Δεν είναι η πρώτη φορά -ούτε βέβαια η τελευταία- που ένας επιτυχημένος επιστρέφει στα μέρη που μεγάλωσε. Μπορεί να σε δοξάζει ένας πλανήτης άνθρωποι αλλά κάτι ωθεί την ψυχή σου, σε ένα «Ευπειθώς αναφέρω» στο κάθε είδους «χωριό» σου. Μπορεί και να θέλεις να κοιταχτείς στον καθρέπτη που ακόμα υπάρχει ο εαυτός σου μικρός. Να τον παρατηρήσεις από άλλη οπτική γωνία. Να τον κανακέψεις με ένα τρυφερό «Βρε τον άτιμο!». Εκεί που υπάρχουν τα χνάρια των ονείρων σου. Μπορεί να σ΄ενδιαφέρουν και εκείνοι οι «πρώτοι» άνθρωποι. Οι λίγοι που σε πίστεψαν αλλά και οι πιο πολλοί, που δεν σε πήραν καν χαμπάρι, γιατί ήταν απασχολημένοι με τη δική τους δύσκολη ζωή. Ανθρώπινο είναι. Πλέον σε λούζουν επιβραβεύσεις. Πόση χαρά τους δίνεις και σου δίνουν!.. Μερικοί μάλιστα σε κολακεύουν ότι τάχα είχαν καταλάβει την μεγάλη σου αξία και βεβαίως την πιάνεις την κολακεία αλλά κι αυτή ακόμα ανθρώπινη είναι. Τους την επιτρέπεις γιατί «εκεί» είσαι ξανά μικρός, είσαι παιδί και όλα τα βλέπεις παιδικά. Σίγουρα η κάθε είδους επιτυχία είναι και μια δικαίωση. Ένα ανυψωτικό του εαυτού «Κοίτα τι έγινα!», «Κοίτα πόσο ψηλά έφτασα!». Εμπεριέχει και έναν δικαιωματικό κομπασμό. Επιστρέφεις λοιπόν για να φιλοδωρήσεις, να ευεργετήσεις «δείχνοντας» εσένα ψηλότερο των άλλων.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι μια ξεχωριστή περίπτωση «επιστροφής» στα «πρώτα» μέρη. Πολλά μπορεί να σε συγκινούν και να σε εμπνέουν σε αυτόν, τον αδιανόητα συγκροτημένο νέο άνθρωπο άρα και στο ανάθρεμμά του… Οσα και να καταμετρήσω ξεπετάγονται κι άλλα και άλλα…

Αλλά, αναγνώστες μου, η ταπεινότητά του, τα σπάει. Αυτή η αγία περιφορά του τροπαίου ακόμα μια φορά το αποδεικνύει.

«Είμαι πολύ χαρούμενος που ένα από τα μεγαλύτερα τρόπαια στον κόσμο είναι στην Ελλάδα. Δεν ξέρω πόσες ημέρες θα μείνουμε αλλά σίγουρα θα πάω το Κύπελο στα Σεπόλια, στου Ζωγράφου, στα μέρη που μεγάλωσα». Πρωταθλητής του κόσμου, αστέρι διεθνούς ακτινοβολίας, ετήσιο εισόδημα 35 εκατ. δολάρια και ωστόσο δεν φέρνει τον εαυτό του στην Ελλάδα, αλλά το τρόπαιο. Γιατί δεν είναι ο Εαυτός το τρόπαιό Του. Εκεί που έφτασε, τόσο νέος, μικρός, πιτσιρικάς (με «δοσομετρία» Ελλάδας που αποκαλούσε πρόσφατο Πρωθυπουργό «παιδί» και τους τριαντάρηδες υιούς «ημιπιτσιρικάδες») και ενώ έρχεται με ιδιωτικό τζετ θεωρεί, ως το πλέον αναγκαίο, το πλέον ουσιώδες, να φέρει το κύπελλο των Μπακς.

«…Που καταφέραμε να το φέρουμε μαζί μας, αν και ήταν μια ολόκληρη διαδικασία». Μια ολόκληρη διαδικασία γιατί δεν του ανήκει κατ΄αποκλειστικότητα. Δεν είναι δικό του. Φέρνει το μη δικό του. Οι άνθρωποι, τα παιδιά θα κοιτάνε αυτόν ως Θεό κι αυτός θα τους «δείχνει» προς το Κύπελο των Μπακς. Μετατοπίζει, μεταστρέφει την ματιά εκείνων που τα όνειρα τους έχουν ανάγκη μιας σπρωξιάς, μιας κατεύθυνσης. Δεν τους λέει «Δες εμένα» αλλά «Δες αυτό»… Τον στόχο. Βάλε έναν στόχο και περπάτα ενάντια στο σύμπαν όποιας κοινωνικής σου τάξης.

Ο Γιάννης Αντετοκούμπο με συγκινεί βαθιά ως συγκροτημένος άνθρωπος. Στα χρόνια του Instagram-ηδονισμού του Εαυτού… Πιο πολύ από το «Πού έφτασε!» με συναρπάζουν, με συντρίβουν από συγκίνηση τα υλικά του δομημένου εαυτού του. Μα πότε μεγάλωσε; Θαρρείς από τη γέννησή του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News