Υπήρχε μια εποχή που στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού είχαν επανεκλεγεί ως μνημονιακοί, είχαν συστήσει στο πανελλήνιο ένα κομματικό inside joke: ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβαινε στους δρόμους κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια γελοία προσπάθεια να δείξουν ότι δεν τους αρέσουν αυτά που ψηφίζουν ως κυβέρνηση —αλλά η κυβέρνηση βέβαια τους άρεσε— ο ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτυρόταν για τα εργασιακά, το Ασφαλιστικό, τις περικοπές δαπανών κλπ. Διαμαρτυρόταν λοιπόν και για τον φράχτη στον Εβρο. Ναι, δεν ήθελαν ούτε τον φράχτη, που τώρα μας έχει βοηθήσει να κρατήσουμε τη χώρα ακέραιη. Ορθια όπως θα το έλεγαν, οι σύντροφοι.

Και επειδή το βλέπω να έρχεται, ε λοιπόν όχι. Σε αυτό το σημείο δεν χωρούν συζητήσεις ούτε περί αλληλεγγύης, ούτε περί ανθρωπισμού. Η ώρα που μπορούσαμε να φιλοσοφούμε ότι ως φιλόστοργη χώρα πρέπει να περιθάλψουμε τους κατατρεγμένους, δεν είναι αυτή. Διότι ακόμα και αν πρόκειται για υπερμαραθωνοδρόμους, οι χιλιάδες απελπισμένοι που στριμώχτηκαν στις Καστανιές δεν έφτασαν κατευθείαν από την φλεγόμενη Ιντλίμπ μέσα σε λίγες ώρες. Διότι είναι οικογένειες μεταναστών που είχαν σταθμεύσει πέριξ της Κωνσταντινούπολης και εστάλησαν από το καθεστώς Ερντογάν στα σύνορα με έναν μόνο σκοπό: να δημιουργήσουν πρόβλημα. Διότι δεν είναι καν κατατρεγμένοι με την στενή έννοια του όρου. Είχαν ασφαλείς συνθήκες διαβίωσης στην Τουρκία. Και διότι επιτέλους υπάρχουν σύνορα.

Πίσω λοιπόν στην ιστορία μας. Ηταν Οκτώβριος του 2015 όταν η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ είχε διαβάσει μια συνέντευξη του Γιάννη του Μουζάλα και είχε γίνει έξαλλη. «Υπάρχουν τεχνικά ζητήματα που σε αυτή τη φάση δεν καθιστούν πρόσφορη την ιδέα να ανοίξει ο Εβρος», είχε πει ο τότε υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, προκαλώντας την οργή των νεολαίων και όχι μόνο. Τι θα πει δεν θα ανοίξει ο Εβρος; Και ο σύντροφος ο Τζον Λένον που μας έλεγε «imagine there’s no countries»; Διοργάνωσαν λοιπόν πορεία κατά του φράχτη στον Εβρο, ζητώντας «να ξηλωθεί τώρα ο φράχτης» και καλώντας την κυβέρνηση Τσίπρα «να προχωρήσει στη δημιουργία ασφαλών και νόμιμων διόδων για τους πρόσφυγες στον Εβρο και σε άλλα σημεία».

Δεν ήταν οι μόνοι. Το ίδιο είχε κάνει και το Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι τούτοι. Και όλοι εξάλλου παρέπεμπαν στις φρέσκιες προγραμματικές του Αλέξη Τσίπρα που στη Βουλή έλεγε ότι δεν πιστεύει στα τείχη. Απαντες άλλωστε ήθελαν να θυμούνταν τις ηρωικές εποχές του 2011 που αμέριμνοι κι ωραίοι διαδήλωναν κατά του «φράχτη του αίσχους».

Αλλά η άποψη του κ. Μουζάλα πρυτάνευσε, όπως στο πρώτο εξάμηνο του ’15 είχε επικρατήσει και το δόγμα του Γιάννη Πανούση, που ανάσχεσε τις προγραμματικές εξαλλοσύνες του ΣΥΡΙΖΑ για τον φράχτη στον Εβρο.

Οχι ότι αντιμετώπισαν το πρόβλημα. Το δόγμα περί «ασφαλών» και «νόμιμων» —εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά— διόδων κυριάρχησε και δημιούργησε ένα μεγάλο καραβάνι που απλώς κάναμε ότι δεν το βλέπαμε, αφού άλλωστε για λίγο λιάζονταν στην Ομόνοια και μετά εξαφανίζονταν. Εμείς κάναμε ότι δεν το βλέπαμε αλλά άρχισαν να το βλέπουν στην κεντρική Ευρώπη και μια μέρα έκλεισαν τα σύνορα και βρεθήκαμε με την Ειδομένη και να παρακαλάμε τη Μέρκελ να κάνει γρήγορα μια συμφωνία με τον Ερντογάν για να γλιτώσουμε.

Αυτά τα ξέρουν πια στον ΣΥΡΙΖΑ. Και καταλαβαίνουν ότι το να συζητάνε αυτή τη στιγμή για αλληλεγγύη, no borders και άλλα τέτοια δεν αγγίζουν ούτε τους ίδιους τους τους ψηφοφόρους. Γι’ αυτό και αρκούνται —και πολύ σωστά— σε μια κριτική αφ΄υψηλού συν μερικές «τουφεκιές» για τις ανακοινώσεις του Μαξίμου έτσι για την τιμή των αντιπολιτευτικών όπλων.

Ασφαλώς θα πουν ότι αυτοί κλήθηκαν να διαχειριστούν πολλαπλάσιες ροές το 2015, αλλά ξεχνούν ότι αυτό που έκανε η Ελλάδα τώρα στον Εβρο, το είχε κάνει η Ευρώπη σε εμάς τότε.

Ο Αλέξης Χαρίτσης είπε το Σάββατο ότι «η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πίεσε την Ευρώπη το 2015, με 800.000 να περνάνε τα σύνορά μας», αλλά ξέχασε να πει ότι τους «πίεσε» επειδή αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες μπορούσαν ακόμα τότε να πάνε στην Ευρώπη. Και ότι όταν νωρίς το 2016 τα σύνορα με την τότε ΠΓΔΜ έκλεισαν με χρήματα και κάλυψη από την ομάδα του Βίζεγκραντ, η Ελλάδα του κ. Τσίπρα έμεινε μόνη ως «υγειονομική ζώνη» του Προσφυγικού-Μεταναστευτικού, προσπαθώντας να «φιλοξενήσει» δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και παράτυπους μετανάστες από το Σχιστό ως την Ειδομένη.

Είτε το θέλουμε, λοιπόν, είτε όχι, τα σύνορα είναι το κρίσιμο στοιχείο σε αυτήν την ιστορία. Ας το θυμούνται όσοι το έχουν ξεχάσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News