Η υποκριτική της Αννας είναι ένα από τα πιο ιδιοφυή σχόλια στη συμπεριφορά του σύγχρονου Ελληνα. Ο τρόπος που ακουμπάει και δεν ακουμπάει το κείμενο, η σχιζοφρενική απόσταση, που την διακρίνει από τον ίδιο της τον λόγο, δημιούργησαν μια σειρά από υπέροχους ρόλους, που με τον πιο απλό και άμεσα απολαυσιακό τρόπο σχετικοποιούν τα πάντα, αποκόβοντας το πρόσωπο από τον λόγο του, το αίσθημα από την έκφραση του, το υποκείμενο από το ρήμα του, το εγώ από τον εαυτό του. Αυτό που αποκάλυψε ο αποδομητικός λόγος του 20ου αιώνα η Αννα το φέρει στις ρωγμές της βραχνιασμένης φωνής της.  

Είναι γεγονός ότι η Αννα έχει παίξει τα λιγότερο αστεία κείμενα της Ελεύθερης Σκηνής. Μόνο το ταλέντο της θα μπορούσε να φτιάξει ανθρώπινα πλάσματα με τα ασυνάρτητα νούμερα της. Γιατί το περιεχόμενο ήταν η ίδια της η εσωτερική αντίφαση. Που εννοεί και δεν εννοεί. Λέει και δεν λέει. Είναι και δεν είναι. Η Αννα παίζει στο μεταίχμιο της οντολογίας. 

Σχεδόν κάθε ρόλος της Αννας είναι ένα αθώο πλάσμα, παγιδευμένο στο δίχτυ της γλώσσας, στο παραλήρημα μιας γελοίας αγωνίας και παραφοράς, που αντί να λύνει τους βρόχους, που την πνίγουν, τους  δένει χειρότερα. Ενεργούμενο του λόγου της και  ταυτόχρονα κωμικοτραγική αυτουργός. Η Aννα είναι η Ουίννυ της διπλανής πόρτας. Eνας Μπεκετικός ρόλος, χωρίς κείμενο. Μια διαρρηγμένη βούληση που παραντουράει. Eνας πολιτισμός που βολοδέρνει. Μια κατινιά σε διαρκή επανάσταση.

Αν δει σήμερα κάποιος στο YouTube το περίφημο νούμερο «…. αλλά κρατιέμαι»  (Μαρία Πενταγιώτισσα) θα διαπιστώσει ότι στερείται παντελώς περιεχομένου. Και αν παραπέμπει κάπου, αυτό είναι το ίδιο το πουθενά. Είναι το έμβλημα της α-νοησίας. Η πανηγυρική συνειδητοποίηση της ανεπάρκειας του λόγου. Το σύνθημα μιας κοινωνίας, που διαπιστώνει ότι δεν έχει περιεχόμενο. Δεν έχει νόημα. Ωστόσο δεν φρικιά. Γελάει. Ισως γιατί η ζωή είναι πιο ισχυρή απ’ την λέξη. Και η έλλειψη νοήματος, δεν είναι και προς θάνατον. Η ζωή είναι πιο γενναιόδωρη από όσο θέλουμε να λέμε. Και η Αννα έχει απάνω της την δωρεά αυτής της γενναιοδωρίας. Γι’ αυτό την αγαπάμε. Πέρα από τα κάποια καλλιτεχνικά της ολισθήματα. Γιατί τέτοιου εύρους πλάσματα δεν χρεώνονται με τους συνήθεις καλλιτεχνικούς ισολογισμούς. Τέτοιας ποιότητας ταλέντα  δεν  περνάνε από ζύγι  και υποδεκάμετρο. Γιατί η ζωή, ούτε ζυγίζεται, ούτε μετριέται. 

* Ο Μιχάλης Ρέππας είναι σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News