

Μέχρι προχθές, που ο γενικός εισαγγελέας του Ιράν μίλησε για κατάργηση της Αστυνομίας Ηθών. Φαντάσου κατόρθωμα! Και πλέον εξετάζεται και το επόμενο βήμα, δηλαδή η κατάργηση της μαντίλας. Φαντάσου! Φαντάσου διαδρομή!.. Οι πρώτες περιπολίες της Αστυνομίας Ηθών χρονολογούνταν από το 2006. Αντεξαν 16 χρόνια. Εβραζαν 16 χρόνια. Θυσιάστηκαν 448 άνθρωποι, σύμφωνα με τη μη κυβερνητική οργάνωση Iran Human Rights, με έδρα στη Νορβηγία, ενώ το Ανώτατο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας του Ιράν ανακοίνωσε ότι «περισσότεροι από 200 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί»… Αποκλίσεις.

Ξαναδιαβάζω εκείνο το χρονογράφημά μου: «Εκείνες, μόνο εκείνες, γνωρίζουν πότε είναι η ώρα της επανάστασής τους. Ολα θέλουν τον χρόνο τους. Εμείς μόνο να σκύψουμε το κεφάλι μέχρι το χώμα. Με απέραντο σεβασμό και εκτίμηση». Θεέ. Οποιε Θεέ… Τα κατάφεραν!

Τα κατάφεραν; Ενώ έκλεινα αυτό το χρονογράφημα έφταναν νεότερες ενέργειες της κυβέρνησης του Ιράν που τροφοδοτούσαν επιφυλάξεις. Πλέον επικαλούνται ότι ο γενικός εισαγγελέας δεν είναι αρμόδιος για την κατάργηση της Αστυνομίας Ηθών. Αυτή υπόκειται στο υπουργείο Εσωτερικών. Μα ήδη, ακόμα και αυτό, είναι μια νίκη. Ή έστω μια ακόμα νίκη σε μια μακρά διαδρομή προς την οριστική. Μακάρι! Ποιος είπε ότι ο δρόμος είναι εύκολος;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News