“Φιλιά στους προδότες. Μιλιά στους δικούς μου”
Άγγελος Καρανικόλας

Θα ήταν ο 4ος ή ο 5ος που άκουγα τις τελευταίες μέρες: «Όλα τα παλιά αγοράζωωω… καθαρίζω αποθήκες, αυλεεεές, πατάρια.. Οοοο παλιατζηηηής». Είναι ιδέα μου ή όλο και αυξάνονται οι παλιατζήδες, ρώτησα τη γειτόνισσά μου, καθώς στερεώναμε μια βουκαμβίλια στη βεράντα. Δεν το είχε προσέξει. Στο σπίτι της κυρίας Κέλης δεν πρόκειται να μπει ποτέ παλιατζής. Δεν πετάει τίποτα, δεν μπορεί να αποχωριστεί ούτε την ξύλινη σκάφη που έπλενε κάποτε η μάνα της.

Είναι οι αναμνήσεις της, η ζωή της, το παρελθόν της. Κι είναι πολλά.

Αντιθέτως, εγώ δεν έχω τίποτα να μου καθαρίσει κανένας, ούτε στην αποθήκη, ούτε στο πατάρι. Κάθε φορά που περνάω έναν κύκλο, ας τον πω εσωστρέφειας και μελαγχολίας, μόλις συνέρχομαι πιάνω και πετάω ό,τι θεωρώ ότι δεν χρειάζομαι πια. Δεν δενόμουν άλλωστε ποτέ ιδιαίτερα με υλικά πράγματα. Κατά καιρούς, πετάω και όσες άχρηστες ιδέες μπορώ από το κεφάλι μου και πιο σπάνια, γιατί είναι πιο δύσκολο, προσπαθώ να κάνω και μια γενική καθαριότητα, ψυχικής τάξης, από αισθήματα ανθυγιεινά, ή άλλα που ενώ έχει παρέλθει η ημερομηνία λήξης κάπου ξεχάστηκαν.

Τελευταία, όμως, νιώθω ότι δεν έχουμε πια τίποτα για πέταμα, εκτός από την ίδια τη ζωή έτσι όπως εμφανίζεται: ευτελής, λίγη, προς πώληση ή ενοικίαση και όχι ιδιοκατοίκηση. Σαν κακοτραβηγμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία από ανέμπνευστο χέρι και ακατοίκητο βλέμμα. Προορισμένη για στιγμιαία κατανάλωση και όχι για μια θέση σε άλμπουμ. Για πέταμα, δηλαδή…

Η ζωή μας, αποτυπωμένη σε τίτλους ειδήσεων, σε εικόνες στην οθόνη του pc, στην κοινωνική ασφυξία που δεν κρύβεται, στις σχέσεις τριγύρω που παραδέρνουν, στις δουλειές και στα νέα καθεστώτα δουλείας, στον έρωτα που έχει ανοίξει σελίδα στο facebook και κάνει chat με την Τζούλια, στις ιδέες που πάλιωσαν κι αυτές, αλλά δεν βρέθηκαν νέες.

Και τι βλέπεις στον αιώνα σου, αν δεν είσαι ποιητής;
Την τέφρα της Ισλανδίας να ταξιδεύει στην ατμόσφαιρα
τους «εκτελεστές» του ΔΝΤ που θα μας βάλουν σε τάξη
τα πάσης φύσεως boss που αλωνίζουν
τη λίστα των νεόπτωχων που μεγαλώνει
τα τηλεοπτικά infotainment, που ούτε ενημερώνουν, ούτε ψυχαγωγούν, νανουρίζουν την ανία
κάτι μικρούς δικτατορίσκους που ζητάν να βαράμε προσοχή γιατί τους δόθηκε λίγη δανεική εξουσία
τα λεφτά που ποτέ δεν φτάνουν
τη φτήνια, ως τον πιο αναγνωρισμένο τρόπο συμπεριφοράς και τον κωλοπαιδισμό ως το πιο αναγνωρίσιμο στυλ modus vivedi
τη βία που ξεχειλίζει ακόμη και στο «συγνώμη» κάποιου που πέφτει πάνω σου
τους φόβους που πολλαπλασιάζονται μαζί με τις κλειδαριές ασφαλείας
το άσκοπο πήγαινε-έλα σε αυτιστικές δημόσιες υπηρεσίες..
τον θυμό που είναι πολύς και δεν κρύβεται
το λίγο των ανθρώπων, που σβήνουν σταδιακά από το λεξιλόγιο της καρδιάς, την αγάπη, την γενναιοδωρία, τη φιλική αλληλεγγύη. Ο καθένας κι ο φοβισμένος εαυτούλης του –στην πιο συμπαθητική περίπτωση- ο καθένας και το αχαλίνωτο τομάρι του-στην πιο hard core εκδοχή.

Ναι! ο θυμός που συσσωρεύεται πολύς και οι άνθρωποι, όλο και συχνότερα λίγοι, τοσοδούληδες… Φαίνεται αυτό στην Polaroid της ζωής σήμερα, όσο φοτοσόπ κι αν κάνεις.

Δυναμώνω την ένταση στους Active Member,για να μην ακούω τον παλιατζή που επιμένει να μαζέψει παλιά πράγματα. Έμεινε τίποτα άλλο για πέταμα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News