Η πρώτη μου συνάντηση με τον Νίκο Θεοχαράκη ήταν σε ένα τηλεοπτικό πάνελ την Α’ προεκλογική περίοδο. Αμφότεροι καλεσμένοι του Μπάμπη Παπαδημητρίου μαζί με τον, απ΄όσο θυμάμαι, εξαιρετικό Αριστείδη Χατζή, που επίσης εκεί πρωτογνώρισα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ανάψει μηχανές του για την εξουσία και το «Πρώτη φορά Αριστερά» και ο μόνος ευτυχής και απολύτως ήσυχος για την πορεία της χώρας στο άμεσο μέλλον ήταν ο συγκεκριμένος «καθηγητής».

Θυμάμαι ότι προφανώς και οι δυο λέγαμε μέσα μας ακριβώς την ίδια φράση πλην αντιστρόφως «Είναι δυνατόν να πιστεύει αυτά που λέει!». Στην επόμενη σελίδα ιστορίας ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν όντως νικητής των εκλογών. Μάλλον όχι νικητής, θριαμβευτής! Και αυτόματα ανέλαβε να μας σώσει με τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα και τους θεσμούς ο ΓιάΝης Βαρουφάκης. Ο κάου μπόι του μεσονυχτίου. Ουάου! Ζήσαμε και τι δεν ζήσαμε! Τη δημιουργική ασάφεια στην πλάτη μας. Και ποιον είχε δίπλα του κερί αναμμένο ο ΓιάΝης, ως επικεφαλής για τις διαπραγματεύσεις από ελληνικής πλευράς; Τον καθηγητή Νίκο Θεοχαράκη. Ηρθε κι έδενε το γλυκό. Με τον οποίον μάλιστα είχαν συγγράψει το βιβλίο «Μικροοικονομικά υποδείγματα μερικής και γενικής ισορροπίας». Από ισορροπία άλλο τίποτα! Με capital control την κατορθώσαμε.

Ο Νίκος Θεοχαράκης είναι γόνος επιχειρηματικής οικογένειας. Από τις ελάχιστες που διατήρησαν το στίγμα τους στη χώρα μας διαχρονικά και συγχρόνως κατάφεραν ένα σεμνό προφίλ. Ο πατέρας του μαζί με τον θείο του Βασίλη ήταν οι ιδρυτές αλλά και οι συνεχιστές κατά μια έννοια, καθώς και ο πατέρας τους ήταν εξαιρετικός έμπορος, μιας -στην εξέλιξή της- αυτοκρατορίας. Δυστυχώς ο ένας εκ των αδελφών -και πατέρας του Νίκου- πέθανε νωρίς κι έτσι το τιμόνι είχε αναλάβει έκτοτε επιτυχώς ο αδελφός του Βασίλης, γνωστός και για την ενασχόλησή του με τη ζωγραφική. Ο όμιλος περιλαμβάνει κάτω από την ομπρέλα του εταιρείες που έχουν σχέση με την Υγεία, νοσοκομείο Metropolitan, με την ναυτιλία, με την εισαγωγή και εμπορία αυτοκινήτων Nissan, Renault, με ασφάλειες Μινέττα και πολλών πολλών άλλων.

Θα περίμενε κανείς, ότι σε τόσο μεγάλη γκάμα οικονομικών και εμπορικών προκλήσεων ο Νίκος Θεοχαράκης θα διέθετε τις γνώσεις του και θα ξετύλιγε το μεράκι του στην Οικονομία αφού αυτό σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αντιθέτως. Με μεγάλη επιτυχία και επιχειρηματική διορατικότητα διεκδίκησε και ανέλαβε θέσεις νευραλγικές ο αδελφός του Τάκης, ενώ ο Νίκος κράτησε από τη γέννησή του τον ρόλο του «θεωρητικού» της οικογένειας. Και κατευθύνθηκε στο καθηγητηλίκι ως αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας και Ιστορίας της Οικονομικής Σκέψης.

Θυμάμαι κάποτε είχα ρωτήσει ένα «κεφάλι» του ομίλου επιχειρήσεων «Πώς είναι δυνατόν να μην έχει ασχοληθεί πρακτικά με κανέναν κλάδο της εταιρείας ενώ είναι οικονομολόγος;», «Καλύτερα. Δεν είναι για πρακτικά πράγματα. Αστον στα θεωρητικά». Ενδιαφέρον! Ο «θεωρητικός» που δεν ανέλαβε την ευθύνη καμίας εταιρείας ανέλαβε το τιμόνι της «Εταιρεία Ελλάς» την πιο κρίσιμή της στιγμή.

Γιατί γράφω σήμερα για τον Νίκο Θεοχαράκη; Γιατί μετά την εξίσου θριαμβευτική αποχώρηση-απόσυρση του ΓιάΝη και της ομάδας του ήτοι του «θεωρητικού Νίκου», συναντώ ξανά τον «θεωρητικό» για Πρόεδρο του ΔΣ του Μεγάρου Μουσικής μετά τη μη ανανέωση της θητείας του πολύ επιτυχημένου και γνώστη Ιωάννη Μάνου. Γιατί ως γνωστόν, ό,τι πετυχαίνει σε τούτον τον τόπο το σκοτώνεις για να ξενοιάσεις. Ενώ ό,τι αποτυγχάνει το ενθαρρύνεις να ξαναδοκιμάσει την «ασάφεια» του.

ΥΓ1. Μεγάλο προσόν στο βιογραφικό του Νίκου Θεοχαράκη για τη θέση του προέδρου του Μεγάρου, πέραν της συνεργασίας του με τον ΓιάΝη Βαρουφάκη, είναι ότι αγαπάει τη μουσική. Σπάνιο προσόν!

ΥΓ2 Σύμφωνα με πληροφορίες ο Νίκος Θεοχαράκης ήταν προσωπική επιλογή του Αριστείδη Μπαλτά. Ο γνωστός μας «όχι στην αριστεία». Aριστα!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News