Οι δηλώσεις της Αννας Κορακάκη ήταν τόσο έντιμες, όσο οφείλει να είναι το ήθος του ολυμπιονίκη. Είπε το σπουδαίο «ο αθλητισμός είναι υγιής, ο πρωταθλητισμός δεν είναι». Και, το κυριότερο: δεν αφιέρωσε το μετάλλιο στην Ελλάδα που στενάζει, ούτε στους Ελληνες που περνάνε δύσκολα.

Και καλά έκανε. Η σχέση της με την Ελλάδα μπορεί από εδώ και στο εξής να είναι ξεκάθαρη. Η Αννα βάζει τις διακρίσεις και τον Εθνικό Υμνο στα ηχεία. Η Ελλάδα συγκινείται, πληρώνει ένα αξιοπρεπές πριμ και ως εκεί. Η αδυναμία δε της πατρίδας να ανταποδώσει όπως έκανε παλαιά, δημιουργεί και μία χαριτωμένη αντίφαση. Η Κορακάκη, που έχει άμεση σχέση με τα όπλα, δεν θα ενταχθεί στις Ενοπλες Δυνάμεις, εκεί που μπήκαν όλοι οι άλλοι. Ωστόσο η περίπτωση της Αννας είναι, ούτως ή άλλως, ιδιαίτερη.

Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε και ακούμε για τις κακές συνθήκες προπόνησης που αντιμετωπίζει αυτό το κορίτσι. Εντάξει. Ομως τι μπορεί να κάνει, εν προκειμένω, η Πολιτεία; Να σπρώξει χρήμα στη δημιουργία σκοπευτηρίων; Για ποιο λόγο; Για τα μετάλλια; Ωραίο σπορ η σκοποβολή, ίσως ταιριάζει και… στο «θυμικό» μας, αλλά δεν προλαμβάνει τα εμφράγματα. Είναι τα σκοπευτήρια αυτά που λείπουν τώρα από τον ελληνικό αθλητισμό; Η Πολιτεία οφείλει, στο μέτρο του δυνατού, να βελτιώσει τις εγκαταστάσεις στις οποίες προπονείται η κοπέλα. Στη Δράμα έκανε προπόνηση σε παραπήγματα. Ο Δήμος τα γκρέμισε, προφανώς για να μην φύγουν, ως πλάνα, διεθνώς. Και ήδη ανακοίνωσε ότι θα δημιουργήσει αξιοπρεπείς εγκαταστάσεις. Ναι, ο δήμαρχος Δράμας πίστευε τόσο πολύ στην Κορακάκη, που περίμενε να πάρει χρυσό μετάλλιο για να ενισχύσει τις υποδομές προπόνησης. Τέλος πάντων, ευκαιρία είναι, ο δήμαρχος, ο υπουργός, η Αννα και οι χορηγοί να κάτσουν να βρουν μία λύση. Ομως δεν γίνεται να σοβαρολογούν όσοι γκρινιάζουν για την έλλειψη σκοπευτηρίων. Είναι η σκοποβολή σπορ που θα προσελκύσει τα παιδάκια επειδή πήραμε δύο μετάλλια; Φαντάσου να παίρναμε κάτι και στην Ιππασία.

Η περίπτωση της Αννας είναι τόσο ιδιαίτερη, όσο και το σπορ που κάνει. Και είναι πιο ενδιαφέρουσα εκτός, παρά εντός του σκοπευτηρίου -εμείς οι αδαείς δεν μπορούμε να δούμε θέαμα στη σκοποβολή ακίνητων στόχων. Αξίζει, ας πούμε, να απολαύσεις πώς επιβραβεύεται το σύστημα και η διορατικότητα του πατέρα που είπε σε μία δεκατετράχρονη: «έλα να κάνεις σκοποβολή και θα πάρεις ολυμπιακό μετάλλιο στο Ρίο». Και το πέτυχαν, οι δύο τους. Με την Ομοσπονδία έχουν κακή σχέση. Η Ομοσπονδία, μαθαίνω, ότι δεν αναγνωρίζει τον πατέρα της ως προπονητή. Τι έχει να πει τώρα; Τώρα λογικά είναι σε πολύ δύσκολη θέση. Οταν οι διακρίσεις έρχονται εκτός επιχορηγήσεων και συστημικών πλαισίων, τότε οι άνθρωποι με τη σφραγίδα στο χέρι στέκονται αμήχανοι. Το σύστημα και η επιμονή έχουν, τελικά, πιθανότητες επιτυχίας, ακόμα και αν είσαι μόνος. Για αυτό και είναι ενδιαφέρον να παρατηρείς πώς ένας αθλητής, σε ιδιαίτερο σπορ, κινείται εντελώς αυτόνομα. Ζει στη Δράμα, ανήκει σε σύλλογο της Θεσσαλονίκης, αγωνίζεται στη Γερμανία, ενισχύεται από ελληνική στοιχηματική εταιρεία και από αυστριακή που κατασκευάζει όπλα. Το βλέπεις βέβαια και αλλού, στο τένις ή στο στίβο, απλώς η Κορακάκη μας δείχνει ότι συμβαίνει και σε σπορ με περιορισμένο βεληνεκές.

Ενδιαφέρον -και αρκετή πλάκα- θα έχει να δούμε πόσο θα κρατήσει η εθνική ενασχόληση με τη σκοποβολή. Θα επιδείξουμε συμπεριφορά που αρμόζει σε… εθνικό σπορ ή θα μας περάσει σε λίγες μέρες; Μάλλον το δεύτερο, καθώς πρόκειται για σπορ που δεν μπορεί να κατέβει στα παιδιά. Δεν ισχύει το ίδιο για την Κορακάκη ως πρόσωπο. Πιθανότατα είναι μία από τις πιο όμορφες κοπέλες, παγκοσμίως, που είδαμε να ανεβαίνει σε βάθρο Ολυμπιακών Αγώνων. Τα μέσα θα τη λατρέψουν, θα την αποθεώσουν και ο φακός θα την κυνηγήσει χωρίς έλεος. Αλλά η λογική λέει πώς το μέλλον αυτού του κοριτσιού είναι μακριά από εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News