Να μας θυμίσω. Αξίζει να μας θυμίσω. Η κοινωνία ήταν σε απόλυτο ηδονισμό κατανάλωσης. Ο ουρανός έβρεχε χρήμα, δικαιωματισμό, απαιτήσεις. Κοιλαράδες κατέβαιναν με φραπόγαλα στο χέρι, έκλειναν τους δρόμους με το «έτσι θέλω», κρατώντας ταμπέλες που ανέγραφαν «Πεινάμε» και ελάμβαναν ένα ακόμα επίδομα, όπως αυτό για το «ζέσταμα του αυτοκινήτου», για να προστεθεί, όπως στον ΟΤΕ για παράδειγμα, στα άλλα 47 αντίστοιχα επιδόματα. Ενα νησί ολόκληρο δήλωνε πλειοψηφία τυφλών για να λαμβάνουν επίδομα «αναπηρίας». Δάνεια μοιράζονταν αφειδώς.

Μέχρι «διακοποδάνεια». Επ’ αυτού είχε εγκαινιαστεί απευθείας αεροπορική γραμμή Αθήνα – Σεϋχέλλες καθ’ υπόδειξιν και του σουξέ της εποχής «Πάμε για τρέλες στις Σεϋχέλλες». Στις εφημερίδες φιγουράριζε ο υπουργός Δικαιοσύνης Γιαννόπουλος με ένα σουτιέν στο κεφάλι, στο κέντρο «Σόδομα», και σχολιάζοντας τη φωτογραφία του δήλωσε ακάθεκτος «Και τι έγινε; Τα μπουζούκια είναι πολιτιστικά κέντρα».

Στα σπίτια ξηλώνοντας μπανιέρες για τζακούζι και ξενοδοχεία ΧΧΧ φύτρωναν σε κάθε δρόμο για να ικανοποιούνται οι σεξουαλικές ορέξεις των χορτάτων, εσαεί «πεινασμένων». Παίζαμε με τη φωτιά. Πούρα κάπνιζαν ανθρώπους. Το πούρο της αμετροέπειας κάνει το χειρότερο νταγκλάρισμα. Ελάχιστοι αντιστέκονταν, ως αληθινοί αντιστασιακοί!

Είχαμε ήδη παρακολουθήσει ένα ειδικό δικαστήριο για το «Σκάνδαλο Κοσκωτά» που είχε καταλήξει σε αθώωση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου αλλά με σαρκαστικά οριακή πλειοψηφία, δηλαδή με ψήφους 7 προς 6. Ο υπαρχηγός της κυβέρνησης, ο άνθρωπος του Ανδρέα, ο Μένιος Κουτσόγιωργας, είχε αφήσει την τελευταία του πνοή στο έδρανο του δικαστηρίου κατά τη διάρκεια ερωτήσεων για το σκάνδαλο, μόνος και χωρίς την προστασία του κόμματος.

Η κυβέρνηση στη συνέχεια είχε περάσει στα χέρια της Νέας Δημοκρατίας, τον Απρίλιο του 1990, με αρχηγό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Κοιτάζοντας το έργο προς τα πίσω, τότε ήταν οι ώρες που πρωτοψελλίστηκαν αλήθειες για την αληθινή κατάσταση της οικονομίας της χώρας. Εξω από την αιθαλομίχλη της «δανεικής» ευημερίας. Τότε πρωτομιλήσαμε για την επιτακτική ανάγκη μείωσης του Δημοσίου και της στήριξης του ιδιωτικού τομέα, αρχής γενομένης σε ιδιώτες της κινητής τηλεφωνίας.

Τότε έγινε ο διαγωνισμός για το αεροδρόμιο των Σπάτων αλλά και της Αττικής Οδού, για την υλοποίηση της οποίας πραγματοποιήθηκαν απολλοτριώσεις ύψους 50 δισ. δραχμές και η Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου. Αλλά και η υπογραφή της σύμβασης για το Mετρό της Αθήνας. Και μπορεί μεν τα μεγάλα να γίνονταν αποδεκτά αλλά για ό,τι άγγιζε τον συνδικαλισμό… Οπως, για παράδειγμα, η αποκρατικοποίηση των αστικών λεωφορείων από πρώην εργαζόμενους της ΕΑΣ… Ασ’ τα να πάνε! Δεν αλλάζει η κοινωνία, ούτε συνετίζεται διά αυτοματισμού.

Ολους μας στοίχειωσε μια φωτογραφία που είχαν ξεγυμνώσει συμπολίτη μας γιατί κατέθεσε δικαιολογητικά για τον διαγωνισμό. Ολόγυμνο να τον φτύνουν και εκείνος με τα χέρια να προσπαθεί να κρύψει τη γύμνια του και ευτυχώς του πέταξαν σεντόνι από ένα ξενοδοχείο. Αυτά ζήσαμε! Τα αντικρουόμενα. Τους πόνους μιας «γέννας» που θα οδηγούνταν όμως σε βίαιη αποβολή. Και ενώ τα περιοδικά ενίσχυαν «Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή».

Σε ’κείνα, λοιπόν, τα πρώτα βήματα υποχρεωτικής, όπως το νερό στη γη, εξυγίανσης… Που αν… Αν άντεχε να προχωρήσει, πολλά της συνέχειας ίσως είχαν αποφευχθεί… Ο πιο δίπλα στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο πιο εμπιστοσύνης συνεργάτης, ήταν ο Αντώνης Σαμαράς, υπουργός Εξωτερικών, σε νεαρότατη ηλικία και εκλεκτός και του Ευάγγελου Αβέρωφ.

Με τη χαρακτηριστική χωρίστρα μαλλιών καλού παιδιού. Αυτός ήταν και που έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη στο πιο κρίσιμο για τη συνέχεια της χώρας σημείο. Με σύνθημα «Η Μακεδονία είναι ελληνική» ως αντίπαλο σύνθημα του «Σε δέκα χρόνια κανείς δεν θα θυμάται το Μακεδονικό» πυροδότησε τεράστιες διαδηλώσεις.

Και ιδρύει κόμμα, την Πολιτική Ανοιξη, που μόνο άνοιξη δεν έφερε, παραδίδοντας τη χώρα… Γιατί έτσι λειτούργησε το πολιτικό του ένστικτο και η πυξίδα ηθικής κατεύθυνσης… Και πάλι στα χέρια του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και της Δήμητρας Λιάνη-Παπανδρέου που ορκίστηκε στις 13 Οκτωβρίου του 1993 για να ολοκληρώσει όσα έσπειρε με τελειωτικό συνθήματα-κατεύθυνση «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα!».

Μέχρι να παραδώσει τη σκυτάλη στον Κώστα Σημίτη. Για νέα, έρμα, αντικρουόμενα. Και μετά και μετά και μετά… Ασ’ τα για το επόμενο. Αυτά τα γράφω, αγαπημένοι μου αναγνώστες, για να τα θυμηθούμε εμείς και μόνο εμείς. Τότε προσπαθούσαμε ως χώρα μια μετάβαση από τον λαθραίο, αναιδή πλούτο σε μια υγιέστερη οικονομία. Στα χρόνια μας προσπαθούμε ως χώρα μια εύθραυστη μετάβαση έπειτα από μια δεκαετή, τραγική οικονομική κρίση που θέρισε ξερά και χλωρά.

Hρθαν στη μνήμη μου ενώ παρακολουθούσα τη συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά και κουνούσα το κεφάλι μου… Τι να πεις; Μόνο εμείς, οι πολίτες, και η ψυχή μας! Ας κλείσουμε το Α μέρος αυτού του χρονογραφήματος με ένα τραγούδι του ασπρόμαυρου κινηματογράφου «Play it again, Sam». Γιατί μερικοί δεν θα μάθουν! Οσες φορές… (Συνεχίζεται στο επόμενο)

ΥΓ. Το πιο ενδιαφέρον στη συνέντευξη ήταν η δημοσιογράφος. Δεν έκανε κίνηση για ερώτηση, έστω από ανθρώπινο αντανακλαστικό, ούτε καν στις παύσεις του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News