Στις 12 Φεβρουαρίου 2012 ο Μανώλης Γλέζος και ο Μίκης Θεοδωράκης λούστηκαν από τα χημικά των ΜΑΤ, προσπαθώντας να μπουν στη Βουλή. Ηταν η περίοδος της μεγάλης οργής. Η Βουλή ψήφιζε μέτρα και η Αστυνομία ψέκαζε αδιακρίτως, υψώνοντας και ένα σιδερένιο φράχτη στην Βασιλίσσης Σοφίας.

Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, εκείνοι που έβγαιναν με πανό στο προαύλιο της Βουλής ζητώντας την παραίτηση της κυβέρνησης, κατήγγειλαν την ωμότητα της αστυνομικής βίας που δεν σεβάστηκε ούτε καν τον αιώνα στους ώμους των γερόντων. Πέρασαν τρία χρόνια μέχρι να γίνουν κυβέρνηση. Και άλλος ένας χρόνος μέχρι τα ΜΑΤ να ψεκάσουν συνταξιούχους. Σημειώστε αυτή τη μέρα. Κάτι άλλαξε.

Πριν την Πρώτη Φορά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συνήθιζαν να λένε, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, ότι επί των ημερών τους τα ΜΑΤ είτε θα καταργηθούν, είτε θα παχαίνουν μέσα στις κλούβες. Δεν θα έχουν, πάντως, λόγο επέμβασης, αφού δεν θα υφίστανται πλέον οι παράγοντες κοινωνικής έντασης. Επειδή, όμως, δεν καταργήθηκε το επονείδιστο με ένα νόμο και ένα άρθρο, η Αριστερά μπήκε στο Μαξίμου και τα ΜΑΤ χτύπησαν τα ρόπαλα στις ασπίδες, όπως επευφημούσαν οι λεγεωνάριοι τον Αυτοκράτορα. Ο Τσίπρας, βέβαια, το είχε θέσει ελαφρώς διαφορετικά: δεν θα αφοπλιστεί η Αστυνομία, θα αφοπλιστούν όσοι έρχονται σε επαφή με τους διαδηλωτές. Αυτό στο κόμμα κάποιοι το πήραν στα σοβαρά, μέχρι που ο αρμόδιος υπουργός Γιάννης Πανούσης τους είπε ότι δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Και κάπως έτσι, το τελευταίο διήμερο, ο ΣΥΡΙΖΑ, πέταξε και το τελευταίο πέπλο. Θυμάται κανείς να έχουν πέσει χημικά στην Καισαριανή; Και μετά χρησιμοποιήθηκαν εναντίον των συνταξιούχων. Δεν είναι μικρό για να ξεχαστεί και συνάμα είναι αρκετά μεγάλο για να χτιστεί επάνω του η νέα σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την Αριστερά.

Οι βετεράνοι των κομματικών κινητοποιήσεων λένε πως υπάρχουν διαδηλώσεις που δεν θέλεις να ανάψει ούτε αναπτήρας, πόσο μάλλον να πέσουν χημικά. Αυτές είναι οι μεγάλες συγκεντρώσεις, εκείνες που έχουν μέσα τους πολλούς πρωτάρηδες. Εκεί τα χημικά φοβίζουν κόσμο, τους διώχνουν και τους καθιστούν διστακτικούς μπροστά στην επόμενη φορά. Υπάρχουν όμως και διαδηλώσεις που ψάχνεις τα χημικά όπως ο διψασμένος το νερό. Μικρές κινητοποιήσεις με έμπειρα στελέχη συχνά τελειώνουν κάτω από χημικά. Είναι μια εξέλιξη οδυνηρή για όσους λούζονται τον ψεκασμό, αλλά βολεύει για τη νομιμοποίηση της πολιτικής διεκδίκησης. Η κυβέρνηση εμφανίζεται σκληρή και ανάλγητη, ενώ οι διαδηλωτές αρχίζουν και τεκμηριώνουν κάτι σαν δικαίωμα νόμιμης άμυνας απέναντι στα ΜΑΤ.

Τι έχει συμβεί τώρα; Εχουν ανοίξει πλέον επιχειρησιακά μέτωπα με την αντιπολιτευόμενη και εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Στην Καισαριανή ψέκασαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ και Πλεύση Ελευθερίας. Λαφαζάνη και Ζωή. Και τα χημικά κατά συνταξιούχων έπεσαν στο πρόσωπο του ΠΑΜΕ. Αυτό δεν πρόκειται να περάσει έτσι και η κυβέρνηση θα το βρει μπροστά της, όσο και αν ο ΣΥΡΙΖΑ απουσιάζει πια από τους δρόμους. Μέτωπο με το ΠΑΜΕ και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά συνεπάγεται «χαρακώματα» στους δρόμους, ένταση που αντανακλάται στο θυμικό της κοινής γνώμης.

Οσο αυξάνεται η κοινωνική ένταση, τόσο πιο ευάλωτη γίνεται η κυβέρνηση έναντι ενός «ατυχήματος». Φανταστείτε να πάθαινε κάτι ένας γέροντας μετά τον ψεκασμό. Σωζόταν η κυβέρνηση με την παραίτηση του αρμόδιου υπουργού; Ισως και να μην έφτανε. Εικόνες όπως αυτές, με τους συνταξιούχους, επιδεινώνουν την εικόνα της κυβέρνησης, την κάνουν και ραγίζει όπως ένα παρμπρίζ που είναι έτοιμο να καταρρεύσει από ένα πετραδάκι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News