Ελεγε ο Φρέντυ Γερμανός, ο εξαιρετικός δημοσιογράφος και συγγραφέας και συγχρόνως μαγευτικός δεξιοτέχνης του χιούμορ: «Πλάκα είναι να γελάς επειδή κάποιος περδικλώθηκε και έπεσε, χιούμορ είναι να γελάς με τον εαυτό σου που περδικλώθηκε και έπεσε». Τον θυμάμαι και με μια άλλη φοβερή ατάκα του. Είχε στο στούντιο καλεσμένες διαγωνιζόμενες στα τότε καλλιστεία. Μία εξ αυτών δήλωσε ότι γράφει ποίηση, «κυρίως το βράδυ με ένα κεράκι να τρεμοπαίζει», όπως περιέγραψε. Πιάνοντας στον αέρα το «έδαφος», την προέτρεψε να απαγγείλει ένα δικό της ποίημα. Εκείνη, ξαφνιάζοντάς μας, άρχισε να απαγγέλλει τα «Κεριά» του Καβάφη. Κι εκείνος, χαμογελώντας τρυφερά, της είπε: «Συγχαρητήρια! Σας εύχομαι μια μέρα να γράψετε και την “Ιθάκη”».

Στα χρόνια χαρήκαμε χιουμορίστες, ενώ ο λαός μας φημιζόταν για χοντροκομμένες πλάκες. Μα, οι χιουμορίστες μας κάπου την πάτησαν οι περισσότεροι. Πλην ίσως Δήμητρας Παπαδοπούλου. Ξεχαρβαλώθηκαν δημοδιδάσκαλοι, «μουεζίνηδες». Την ψώνισαν καθοδηγητές έθνους. Ακυρώνοντας τόσο τον εαυτό τους ως, εν τέλει, ποτέ να μη διέθεταν χιούμορ, ως να πέσαμε έξω εμείς, ως ο σκοπός τους ποτέ να μην ήταν να γελάσουμε, αλλά ιδιοτελώς μέσω του γέλιου που θα προσέφεραν να κατορθώσουν εν τέλει δύναμη επάνω μας, δύναμη χειραγώγησης.

Να μιλάμε καθαρά; Σκεφτείτε τον Λαζόπουλο πώς ξεκίνησε με τους «12 Μικρούς Μήτσους» για να καταλήξει-καταντήσει… Ας πάω στα παλιά… Να καθοδηγεί κλάμα γιατί θα έκλεινε η Ολυμπιακή (από τις πιο προβληματικές εταιρείες στην πλάτη-τσέπη των Ελλήνων) και να κουνάει μαντίλια κλαυθμών για το πώς –και καλά– θα έρχονται οι ομογενείς μας από την Αστραλία (και ουχί Αυστραλία) στον τόπο τους, στην Ελλάδα το καλοκαίρι. Κλάμα να δείτε! Και φτάσαμε… Για να αντιληφθούμε και τη διαχρονικότητά του μέχρι τις μέρες μας… Σε κλαυθμούς για τον μακαρίτη Καλογήρου (να μην ξεχάσουμε ποτέ πώς εκμεταλλεύτηκαν τον θάνατο αυτού του νέου ) ως οπωσδήποτε δολοφονηθέντος από ξέρετε ποιον… Ενας είναι ο μοχθηρός δολοφόνος… Ο Πρωθυπουργός μετά του παρακράτους του. (Γιατί ο θάνατος 57 νεκρών μας ήταν λίγος και έπρεπε να τον ενισχύσουμε.) Και όλα αυτά σε σατιρική εκπομπή.

Εξίσου, στην ίδια γραμμή πλάκας, την ψώνισαν ως κατηχητές του έθνους και οι Ράδιο Αρβύλα. Οσο για τους πολιτικούς μας…Εκεί μην το ψάχνετε… Εξέλιπε το χιούμορ. Πάει ο Πάγκαλος! Ισως ένα χαριτωμένο που θυμάμαι στη Βουλή να ήταν το «Κυρία Κωνσταντοπούλου, μιλήστε πιο δυνατά, δεν σας ακούω!» του Τασούλα προς τη Ζωή, όταν, ακόμα μια φορά, εξασκούσε τον ασταμάτητο φωνών, καταγγελιών κ.λπ. και εκείνος σκέφτηκε την ομοιοπαθητική μέθοδο για να τη σταματήσει. Χιούμορ που ωστόσο βγήκε ξινό. Γιατί το πήρε η Ζωή στα σοβαρά και δυνάμωσε γκάζια και έφτασε στη δεύτερη θέση, αφ’ υψηλού να κοιτάει το ΠΑΣΟΚ.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Η Ομάδα Αλήθειας διέθετε ανέκαθεν χιούμορ. Και δεν το έχασε. Ηταν, είναι συνοδηγός της μνήμης μας. Αρα χρήσιμη όσο δεν πάει για έναν λαό με πολλά προσόντα αλλά με τη ρηχή μνήμη στα ελαττώματά του. Σβέλτα βιντεάκια, συνήθως με ύλη από κοινής λήψης υλικό που υπάρχει άφθονο στο διαδίκτυο, παρεμβαίνουν-χωρίς να παρεμβαίνουν στην πολιτική σκηνή μας. Με την ίδια μέθοδο από το 2015. Δεν υπάρχει αυξητική δύναμης. Είναι σαν ένας διαβολάκος που έρχεται να υπενθυμίζει σε «αγγέλους» κάτι που θα ήθελαν να είχαν ξεχάσει αλλά που είναι χρήσιμο να μην ξεχάσουμε εμείς ως πολίτες που αποφασίζουν ψήφο. Ενα «Ωπ!» ένα «Φίλε, να σου θυμίσω κάτι; Και βγάλε εσύ συμπέρασμα».

Στα χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που όλα τα σκίαζε η φοβέρα ενός «πού στην ευχή πάμε;», παρακολουθώντας «νταλίκες» να έρχονται σε μετωπική καταπάνω μας, ήταν ευεργεσία η παρουσία τους. Ηταν μια ενθαρρυντική, σιωπηρή «συνεννόηση» ότι δεν έχουμε, ατομικώς, τρελαθεί τελείως. Τόσο σιωπηρή συνεννόηση, που έγινε «κραυγή» ενός 40%. Η Ομάδα Αλήθειας συνεχίζει ακάθεκτη και μετά το 2019. Παραμένουν διόλου προσβλητικοί, δεν λένε ψέματα, δεν χειραγωγούν και δεν τροφοδοτούν fake news. Δεν είναι τοξικοί και δεν μπουμπουνίζουν μίσος.

Είναι σαν μια γελοιογραφία με άλλο μέσον. Ολοφάνερα είναι οπαδοί της ΝΔ. Ε και; Απαγορεύεται η σάτιρα σε ένα κομμάτι λαού; Αντιστοίχως, όσοι γράφουμε, όσοι παραδίδουμε τις σκέψεις μας δημοσίως, έχουμε χορτάσει στο πετσί μας «στρατούς». Δοκιμαζόμαστε ψυχικά και νοητικά μέχρι που, δυστυχώς, να συνηθίσουμε. Τρολ. Αμόρφωτα, αλλοπρόσαλλα, ανορθόγραφα!.. «Μοιλάτε κε εσής»… «Υπόγεια» και ανώγεια της κακιάς ώρας. Fake news κατά ρυπάς. Δολοφονίες χαρακτήρων. «Πυροβολισμοί» προς συμμόρφωση. Παρέα με πολιτικούς τραγικής ποιότητας και λόγια, λόγια, λόγια…

Τα ίδια και τα ίδια ως λόξιγκας. Τα κόμματα μοιάζουν όλο και πιο πολύ με δημόσιες υπηρεσίες που ο καθένας άγχεται για τη μονιμοποίηση των ατομικών προνομίων του και μόνο. Και όσο τους μπερδεύουν οι δημοσκοπήσεις, τόσο γυαλίζει το μάτι τους θυμό και αντιπαραγωγικότητα πολιτικού λόγου. Τοξικότητας το ανάγνωσμα. Τίποτα δεν έχει πλάκα στον βίο μας. Πόσο μάλλον χιούμορ. Το χιούμορ είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση στο πλευρό του ψηφοφόρου. Πολεμήστε το! Λυσσαλέα! Πασιφανώς κατανοητός ο λόγος.   

ΥΓ. Αναμένουμε αποκαλύψεις με γουρλωμένα μάτια και ανάλογο μουσικό χαλί. Oπως και συνηθίζεται. Το κείμενο, να εξηγούμαστε, αναφέρεται στο ύφος, στην ποιότητα της σάτιρας της Ομάδας Αλήθειας. Αυτό δεν είναι άλλωστε το ντέρτι των πολέμιων; 

ΥΓ 2 Δεν ξέρω πώς μου ήρθε, αλλά ξαφνικά θυμήθηκα τον δημοσιογράφο Νίκο Ζαχαριάδη, που αρθρογραφούσε και στο Protagon. Τι δεξιοτεχνικό χιούμορ! Καλή του ώρα στους ουρανούς. Πάει κι αυτός. Και από τη λίστα χιούμορ…

ΥΓ 3 Βαστάτε, γελοιογράφοι! Τιμή και δόξα. Ησασταν η πιο σοβαρή πολιτική ανάλυση ανέκαθεν. Βαστάτε! 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News