Για κάποιο λόγο τον χειμώνα δεν πολυδιαβάζω. Τη μια βγαίνω, την άλλη χαζεύω τηλεόραση ζαλισμένη από τη δουλειά – γενικώς περνάει η μέρα και δεν διαβάζω.

Δεν έχω τηλεόραση στο υπνοδωμάτιο, με σκοπό τα βράδια να διαβάζω. Και το εφαρμόζω, αλλά κάνω να τελειώσω το βιβλίο πάνω από δίμηνο – δεν έχω κουράγιο να ξεπεράσω τις 20-30 σελίδες, κλείνουν τα μάτια μου τη νύχτα.

Το καλοκαίρι όμως είναι άλλο! Πάω στην παραλία, στην πισίνα, για μπάνιο τέλος πάντων και έχω μαζί το βιβλιαράκι. Βάζω αντηλιακό, κάνω την πρώτη βουτιά, φοράω γυαλιά και παίρνω το βιβλίο.

Αυτό είναι το πιο ευχάριστο διάβασμα της χρονιάς! Το βιβλίο γίνεται χάλια με το νερό και το αντηλιακό αλλά μετά το κρατάω σαν ενθύμιο από τις διακοπές. Για παράδειγμα λέω «Αυτό το διάβασα στη Σκύρο, εκεί το μούλιασα».

Ας μην πολυλογώ, φέτος το καλοκαίρι ήδη έχω τελειώσει δύο βιβλία και πάω αισίως για το τρίτο. Αυτά είναι τα εξής (τα αναφέρω με τη σειρά που τα διάβασα – μου αρέσουν όλα το ίδιο και μάλλον τα βάζω, έτσι αυθαίρετα, στην ίδια κατηγορία):

Ιούνιος: «Οι επόπτες», του Μιχάλη Μιχαηλίδη (εκδόσεις Νεφέλη). Μυθιστόρημα, πολιτικό θριλεράκι, η υπόθεση εκτυλίσσεται στη Σκανδιναβία, οι κεντρικοί ήρωες είναι δύο. Ο ένας είναι πικρόχολος, ο άλλος είναι καλοπροαίρετος. Οσο διάβαζα το βιβλίο προσπαθούσα να καταλάβω με ποιον ταυτίζομαι. Τελικά δεν έβγαλα άκρη. Πάντως το καταδιασκέδασα.

Ιούλιος: «Ο κύκλος», του Ντέιβ Εγκερς (εκδόσεις Κέδρος). Μυθιστόρημα, αυτό ήταν χρωστούμενο από πέρσι, με θέμα την παγκοσμιοποίηση της επικοινωνίας, social media θριλεράκι, η υπόθεση εκτυλίσσεται στα γραφεία, ας πούμε, της Google. Εδώ δεν ταυτίστηκα με κανέναν ήρωα, αλλά σκεφτόμουν όλη την ώρα πόσο κοντά είμαι στο πρόβλημα και πόσα σλάλομ κάνω για του ξεφύγω.

Αύγουστος: «Η σκούπα και το σύστημα», του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας (εκδόσεις Κριτική). Το πρώτο του βιβλίο, για πρώτη φορά μεταφρασμένο στα ελληνικά και μάλιστα, ωραία, από τον Γιώργο-Ικαρο Μπαμπασάκη. Αυτό δεν το τελείωσα ακόμα, είμαι στην 150 σελίδα. Πάλι θριλεράκι, προσωπικής καταβύθισης στα έγκατα του νου (προς το παρόν τουλάχιστον) και ταυτόχρονα τόσο ξεκαρδιστικό! Είναι γύρω στις 500 σελίδες (δεν κοιτάζω ποτέ πόσες είναι οι σελίδες). Για να δούμε θα το προλάβω μέχρι το Δεκαπενταύγουστο;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News