Γυρίζω από site σε site. Στέκομαι περισσότερο σε αυτά που, κατά γενική εκτίμηση, απολαμβάνουν μεγάλη δημοφιλία λόγω αδιάλειπτης ροής ειδησεογραφικού περιεχομένου. Και βλέπω παντού τον Κωνσταντίνο Κατσίφα. Στο φέρετρο. Λες και ακούω τα κλικ. Βροχή από κλικ.

Παρακολουθώ βίντεο με το μοιρολόι της μάνας που περίμενε, η δύσμοιρη, δέκα μέρες να θάψει το παιδί της. Ακούω τον εθνικό ύμνο και συνθήματα, τα περισσότερα με εθνικιστικό περιεχόμενο. Και μετά το φέρετρο σηκώνεται σε τέσσερις ώμους. Χωρίς καπάκι. Ο νεκρός, τυλιγμένος με την ελληνική σημαία, οδεύει προς την τελευταία του κατοικία. Ακολουθούν δηλώσεις οξυμένης πατριωτικής φόρτισης. Και ύστερα πάλι η μάνα να θρηνεί τον χαμό του παλικαριού της. Τι πιο θελκτικό για ένα κοινό εθισμένο στο viral;

Δεν είναι της ώρας να μπούμε στην ουσία της υπόθεσης -ο άνθρωπος μόλις που αφέθηκε στα σωθικά της γης που αγάπησε. Όμως αξίζει να σταθούμε στον τρόπο με τον οποίο τα κυριότερα μέσα ενημέρωσης, ειδικά τα διαδικτυακά, κάλυψαν τα γεγονότα των τελευταίων δέκα ημερών. Για να το πω κομψά, δεν πρέπει να ήταν και από τις κορυφαίες στιγμές της μάχιμης δημοσιογραφίας. Τα μέσα όχι μόνο εξέδωσαν πόρισμα για τα γεγονότα, αλλά επένδυσαν την κάλυψη τους με τα εθνικά χρώματα. Συμβαίνει συχνά, όταν στο επίκεντρο βρίσκεται γεγονός που μεταφέρει αντίστοιχη φόρτιση. Η διαχείριση της είδησης γίνεται από τη σκοπιά του εθνικά ορθού. Τα γεγονότα χάνουν τη σημασία τους. Από τη στιγμή που ένας Έλληνας πέφτει νεκρός από αλβανικά πυρά, όλα τα υπόλοιπα είναι περιφερειακές λεπτομέρειες. Ο δε δημοσιογράφος θεωρεί ότι οφείλει να περιγράψει το γεγονός όπως ο σχολιαστής που μεταδίδει αγώνα ελληνικής ομάδας. Ακόμα και η πραγματικότητα συστέλλεται και διαστέλλεται όπως προτάσσει το εθνικό φρόνημα.

Στις περισσότερες δημοσιογραφικές προσεγγίσεις που ακούσαμε, είδαμε και διαβάσαμε τις τελευταίες ημέρες, ήταν έκδηλη η πρόθεση για φόρτιση του θέματος με υψηλούς πατριωτικούς τόνους. Ο λόγος δεν έχει να κάνει με την άσκηση πίεσης προς την κυβέρνηση αν και η Νέα Δημοκρατία μάζεψε γρήγορα τον βιαστικό Κουμουτσάκο, αφήνοντας, βέβαια, τον Άδωνι με διάθεση στις παρυφές του εθνικού πένθους. Τα μέσα ανέβηκαν στο ασφαλές και αποδεδειγμένα δημοφιλές κύμα του λαϊκού αισθήματος, το οποίο και τροφοδοτούσαν με τη στάση τους. Κάλυψαν το ρεπορτάζ όπως περίπου περιγράφονται τα γεγονότα της Ελληνικής Επανάστασης: από τη μία εμείς και από την άλλη οι εχθροί μας. Το δίκαιο έχει πάντα τα εθνικά μας χαρακτηριστικά.

Αυτό ενδεχομένως για κάποιους να είναι εθνικά σωστό και να μην τίθεται θέμα για τη στάση που θα τηρήσει ένα ελληνικό μέσο όταν Έλληνας πέφτει νεκρός για τη σημαία του. Εντάξει, να το συζητήσουμε, αλλά να αφήσουμε τη Δημοσιογραφία στην ησυχία της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News