… «Εε… όταν μεγαλώσω θα γίνω… θα γίνω… αστροναύτης φυσικά!», σου απαντάει κάθε μικρό αγοράκι, όταν το ρωτάς, σχεδόν αιφνιδιαστικά, «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;».

Δεν σκέφτεται την απάντηση. Δεν ντρέπεται το αυθόρμητο γέλιο μας. Δεν διστάζει να είναι ο εαυτός του, να πει με μια φράση την αλήθεια. Το ρωτάς και χαμογελάει αντανακλαστικά, τονίζοντας αυτό το «αστροναύτης» σαν να έχει υπογράψει χθες κιόλας ισόβιο συμβόλαιο με την NASA. Οι πύραυλοι και οι προσσεληνώσεις της οθόνης φαντάζουν στα μάτια του τόσο απτή πραγματικότητα. Είναι αδύνατον να μην εκπληρωθεί το όνειρό του, απίθανο να μην φορέσει κάποτε την αληθινή στολή του αστροναύτη.

Το μικρό αγοράκι πριν απαντήσει δεν αναρωτιέται πόσο δύσκολο είναι να πας στον διαστημικό σταθμό. Ούτως η άλλως είναι και αυτός σε σταθμό, με την μικρή λεπτομέρεια πως ο δικός του στο πάνω μέρος γράφει «Παιδικός». Οι μικροί δεν μπλέκουν με τις λεπτομέρειες… Δεν σκέφτεται πόσα μόρια μπορεί να έχει η σχολή αστροναυτών. Αν έχει αντίστοιχα τμήματα στην Κομοτηνή ή την Αλεξανδρούπολη.  Βλέπει αυτό που του αρέσει και ταυτίζεται με αυτό, το κυνηγάει μέχρι τέλους. Χωρίς να αγχώνεται ή να τρέμει στην ιδέα της αποτυχίας. Βλέπει το όνειρο – στόχο του σαν πεταλούδα που με την απόχη της παιδικότητας προσπαθεί να το αιχμαλωτίσει φέρνοντας το στη πραγματικότητα.

Το μικρό αγοράκι δεν μπερδεύεται σε περίεργους συλλογισμούς. Αποφεύγει περίτεχνα την εκλογίκευση όλων των πραγμάτων γύρω του, την επικίνδυνη, για την παιδικότητα του, κωδικοποίηση της λογικής, οπού όλα έχουν μια τάξη, κάποιες αρχές, πολλούς κανόνες σκληρού ρεαλισμού. Δεν σκέφτεται μαθηματικά, αλλά φανταστικά, με όλη τη σημασία της λέξης.

Το παιδάκι, το βράδυ, όταν  ξαπλώσει στο κρεβάτι του, με τους ζωγραφισμένους πλανήτες, βάλει την πιζάμα αστροναύτη και  βγάλει το χάρτινο κουτί-γυάλα αστροναύτη από το κεφάλι του θα κοιτάξει με λαχτάρα το ταβάνι. Θα αντικρίσει τα κολλημένα φωσφορούχα  αστεράκια στην οροφή και θα μεταφερθεί σε ένα παράλληλο σύμπαν. Στην κυριολεξία. Εκεί προσδεμένος στο διαστημόπλοιο της παιδικότητας και μέσα στο ασφαλές του σκάφανδρο θα ταξιδέψει αιωρούμενο στο ατέρμονο διάστημα της φαντασίας του. Ναύτης στη θάλασσα των άστρων. Αληθινός Αστρο-ναύτης. Χωρίς έγνοιες, άγχη, περιορισμούς. Και πιστέψτε με το κάνει καθημερινά. Το κάνει κάθε παιδί. Είναι θέμα επιβίωσης. Και μπορείς να το δεις και συ ο ίδιος. Μένει μόνο να παραμονέψεις πίσω από την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου του. Παιδικότητα λέγεται η πόρτα. Το δύσκολο είναι πως το χερούλι βρίσκεται χαμηλά. Είναι για τους κοντούς. Τους μικρούς…

Το μικρό αθώο αγοράκι με την αστεία κούτα στο κεφάλι του έχει περισσότερο θάρρος απ’ ό,τι νομίζουμε. Μπορεί να κάνει το πρώτο βήμα πάνω στο φεγγάρι, της φαντασίας, πολύ πιο εύκολα από εμάς που απλώς το κοιτάμε από την μακρινή γη μας. Μπορεί με την απουσία της βαρύτητας – των καθημερινών δυσκολιών –  κάνοντας  ένα βήμα, να σε μεταφέρει σε ένα άλλο κόσμο πολύ πιο οικείο του, πολύ πιο διασκεδαστικό. Να σε απαγάγει από την τροπόσφαιρα των εγνοιών και με ένα απλό χαμόγελο ή μια βαθιά αγκαλιά να σε πάει με το διαστημόπλοιο του πέρα από την εξώσφαιρα.

Αλλά μην ζηλεύεις. Είναι πολύ εύκολο να το κάνεις και εσύ. Απλώς την επόμενη φορά που θα δεις ένα τέτοιο ονειροπαρμένο, φαντασιόπληκτο παιδάκι, ρώτα το αν μπορεί να σου δανείσει την γυάλα του. Φόρα και εσύ  την «στολή» αστροναύτη και αφέσου πάνω στο κρεββάτι – διαστημόπλοιο. Άστο να σε ταξιδέψει. Ξέρει αυτό τον δρόμο, το έχει κάνει άπειρες φορές. Ελπίζουμε να συνεχίσει να το κάνει για πάντα. Το έχουμε ανάγκη.

Εκτόξευση σε 3,2,1…

* O Δημήτρης Κασιάρας είναι φοιτητής Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News