«Φέτος είναι πεσμένα», ακούς από τον σπιτονοικοκύρη του δωματίου που νοικιάζεις στη μακρινή, πλην όμορφη και δημοφιλή παραλία της Λέσβου. Δεν παραπονιέται ιδιαίτερα, γιατί η περσινή ήταν μια εξαιρετικά πολύ καλή χρονιά, αλλά σίγουρα, λέει, στη φετινή σεζόν η πληρότητα έχει πέσει αισθητά. Σε όλους. 

Το ίδιο ακούς και στα εστιατόρια, σε μια περιοχή όπου οι τιμές είναι σε λογικά επίπεδα και, κυρίως, αυτό που πληρώνεις κατά κανόνα αξίζει τα λεφτά του (και αλλού θα το πλήρωνες πολύ πιο ακριβά). Εξαίρεση αποτελούν τα σούπερ μάρκετ και τα μανάβικα. Εδώ οι τιμές είναι στα ύψη, όλοι παραπονιούνται για αυτό, ακόμη και οι ίδιοι οι έμποροι, και για να είμαστε ακριβείς, παντού και όλοι παραπονιούνται για αυτό – ακόμη και εύποροι τουρίστες, που μένουν σε θέρετρα πολυτελείας σε Κυκλάδες, Κρήτη και Χαλκιδική, ακόμη και αυτοί «φρικάρουν» με τις τιμές στα σούπερ μάρκετ.

Είναι η πρώτη φορά μου στη Λέσβο και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Καλά να είμαστε, θα ξαναέρθω για τους λόγους εκείνους που όσοι έχετε έρθει γνωρίζετε και όσοι δεν, υποψιάζεστε. Το νησί έχει πολλά να δώσει στον επισκέπτη και τα δίνει με αφθονία – και σε καλή τιμή, όπως είπαμε. Το ζήτημα είναι πού τα δίνει. Σε ποιον επισκέπτη. Και σε πόσους. 

Σίγουρα δεν μπορεί να τα δώσει στη μέση ελληνική οικογένεια, η οποία, 15 χρόνια τώρα, βλέπει την αγοραστική δύναμή της να μειώνεται και όλα τα άλλα να αυξάνονται. Μια τέτοια οικογένεια 4 μελών χρειάζεται κατά μέσο όρο και κατ’ ελάχιστο 150 ευρώ το άτομο για να κάνει το 12ωρο (και βάλε) ταξίδι, συν άλλα τόσα για το αυτοκίνητο. Σε σύγκριση με τις πιο κοντινές στο κέντρο Κυκλάδες, τα ποσά δεν είναι υψηλά (πάνω-κάτω τα ίδια), αλλά ποιος μέσος οικογενειάρχης αντέχει πια τις Κυκλάδες;

Το «παράδοξο» είναι ότι, όπως οι περισσότεροι όμορφοι (αλλά και άσχημοι) τόποι της πατρίδας μας, το νησί είναι φτιαγμένο (από και) για τον μέσο Έλληνα. Που, όπως είπαμε, δεν μπορεί να το γνωρίσει και να το χαρεί. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τη Λέσβο (που σε όλα τα άλλα παραμένει προσιτή και ελκυστική), για τα νησιά εν γενεί και σίγουρα για τον μέσο Έλληνα. Και έτσι γίνεται μείζον πρόβλημα για τη χώρα.

Γιατί, μας αρέσει ή όχι, η χώρα είναι ο μέσος όρος της. Ο οποίος παραμένει «πεσμένος», υποτιμημένος, αποκλεισμένος από ένα μέρος της, που όσο περνάνε τα χρόνια μεγαλώνει. Μαζί μεγαλώνει και η απόσταση που τον χωρίζει από την ίδια τη χώρα του, όπως και η απόσταση που χωρίζει τη χώρα του (και τα νησιά της) από αυτόν…

Δεν μπορώ να δω τίποτα θετικό σε κάτι τέτοιο. Ακόμη και αν αύριο το νησί τιγκάρει από Ευρωπαίους, Αμερικανούς και Τούρκους, και είναι fully booked έως τον Οκτώβριο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News