Αγάπη. Η λέξη που, δεν ξέρω από ποια χαραμάδα κενού χρόνου, ακούγεται ξαφνιαστικά συχνά, αυτές τις μέρες. Συνοδεύεται από ένα ροζ συννεφάκι πληθωρικής αθωότητας, πληθωρικής γενικότητας. Η Αγάπη. Αγαπάτε. Μοιράστε αγάπη. Μα, επιτρέψτε μου, δεν υπάρχει μεγαλύτερο βάρος από την αγάπη. Η αγάπη ενέχει δοτικότητα, νιάξιμο βαθύ, πράξη, πράξη συνέχεια. Σε κάνει «πολλούς». Πόσους χωράς; Για σκέψου λίγο πόσους αγαπάς-αγαπάς. Εύκολη την έχεις; Μετράω με πόσους είναι συνδεδεμένη η χαρά, το γέλιο μου αλλά και η αγωνία, το δάκρυ μου. Πόσοι έχουν κατακτήσει, κατακλύσει την καρδιά και ψυχή μου. Άρα πόσοι εμπλέκονται, καθορίζουν, την ύπαρξη, την ξεγνοιασιά μου ή όχι, τη χαρά μου ή όχι, την αυτοδιάθεσή μου. Υπάρχει εαυτός χωρίς αυτούς;

Έρχονται στην μνήμη μου δύο άνδρες, που και οι δύο έχουν σχέση με την «ΚΕΡΑΙΑ», το τηλεοπτικό μου εγχείρημα. Ο πρώτος, ο Σπύρος, ήταν στο επεισόδιο «Αστεγία νέου τύπου». Στα μαύρα-κατάμαυρα χρόνια της οικονομικής κρίσης, τότε που στα συσσίτια του Δήμου σχηματιζόταν ουρά τετραγώνου και τα δωμάτια της Δομής ασφυκτιούσαν! Εκείνος αδυνατούσε να συμβιώσει με πολλούς, προτιμούσε τα παγκάκια. Ωστόσο ο Μιχάλης, επίσης άστεγος, τον κατηύθυνε στη Σχεδία για να πουλάει το περιοδικό των αστέγων. Εκ του αποτελέσματος τα κατάφερνε τόσο καλά ώστε να νοικιάσει ένα διαμέρισμα. Θυμάμαι την γκάφα μου, ολκής: «Σε ποιον όροφο είστε; Πού να χτυπήσω;» τον ρώτησα ενώ στεκόμουν απ’ έξω από τη μεγάλη πολυκατοικία στην Κυψέλη.

Σε ποιον όροφο; Ηλίθια. Περπατήσαμε πίσω από σωλήνες καλοριφέρ στο σκοτεινό υπόγειο. Στην είσοδο μας υποδέχτηκε γλυκά αμήχανος, και διέκρινα ένα πιατάκι που είχε αγοράσει έξι σοκολατάκια για να μας κεράσει, και ήμασταν, γαμώτο, οκτώ. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα του να μετράει σβέλτα το πόσοι ήμασταν και να φτάνει σε αδιέξοδο. Εκείνο το βλέμμα το κουβαλάω. Αυτόματα, οι τέσσερις δηλώσαμε ψευδώς ότι πάσχουμε από ζάχαρο. Λατρεύω το συνεργείο μου και τις συνεννοήσεις των βλεμμάτων μας. Και είδα τα μάτια του ότι ησύχασαν. Και ησύχασα κι εγώ. «Σπύρε, αγάπη κι ας μην θερίσεις, ίσα για να μοσχοβολάει ο τόπος» ήταν το ποίημά του που μας απήγγειλε. Ήταν ποιητής ο Σπύρος Ποταμίτης. Εξαιρετικός. Τον θυμάμαι και βουρκώνω. Μα ζούσε μόνος του και μελετούσε τις σκιές του δωματίου. Τις γνώριζε μια μια, όπως άλλαζε το φως σε νύχτα. Το αγαπούσε πολύ εκείνο το σπίτι. Εκεί φώλιαζε τη διαδρομή της ζωής του, τα λάθη, τις τύψεις του. Και είχε πολλές. Μόνος πέθανε μια νύχτα. Κάποτε τον βρήκαν. Τον μνημονεύω στα κεράκια μου για εκείνο του το ποίημα. Άραγε έσπυρε αγάπη ή έγραψε το ποίημα περιγράφοντας ποιητικά την αγάπη;

Ο άλλος άνδρας ονομάζεται Γιώργος. Είναι φανατικός τηλεθεατής της εκπομπής και έτσι ήρθαμε σε επαφή για ένα προσεχές επεισόδιο. Είναι ένας εκλεκτός άνθρωπος, βαθύς, μορφωμένος, μελετητής, με μια σχεδόν αγιοποιημένη μορφή. Εχει έναν γιο με βαρύ αυτισμό. Έχει μια στωικότητα που ξεφεύγει από τα ανθρώπινα. Την ενείχε; Εκπαιδεύτηκε; Ας έκανε κι αλλιώς; Πάντως διέθεσε τον εαυτό του στην ανατροφή αυτού του παιδιού. Του γιου τους. Δεν εξυπακούεται. Τον αγαπάει καταβαθιά. Τον νοιώθει. Τον συμπονάει. Τον ενέχει. Είναι κομμάτι του. Πού αρχίζει και που τελειώνει ο εαυτός του; Ξεχωρίζει από τον γιό του;

Τηλεφωνηθήκαμε προ ημερών και στην κουβέντα μας μπήκε η λέξη και ο όρος «Αγάπη». Του είπα για το κείμενο που ετοίμαζα με αυτό το θέμα. Πολυλόγησα αυθόρμητα μεταφέροντας άτσαλα ακόμα, ακατάστατα, τις σκέψεις μου για το πόσο βαρύ συναίσθημα είναι η αγάπη-αγάπη και πόσο αφελώς την μεταφέρουμε ως ελάφρωμα της ψυχής. Και εν μέρει, δικαίως… Τι ωραίο συναίσθημα η αγάπη. Και τι μέγιστη ευλογία, στιγμιαίας όμως πληρότητας, τού να δίνεις, μην υπολογίζοντας αν θα λάβεις. «Στιγμιαία», του το τόνισα. Γιατί η σχέση, αν σέβεται κάποιος τον εαυτό του, θέλει μια ακροβατική ισορροπία, ένα μαγευτικό αλισβερίσι «Δώσε-πάρε», όχι το αντίθετο. Έτσι, του τα έλεγα, ανάκατα. «Εύκολη την έχουν την αγάπη;».

Κάποια στιγμή, φρενάρισα, με αυτό το ερώτημα σε εκκρεμότητα. Και θυμάμαι ότι τον άκουσα να λέει μόνο τρεις λέξεις «Αχ κυρία Βιτάλη». Και μόνο από τη χροιά της φωνής του και από μια σιωπή μετά τον αναστεναγμό του, σαν να συνεννοηθήκαμε.

Τουλάχιστον έτσι το ένοιωσα. Δεν ξέρω, βέβαια, αν μαζί σας αναγνώστες μου μπορώ να συνεννοηθώ με ετούτο το κείμενό μου. Αν γίνεται κατανοητό τι θέλω να πω. Ακόμα κι εγώ τα έχω ανάκατα μέσα μου. Τελείως ανάκατα. Περίεργο πράγμα η αγάπη. Εύκολη την έχετε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News