Η εικόνα που διαμορφώθηκε από τις δύο τελευταίες συζητήσεις στη Βουλή για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, δεν διέψευσε τους πλέον απαισιόδοξους για το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου και το πολιτικό σύστημα εν γένει.

Δικαιολογίες, υπεκφυγές, φτηνά και ρηχά επιχειρήματα εκατέρωθεν, αντεγκλήσεις, ύβρεις, χυδαιολογίες, ασύμμετρες εντάσεις, κραυγές και οτιδήποτε άλλο μπορεί να προκαλέσει την απύθμενη πλήξη και αδιαφορία των πολιτών, κυριάρχησαν σε αυτές τις πολύωρες διαδικασίες. Αφορμή για όλα αυτά στάθηκε ένα παραδεδεγμένο σκάνδαλο-φωτογραφία της νεοελληνικής πολιτικο-κοινωνικής διαπλοκής των τελευταίων δεκαετιών.

Σε αυτό το περιβάλλον κερδίζει όποιος το «διαβάσει« καλύτερα και πάντως τίποτα δεν δείχνει να συμβαίνει προς όφελος των πολιτών. Η κρίσιμη παράμετρος όμως και, προς το παρόν, ο άγνωστος «Χ» της προσεχούς περιόδου είναι πώς θα εκδηλωθεί η απογοήτευση του κόσμου. Προς το παρόν οχυρώνεται πίσω από τους αναποφάσιστους των δημοσκοπήσεων. Στις εκλογές θα μπορούσε να εκφραστεί ως μαζική αποχή.

Καλώς ή κακώς, την καλύτερη ανάγνωση (ή μάλλον: την πιο ρεαλιστική) της πολιτικής συνθήκης φαίνεται πως κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ηδη, μία εβδομάδα νωρίτερα στη συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ, είχε κάνει μία εκτενή αναφορά:

«(…) αν έπρεπε να κάνω ένα σχόλιο για την εικόνα και τον πολυκερματισμό της Βουλής, θα σας έλεγα ότι δυστυχώς – είμαι πια 21 χρόνια βουλευτής – αυτή την εικόνα στο κοινοβούλιο δεν την έχω ξαναδεί.

»Οχι μόνο ως προς τον αριθμό των κομμάτων, αυτό κατ’ ανάγκην δεν είναι πρόβλημα, αλλά φαίνεται ότι υπάρχει ένας διαγωνισμός από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένου και του ΠΑΣΟΚ, για το ποιος θα χρησιμοποιήσει πιο τοξική φρασεολογία. Και αυτός ο ανταγωνισμός γίνεται ολοένα και χειρότερος.

»”Συμμορία”, “μαφία”, “καμόρα”, “χούντα”, “καθεστώς”: αυτή δεν είναι μια φρασεολογία η οποία ταιριάζει σε μια ώριμη δημοκρατία. Ούτε αυτό μπορεί να είναι επίπεδο ενός κοινοβουλευτικού διαλόγου αντάξιου αυτού που προσδοκούν οι πολίτες. Και, δυστυχώς, σε αυτόν τον ανταγωνισμό έχουν εισέλθει και κόμματα τα οποία εν πάση περιπτώσει θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται από μια διαφορετική – θα έλεγα – αίσθηση ευθύνης, καθώς έχουν κυβερνήσει τον τόπο αυτό.

»Αρα, σίγουρα η εικόνα του Κοινοβουλίου αυτή την εποχή δεν νομίζω ότι μας επιτρέπει να είμαστε πολύ αισιόδοξοι για το πώς οι πολίτες βλέπουν συνολικά τον κοινοβουλευτισμό».

Τα όσα επισημαίνει ο Πρωθυπουργός –άλλωστε αντίστοιχα είπε και στο «Πρώτο Θέμα»: «αισθάνοµαι ότι σπρώχνω έναν τοίχο»– είναι προφανώς μέρος της στρατηγικής του με ορίζοντα τις εκλογές. Και οι πρόσφατες, απογοητευτικές συζητήσεις στη Βουλή έρχονται να τον επιβεβαιώσουν. Η αντιπολίτευση παρουσιάζεται με κάθε ευκαιρία τόσο κατώτερη των περιστάσεων, που άθελά της ρίχνει νερό στο μύλο της κυβέρνησης.

Ακόμη και σε μία περίσταση όπου ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι στριμωγμένος και αναζητεί εμφανώς ελιγμούς και περιστροφές για ένα σκάνδαλο που, ασχέτως της νομικής έκβασης της διερεύνησης, έχει πλήξει την κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ (αξιωματική αντιπολίτευση), επιλέγει μία τόσο φτηνή, ρηχή και ατελέσφορη τακτική και δίνει τελικά στον Πρωθυπουργό την ευκαιρία να αναθαρρήσει.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ακόμη και σε μία φτωχή κοινοβουλευτική παρουσία του, δεν χάνει τέτοιες ευκαιρίες. Και, προφανώς, επιλέγει την πόλωση, επιτίθεται στον Ανδρουλάκη και καταφεύγει στην παλαιού τύπου επιχειρηματολογία για τις «αμαρτίες» του ΠΑΣΟΚ, που καλώς ή κακώς, συγκινεί ένα ευρύ ακροατήριο.

Το πιο εντυπωσιακό είναι δε ότι σύρει τον Νίκο Ανδρουλάκη σε μία παραδοχή ότι δεν διαθέτει το ταλέντο του Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο για να καταρρακωθεί το ηθικό και του τελευταίου ψηφοφόρου του ΠΑΣΟΚ (ή όσο έχει απομείνει).

Οσο αυτή η αντιπαράθεση εξελίσσεται έτσι και η υπόλοιπη αντιπολίτευση είναι ουσιαστικά σε ένα δικό της, παράλληλο σύμπαν, ο Μητσοτάκης είναι φανερό ότι εφαρμόζει και ένα σχέδιο με το βλέμμα στους συσχετισμούς εντός ΝΔ και σε πολύ συγκεκριμένους αποδέκτες.

Εχοντας προεξοφλήσει και θεωρώντας δεδομένες πλέον τις απώλειες προς τα κόμματα στα δεξιά της ΝΔ, έχει αποφασίσει να διαχειριστεί τη νευρικότητα στο εσωτερικό του κόμματός του.

Από τη μία πλευρά, επιτίθεται ευθέως στον Κώστα Καραμανλή και απαντά στην κριτική που του ασκεί για την εξωτερική πολιτική, με απαξιωτικά σχόλια για την «ακινησία» της περιόδου 2004-2009· από την άλλη, αποφεύγει επιμελώς να σχολιάσει και πόσο μάλλον να κρίνει την τακτική του Νίκου Δένδια, ο οποίος δεν κρύβει τις βλέψεις του για τη στιγμή που θα παρουσιαστεί ζήτημα διαδοχής στη ΝΔ.

Ορισμένοι ερμηνεύουν αυτήν την επιλογή ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πολιτικής διαχείρισης, όπου ο Πρωθυπουργός επιτίθεται στον καραμανλισμό, γνωρίζοντας ότι σε αυτή τη βάση σκοπεύει να στηριχθεί ο Δένδιας, όταν έλθει εκείνη η ώρα. Με άλλα λόγια, τα λέει στον Καραμανλή, για να τα ακούει ο Δένδιας.

Υπάρχει όμως και η εκδοχή, κατά την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα είναι αμέτοχος στη συζήτηση της επόμενης ημέρας και πάντως, αν πρόκειται να δώσει σε κάποιον το «δαχτυλίδι», δεν θα το κάνει άνευ όρων και εν λευκώ. Κατ’ αυτήν την ερμηνεία, δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι όποιος θεωρείται σήμερα ο εκλεκτός του Πρωθυπουργού θα πρέπει να είναι απολύτως ήσυχος. Υπάρχει βέβαια το θέμα των εσωκομματικών συμμαχιών – και εκεί μπορεί να δούμε εκπλήξεις.

Το παιχνίδι αυτό, βρίσκεται φυσικά ακόμη στο στάδιο της προετοιμασίας. Ομως όσοι γνωρίζουν πώς σκέφτεται και ενεργεί ο Πρωθυπουργός, δηλώνουν βέβαιοι ότι έχει ήδη σχεδιάσει και μελετήσει τις επόμενες κινήσεις του.

Και πάντως, το ποιο σενάριο θα ενεργοποιηθεί, εξαρτάται κατά μείζονα λόγο από το αποτέλεσμα των εκλογών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News