500
|

Τι έχει πάθει ο Αρκάς;

Σπύρος Σεραφείμ Σπύρος Σεραφείμ 30 Οκτωβρίου 2015, 22:53

Τι έχει πάθει ο Αρκάς;

Σπύρος Σεραφείμ Σπύρος Σεραφείμ 30 Οκτωβρίου 2015, 22:53

Σου φαίνεται ότι ο Αρκάς είναι το ίδιο «εύστοχος» όπως παλιότερα; Προσωπικά δεν το πιστεύω – και αυτό το λέω με σοβαρότητα, δεν κάνω πλάκα…

Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που έχω διαβάσει στη ζωή μου Αρκά. Όχι ό,τι δικό του έπεσε από ένα γύρισμα της τύχης στα χέρια μου, αλλά επί τούτου. Έχω να σου διηγηθώ πολλές ιστορίες με περιπέτειές μου μέχρι να μπορέσω να βρω και ρουφήξω τα σκίτσα και τις ατάκες του. Είμαι ένας γκρούπι, ένας φαν κι άλλες πολλές ελληνικές λέξεις που μπορούν να δηλώσουν πως όσα χρόνια σκιτσάρει οτιδήποτε, θα το διαβάσω με τη λαχτάρα που μπορεί να έχει κάποιος που κρατά στα χέρια του το εγχειρίδιο για το πώς θα ζήσει πολλά χρόνια με γέλιο.

Το τελευταίο, όμως, διάστημα -κι ενώ συνεχίζω να αναζητώ με την ίδια θέρμη τα σκίτσα του- διαπιστώνω ότι γελάω λιγότερο με αυτά. Το γέλιο είναι αβίαστο -πλάκα μου κάνεις;- αλλά δεν είναι το ίδιο όπως παλιά, είναι -ποιοτικώς- λιγότερο. Δεν φταίει το ότι έχω μεγαλώσει, δεν οφείλεται στο ότι τα προβλήματα της ζωής μού έχουν αφαιρέσει κάθε ικμάδα διάθεσης για χιούμορ: Το πρόβλημα είναι ότι ο Αρκάς, πιθανώς, δεν πια ο ίδιος.

Παλιότερα, αν διάβαζα αυτές τις σειρές γραμμένες από άλλο χέρι, θα νευρίαζα πολύ – ίσως και να έκανα στον συγγραφέα μήνυση επί εξυβρίσει τιμής. Τώρα, όμως, δεν θα μπορούσα. Βλέπω καθημερινά αυτά που ποστάρονται στο “ARKAS -The Original Page” στο Facebook και διακρίνω μια κόπωση στις νέες ατάκες του, ενώ τα παλιότερά του, που αναδημοσιεύονται, δυστυχώς μού υπενθυμίζουν ποιος ήταν κάποτε ο Αρκάς και οι παραγωγές του. Μου τονίζουν ότι άλλον Αρκά αγάπησα από εκείνον του τελευταίου χρόνου. Διαβάζοντας τις παλαιότερες εμπνεύσεις του δεν μπορείς να μην κάνεις σύγκριση του παλιού χιούμορ με το σημερινό, δεν είναι δυνατόν να μην καταλήξεις σε αυτό το συμπέρασμα: Με τα τωρινά θα γελάσεις και θα περάσεις καλά, αλλά τα παλιότερα αστεία του θα τα θυμάσαι για μια ζωή, έμειναν κλασικά, για πάντα μέσα σου. Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να χρησιμοποιείς, υποσυνείδητα, μια αστεία ατάκα και κατά πόσο θυμάσαι τι νέο δημοσιεύτηκε, χθες, στη σελίδα του;

Δεν μπορώ να ξέρω πού οφείλεται αυτό. Είναι ύβρις και μόνο να σκεφτεί κάποιος πως ο Αρκάς ίσως θα πρέπει να κάνει ένα διάλειμμα και να επιστρέψει ακμαίος έπειτα από λίγο καιρό. Προσωπικά δεν θα το ήθελα, έχω εσωτερική ανάγκη να τον διαβάζω, δεν θα πάψω ποτέ να τον θαυμάζω και να τον εκτιμώ ως ό,τι πιο έξυπνο έχει γεννήσει η ίδια η Τέχνη. Ναι, φρονώ πως αυτό που κάνει ο Αρκάς ανήκει, πια, στην Τέχνη, στην πιο γελαστή της μορφή.    

Είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο πως ο πήχης τού γέλιου έχει τεθεί ήδη πολύ ψηλά από τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Περιμένω, λοιπόν, με περίσσια χαρά να επιστρέψει στον παλιό, καλό δρόμο της έμπνευσης που με έκανε να κλαίω από τα γέλια. Για την ακρίβεια, χρειάζομαι οφθαλμίατρο: Δεν βλέπω την ώρα να διαβάσω ξανά τον Αρκά που λάτρεψα – και δεν ξέρω ποια θα είναι, θα σε γελάσω… 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News