Αν το παιδί σου ετοιμάζεται για τη Β’ ή τη Γ΄Λυκείου, έχεις, λογικά, εγκαταλείψει τα πολλά παρά θιν΄αλός όνειρα και έχεις αρχίσει να καταπιάνεσαι με ζεμαστιστά logistics.

Αγριοκοιτάζω κάποιον που τολμά να μου κάνει νύξη για «ξένοιαστο καλοκαιράκι». Μια γνωστή, «βετεράνος» η ίδια, μου αποδίδει τις πρέπουσες τιμές: «Εχεις παιδί που θα πάει Γ΄Λυκείου. Από αυτό το καλοκαίρι είσαι άξια σεβασμού». Οσο για μένα,  προσπαθώ από τώρα να επιλέξω τον κατάλληλο «κύκλο» της δαντικής  κόλασης, κάπου τέλος πάντων που να μαστιγώνομαι με πύρινη βροχή ή να τσαλαβουτώ με την ησυχία μου σε κοχλάζουσα λάσπη.

Σύμφωνοι,  «το παιδί δίνει εξετάσεις» –δεν μισούσα ποτέ κάτι περισσότερο από τον άθλιο γονεϊκό πληθυντικό: «Πάμε νηπιαγωγείο» ή «Δίνουμε πανελλήνιες»–, όμως τα θερινά logistics παραμένουν αποκλειστικό προνόμιο του μπαμπά και της μαμάς.

Πόσα; Πού; Φροντιστήριο (συνοικιακό ή μεγάλο; με ψυχολόγο ή χωρίς;), «γκρουπάδικο» ή  ιδιαίτερα; Κάπου κοντά στο σπίτι ή κάπου πιο μακριά; Να τον/την πηγαινοφέρνω με το αμάξι;  Η καλύτερα  να γυρίζει μόνος/η, με τον φόβο βέβαια  ότι θα χάνει πολύ χρόνο και ίσως να  αρχίσει και να γκομενίζει (το τελευταίο, πληροφορούμαι, είναι ο χειρότερος εφιάλτης, όχι μόνο για τους  γονείς αλλά και για  τους “φροντιστηριάδες” – “ιδιαιτεράδες”).

Επίσης, πού θα πάει διακοπές να ξεδώσει τον Αύγουστο, μετά από τον  ένα μήνα των  υπερεντατικών θερινών  μαθημάτων; Πόσο θα κοστίσουν αυτές;  Αν έχεις και άλλο παιδί, τι θα το κάνεις; Δεν μπορεί να μείνει και αυτό να «ψήνεται» ολόκληρο τον Ιούλιο.

Εξυπακούεται ότι αυτό είναι το δεύτερο θέρος των βεβαρημένων logistics. Διότι η προετοιμασία (το «μπαίνουμε σε mood πανελληνίων», που μου έλεγε ένας φιλόλογος) είναι πλέον επίσημα διετής. Ξεκινάει δηλ. το καλοκαίρι που το παιδί ολοκληρώνει την Α’ Λυκείου και ετοιμάζεται για τη Β’.

Τουτέστιν, δύο καυτά γονεϊκά καλοκαίρια. Aν δηλ είσαι, ως γονέας, πνευματικά υγιής. Αν, πάλι, είσαι ημιπαράφρων (κάτι, όπως μαθαίνω, αρκετά σύνηθες), μπορεί να έχεις μπει σε «mood πανελληνίων»  ήδη από το γυμνάσιο.

«Κλείσε επειγόντως τώρα!»

Θυμάμαι τον περσινό Ιούνιο, όταν εγκαινιάστηκε το εναγώνιο «ρεπορτάζ» για τη Β΄Λυκείου. Εξονυχιστικές συζητήσεις με εκπαιδευτικούς ή  γνωστούς και ίλους που τα παιδιά τους «πέρασαν». Οι πανελλήνιες ήταν σε δύο χρόνια αλλά όλα είχαν ήδη την αίσθηση του κατεπείγοντος π.χ.  «Πρόσεξε! Τα περισσότερα παιδιά έχουν κενά·  είναι οι αμαρτίες από δύο χρόνια τηλεκπαίδευσης και Covid-19» ή «Πρόσεξε! Αν θέλεις αυτόν τον “ιδιαιτερά”,  θα πρέπει να τον κλείσεις τώρα! Mετά δεν θα βρίσκεις τίποτα».

Απειρες οι απορίες. «Πόσες ώρες φροντιστήριο στη Β΄Λυκείου;» ώστε να μην επιβαρυνθεί το παιδί αλλά και να μη μείνει πίσω γιατί π.χ. η ύλη στη Χημεία είναι θηριώδης (ενώ έλεγαν ότι τη μείωσαν). Πόσα διαγωνίσματα προσομοίωσης τον μήνα; Τι θα γίνει με τα μαθήματα της Β΄Λυκείου που δεν είναι της Κατεύθυνσης; Θα κάνουν τα στραβά μάτια οι καθηγητές στις προαγωγικές και στον έλεγχο;

Πάνω από όλα βέβαια εξοικείωση με ένα σύμπαν που μέχρι τούδε κατέκρινες αλλά στο οποίο καλείσαι τώρα με τη σειρά σου να υποδουλωθείς.

Παραδείγματος χάριν, γνωριμία με  φροντιστηριακές θυμοσοφίες του τύπου: «Δεν πάει το παιδί για να μάθει, πάει  για να πει αυτά που ξέρει». Αλλά  και με ανησυχητικές πραγματικότητες κατευθείαν από το Upside Down: «Χρόνια τώρα, μέχρι τον Γενάρη της Β΄ Λυκείου πολλά ιδιωτικά σχολεία έχουν ήδη τελειώσει την ύλη της  Γ΄Λυκείου!»  (αυτό μου το λέει συνομωτικά μια βετεράνος φιλόλογος δημοσίου σχολείου).

Εν ολίγοις, το πρώτο καλοκαίρι παίρνεις μια πρώτη εσάνς της βιομηχανοποιημένης παράνοιας, μέσα στην οποία καλείσαι να ζήσεις για δύο περίπου χρόνια. «Ολα λάθος» μου συνοψίζει μια εκπαιδευτικός. «Ολα, όμως».

Οσο για το δεύτερο καυτό καλοκαίρι, όταν πια έχεις ανέβει για τα καλά στη ρόδα σου με τα υπόλοιπα χάμστερ, τα πράγματα δείχνουν κάπως πιο βατά αλλά η αίσθηση του κατεπείγοντος επιτείνεται.  Είναι, μεταξύ άλλων, η τελευταία σου ευκαιρία να κάνεις ταχύρρυθμα μαθήματα στις τελευταίες αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα (διότι π.χ. το καινούργιο μηχανογραφικό είναι Sudoku για πολύ έμπειρους λύτες). Και βέβαια για να κάνεις τις όποιες, διορθωτικές κινήσεις.

Προ ημερών π.χ. μια φίλη πήγε με την κόρη της (που ετοιμάζεται για την Γ΄Λυκείου) να δει ένα άλλο φροντιστήριο, από αυτό στο οποίο πήγαινε φέτος, «πιο κοντά στο σπίτι».  «Ηταν ένα από αυτά τα “σκληρά”, άκρως ανταγωνιστικά φροντιστήρια» μου περιέγραφε η ίδια. «Το ραντεβού έγινε, όπως συνηθίζεται, με τον ιδιοκτήτη. Ελεγε στην κόρη μου: “Βγαίνεις; Πόσο βγαίνεις; Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις”.  Υστερα τής τόνισε ότι αν τελικώς πάει εκεί, θα πρέπει να κρατά  καθημερινά λεπτομερές ημερολόγιο για να βλέπει πού διαθέτει τον χρόνο της “π.χ. 8.15 -8.30μ.μ. έφαγα βραδυνό, 8.30-9.30 διάβασα Βιολογία κτλ.”.  Τον κοιτάζαμε και οι δύο έντρομες. Πήρα τη μικρή  και φύγαμε τρέχοντας».

Ο γονέας, αυτή η μάστιγα

Σημειωτέον ότι τα επώδυνα θερινά logistics καλείσαι να τα διαχειριστείς παρέα  με ένα 16χρονο- 17χρονο έφηβο που δεν είναι πάντα συνεργάσιμος («Σου είπα θέλω πάω στο ίδιο φροντιστήριο που θα πάνε και τα άλλα κορίτσια!»). Και που έχει μεν πειστεί ότι πρέπει να πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα όλο σχεδόν τον Ιούλιο αλλά δεν συμμορφώνεται πάντα: «Παράτε με τώρα, θέλω να δω ξανά τον τελευταίο κύκλο του “Peaky Blinders”».

Ολα αυτά με μόνιμη  επωδό την ακόμα πιο παράλογη νουθεσία ότι «Δεν πρέπει να αγχώνεσαι» και «Δεν πρέπει  σε καμία περίπτωση να αγχώνεις το παιδί, γιατί εκείνο είναι που θα δώσει τη μάχη».

Οχι, ότι η γονεϊκή μανία δεν είναι, σε πολλές περιπτώσεις, από μόνη της «η μεγάλη πληγή». Μαθαίνω για μια νεαρή που  έχει ήδη «βγάλει» την ύλη της Γ΄Λυκείου και που ο μπαμπάς της τη σηκώνει καλοκαιριάτικα κάθε πρωί στις 5 να μελετήσει. Κάποιοι άλλοι επιλέγουν να κάνουν τα παιδιά τους (άγνωστο για ποιο λόγο) και φροντιστήριο και ιδιαίτερα.

Λίαν ενδεικτικό της κατάστασης και αυτό που μου καταθέτει μια καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής: «Ρώτησα ένα πρωτοετή που έπαιρνε συνέχεια 1 και 2 στο μάθημά μου, πώς τέλος πάντων μελετούσε στο λύκειο. Η απάντηση που πήρα ήταν: “Με τη μάνα μου”».

Ρίχνω μια ματιά στο πρόγραμμα με τα  θερινά μαθήματα της κόρης μου. Ναι, «έχουμε μπει στην τελική ευθεία». Ο ήλιος καίει, οι ανατιμήσεις του οικογενειακού μπάτζετ σε δυσθεώρητα ύψη, η ύλη που πρέπει να «βγει» εκεί δίπλα και η καλοκαιρινή διάθεση της υποψήφιου (και της μητρός της) εξίσου πολυκύμαντη με τη διεθνή γεωπολιτική σκηνή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News