Το «Πολεμικό Μουσείο ΙΙ», δηλαδή η νέα ομιλία του Κώστα Καραμανλή με θέμα τις γνωστές ανησυχίες του για τα Ελληνοτουρκικά, δεν είχε τίποτε από τα όσα επεισοδιακά είχαν συμβεί το προηγούμενο καλοκαίρι στην κοινή του εμφάνιση με τον Αντώνη Σαμαρά, στον ίδιο χώρο.

Ο πρώην Πρωθυπουργός μίλησε και πάλι στην παρουσίαση ενός βιβλίου, αυτή τη φορά του καθηγητή, πρώην υφυπουργού Εξωτερικών και στενού του συνεργάτη, Γιάννη Βαληνάκη. Προειδοποίησε και πάλι για τη διαρκή τουρκική απειλή, είπε ότι ορισμένοι «διαβάζουν λάθος» τον Ερντογάν, δεν είπε ποιοι, καταχειροκροτήθηκε και εναγκαλίστηκε με τον Αντώνη Σαμαρά, που αυτή τη φορά ήταν ακροατής, όχι ομιλητής.

Λίγο πολύ τα γνωστά και αναμενόμενα.

Προξενούν όμως εντύπωση και απορία, έπειτα από όλες αυτές τις εκδοχές των καραμανλικών προειδοποιήσεων των τελευταίων μηνών, αναφορές όπως αυτή: «Το βιβλίο του Γιάννη Βαληνάκη [“Για μία νέα στρατηγική απέναντι στην Τουρκία”] είναι μια εύγλωττη απάντηση σε όσους μιλούν για “σχολή της ακινησίας”. Σε όσους αποκαλούν αδράνεια και αποφυγή πρωτοβουλιών τον αγνό πατριωτισμό, την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της χώρας και την ανυποχώρητη στάση μπροστά στις παράλογες και παράνομες απαιτήσεις της Τουρκίας. Αλλά ακόμα ακόμα και σε όσους τα αποκαλούν όλα αυτά γραφικότητα. Πρωτοβουλίες, όμως, και κινητικότητα δεν συνιστούν οι υποχωρήσεις σε ζωτικά μας συμφέροντα και μονομερή δικαιώματα, τα οποία εξάλλου είναι και κατοχυρωμένα από το Διεθνές Δίκαιο, όπως είναι η επέκταση των χωρικών μας υδάτων. Η καινοφανής θεωρία ότι, αν δεν προσφέρουμε σοβαρά ανταλλάγματα από τα μονομερή δικαιώματά μας στην Τουρκία, αυτή δεν θα έχει λόγο να διαπραγματευτεί μαζί μας είναι πρωτοφανής στα διεθνή χρονικά».

Ποιος έχει υποστηρίξει ότι πρέπει να  υποχωρήσουμε στις παράλογες απαιτήσεις της Τουρκίας; Και πολύ περισσότερο, ποιος το έχει κάνει; Ποιος έχει εκχωρήσει ζωτικά μας συμφέροντα; Και ποιος έχει διατυπώσει την «καινοφανή θεωρία» ότι πρέπει να προσφέρουμε ανταλλάγματα από τα μονομερή μας δικαιώματα στην Τουρκία;

Θα προσέφερε πραγματικές υπηρεσίες ο πρώην Πρωθυπουργός αν κατονόμαζε όλους αυτούς ή έστω έναν. Οπως επίσης και αν εξηγούσε πώς έχει εκείνος διαπιστώσει όλα αυτά τα τερατώδη, που αν συμβαίνουν ή αν επαληθευτούν, θα έχουν βαρύτητα εθνικής προδοσίας.

Μπορεί κανείς να προεξοφλήσει ότι αυτό το τροπάρι θα συνεχιστεί, με υπαινιγμούς να αιωρούνται σε μία προσπάθεια να καλλιεργηθεί κλίμα. Για ποιον ακριβώς λόγο και σε ποια βάση, είναι οι αιωρούμενες απορίες.

Πάντως προξενεί εντύπωση και κάτι ακόμη. Οτι έχει αγνοηθεί μία πολύ συγκεκριμένη επισήμανση του Κυριάκου Μητσοτάκη από τα μέσα Δεκεμβρίου. Μιλώντας στο συνέδριο του Βήματος για την εξωτερική πολιτική της τελευταίας 50ετίας, ο Πρωθυπουργός είχε θέσει τέλος στις όποιες προσδοκίες εποικοδομητικής και επωφελούς συνέχισης του ελληνοτουρκικού διαλόγου, στη συγκεκριμένη περίοδο.

«Δεν βλέπω προοπτική να μπορεί να συνεχιστεί αυτή η συζήτηση», είχε σημειώσει ο Πρωθυπουργός, τονίζοντας ότι «πρέπει να συμφωνήσουμε ότι μπορούμε να διαφωνούμε πολιτισμένα» με την Τουρκία.

Υπάρχει και αυτή η επιδίωξη, μάλλον θεμιτή.  Και θα έχει άλλου είδους ενδιαφέρον να εξηγηθούν οι λόγοι για τους οποίους διαφωνούν με κάτι τέτοιο, όσοι διαφωνούν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News