Ο αδελφός του πατέρα μου, ετών 82, μένει στο Σαντιάγκο της Χιλής, είκοσι λεπτά απόσταση με το αυτοκίνητο από την ελληνική Πρεσβεία. Αλλά δεν θα δικαιούται να ψηφίσει στις εκλογές. Βλέπετε εγκαταστάθηκε εκεί νιόπαντρος, με τη χιλιανή του σύζυγο, το 1973 επί Αλιέντε, λίγους μήνες πριν από το πραξικόπημα.

Ο Μάριος Ιωαννίδης δεν ήταν ιδιαίτερα ενεργός πολιτικά στα νιάτα του. Όμως την 21η Απριλίου 1967 ήταν μεταξύ αυτών, κυρίως νέων, που διαδήλωναν επί ώρες κατά του πραξικοπήματος μπροστά στη Νομαρχία στο Ηράκλειο, στη μοναδική τόσο μαζική εκδήλωση αντίστασης τη μέρα που καταλύθηκε η Δημοκρατία (μια μικρότερη σε όγκο διαδήλωση, κυρίως από φοιτητές, έγινε στα Γιάννενα). Συνελήφθη, του ασκήθηκε δίωξη και καταδικάστηκε ερήμην σε τρία χρόνια φυλάκιση, γιατί εν τω μεταξύ διέφυγε στο εξωτερικό.

Εκεί, στο Παρίσι και στη Ρώμη, ήρθε αμέσως σε επαφή με άλλους δημοκράτες και μπήκε στην οργάνωση του Παναγούλη, Ελληνική Αντίσταση. Μετά την αποτυχημένη απόπειρα κατά του Παπαδόπουλου και τη σύλληψη των υπολοίπων συνέχισε την αντιστασιακή του δραστηριότητα ανά την Ευρώπη δουλεύοντας ταυτόχρονα ως και σε εργοστάσια στη Γερμανία. Στο τέλος, απογοητευμένος που η χούντα δεν έπεφτε, ερωτεύτηκε στο Παρίσι μια Χιλιανή και πήρε τη μεγάλη απόφαση να ξενιτευτεί σε μια χώρα που τότε φάνταζε ελπιδοφόρα για τη δημοκρατία, την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Και τον ξαναβρήκε δικτατορία!

Για καιρό τον πειράζαμε, όταν αραιά και πού ερχόταν στην Ελλάδα, ότι θα μας ξαναφέρει τη χούντα. Φρόντιζε, όταν βόλευε, να μείνει κάποιους μήνες και να κανονίζει τα εισιτήριά του για να ψηφίσει. Εισήλθε στον κόσμο του Ιντερνετ από τους πρώτους, για να διαβάζει ελληνικές εφημερίδες, που ήταν δύσκολο να βρίσκει στη Χιλή. Έχει ένα ΑΦΜ, που απέκτησε προ ετών, όταν μου δώρισε το τελευταίο 1/16 του πατρικού του σπιτιού στην Κρήτη. Αλλά δεν θα συμμετάσχει στις εκλογές της Δημοκρατίας για την οποία αγωνίστηκε, γιατί λείπει παραπάνω από 35 χρόνια.

Το ανωτέρω, απολύτως αληθινό παράδειγμα, χρησιμοποιείται για να καταδειχθεί η σοβαρότερη κατά τη γνώμη μου απόκλιση του σχεδίου νόμου για την ψήφο των αποδήμων από τις θεμελιώδεις αρχές που διέπουν τη Δημοκρατία και τη συγκρότηση του λαού, ως εκλογικού σώματος. Σπεύδω να διευκρινίσω ότι, αν και είναι αμφίβολο κατά πόσο συνάδουν με το Σύνταγμά μας, πάντως δεν θεωρώ εκ προοιμίου αδιανόητες κάποιες ρυθμίσεις που έχουν υιοθετήσει άλλες χώρες και περιορίζουν αυτό το δικαίωμα. Αλλά δεν πρέπει να εκτείνονται μέχρι του σημείου να αποκλείουν πολίτες που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και σπούδασαν στην Ελλάδα. Δηλαδή ανθρώπους που αν ήταν αλλοδαποί θα μπορούσαν, με τις ίδιες προϋποθέσεις, να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια. Και τα κριτήρια της γέννησης και των σπουδών στη χώρα δεν είναι τυχαία και αυθαίρετα, αντιθέτως, αν υιοθετούνταν, θα εντάσσονταν σε μια συνεκτική λογική και αντίληψη για την ιδιότητα του πολίτη. Δηλαδή, εν τέλει, για τη Δημοκρατία.

ΥΓ1. Η μεγάλη κόρη του θείου μου θα ψηφίσει. Γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε στη Χιλή, αλλά τη δεκαετία του 2000 έκανε στην Κρήτη ένα δεύτερο μεταπτυχιακό, ευτυχώς διετές. Βελτίωσε έτσι θεαματικά τα ελληνικά της και δυνάμωσε η σύνδεσή της με τη χώρα. Τώρα εργάζεται στο Κέιμπριτζ, στο Πανεπιστήμιο, αλλά επειδή, όπως δηλώνει «λατρεύω την ψήφο», θα κάνει το ταξίδι μιάμισης ώρας ως την Πρεσβεία μας στο Λονδίνο.

ΥΓ2. Η μικρή αδελφή της διαδηλώνει στο Σαντιάγκο, διεκδικώντας δημοψήφισμα για ένα νέο Σύνταγμα.

* O Γιάννης Φ. Ιωαννίδης είναι πρόεδρος της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News