Ιδεολογική χρήση της ιστορίας:  Για να συσταθεί ένα έθνος, για να υπάρξει δηλαδή εθνική συνείδηση σε έναν λαό, σχεδόν πάντοτε, η πολιτική και πνευματική του ελίτ ανατρέχει στο παρελθόν και επιλέγει εκείνα τα στοιχεία – πραγματικά, μυθικά ή φανταστικά – που μπορούν να ενώσουν το λαό της και ταυτόχρονα να τον ξεχωρίσουν από τους άλλους, κυρίως τους γείτονες λαούς.  Αυτή η αναδρομή στην ιστορία είναι τις περισσότερες φορές καταδρομική, με την έννοια ότι καλείται άμεσα να υποστηρίζει την σύσταση ενός κράτους.

Αυτό έγινε και με το κράτος των Σκοπίων. Οι ισχυροί παίκτες τη στιγμή εκείνη (Αμερικανοί και Ευρωπαίοι εν τη απουσία της ανήμπορης τότε Ρωσίας) και για τα δικά τους συμφέροντα (θέλοντας να αποδυναμώσουν τη Σερβία), αποφάσισαν να αποτελέσει ξεχωριστό κράτος της Βαλκανικής κατά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Το νέο κράτος, για να εξυπηρετήσει το σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε, έπρεπε να είναι διακριτό από τους γείτονές του. Βεβαίως από τους Αλβανούς και τους Βούλγαρους, των οποίων σημαντικοί πληθυσμοί κατοικούν εντός του, κυρίως όμως από τους Σέρβους που ήταν η μεγαλύτερη στρατιωτικά και φιλορωσική δύναμη της πρώην Γουγκοσλαβίας. Έτσι, η γεωπολιτική έδειξε την ιστορία. Και αυτή με τη σειρά της τη Μακεδονία. Και ήταν ότι ακριβώς έπρεπε: Αναγόταν ως παλαιότερη και ενδοξότερη των Αλβανών και των Βουλγάρων αλλά κυρίως των Σέρβων – Σλάβων. Μάλιστα αξιοποιούσε και συνέχιζε την ιστορική τυμβωρυχία του Τίτο, ο οποίος με ανάλογο σκεπτικό είχε φροντίσει να ονομάζει την επαρχία αυτή του καθεστώτος του, ως Μακεδονία.

Αυτά για την ιστορία. Σήμερα που φαίνεται να προωθείται «λύση», τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα; Ή μάλλον, τι οφείλει να κάνει έναντι της ιστορίας της, αλλά και για την προάσπιση των συμφερόντων της στο παρόν και το μέλλον; Κατά την γνώμη μου, που είναι γνώμη και πολλών άλλων και αυτήν έδειξε ο Μίκης Θεοδωράκης στην ομιλία του στο πρόσφατο συλλαλητήριο της Αθήνας, η μοναδική «λύση» για την Ελλάδα την παρούσα στιγμή, είναι η «μη λύση». Δεν υπάρχει λύση για το Σκοπιανό, ας το παραδεχθούν όλοι. Μέχρι πότε; Επ’ αόριστον. Μέχρις ότου προτείνουν για τον εαυτό τους άλλο όνομα. Και υπάρχουν πολλά εναλλακτικά. Μέχρις ότου θελήσουν να ενταχθούν στην ελλαδική επικράτεια ως επαρχία της βορείου Ελλάδος. Μέχρις ότου αποτελέσουν έναν εξ ολοκλήρου ελληνόγλωσσο πληθυσμό. Εν πάση περιπτώσει, όσο χρειαστεί.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να δεχθεί κάποια λύση που να περιέχει το όνομα Μακεδονία ή να αναγνωρίσει κράτος που στο σύνταγμά του διατείνεται έναντί της τον αλυτρωτισμό, στηριζόμενο μάλιστα σε παιδαριώδη, γεωπολιτικά όμως επικίνδυνα, ιστορικά ψεύδη. Η μη αναγνώριση του γειτονικού μας κράτους με αυτά τα στοιχεία είναι μονόδρομος για την Ελλάδα. Ας το αναγνωρίσουν όλα τα έθνη. Σημασία έχει η μη αναγνώρισή του από την Ελλάδα. ΝΑΤΟ και ΕΕ για να το αναγνωρίσουν, πρέπει να αθετήσουν τα καταστατικά τους. Ας το κάνουν.

Την παρούσα στιγμή τα Σκόπια βρίσκονται σε δυσχερή θέση και γι αυτό επισπεύδουν. Ας έλθουν σε ακόμα δυσχερέστερη. Γιατί δέχονται να αλλάξουν το όνομα του αεροδρομίου τους και του κεντρικού τους αυτοκινητοδρόμου; Σημαίνει ότι παραδέχονται τη λαθροχειρία. Με την ίδια λογική τότε ας αλλάξουν την επίσημη ονομασία τους. Διότι  η  όποια λύση με τον όρο «Μακεδονία» , ένα είναι σίγουρο  ότι θα προκαλέσει:  η ελληνική Μακεδονία γίνεται αυτόματα παρα- επαρχία του νέου κράτους. Έδαφος που ανήκει σε «ξένη χώρα». Εμπορικά, οικονομικά, ιστορικά πολιτιστικά εκμηδενίζεται. Και τότε θα εμφανιστεί ο πραγματικός αλυτρωτισμός που δεν χρειάζεται καν να έχει γραφτεί  σε κάποιο  σύνταγμα. Και πάνω σε αυτόν οι ισχυροί παίκτες θα ρίξουν τις δικές τους ζαριές.

* O Παναγιώτης Κουβαλάκης είναι κοινωνικός ανθρωπολόγος

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News