Μια γυναίκα από το Ηράκλειο Κρήτης γέννησε στο σπίτι της και στη συνέχεια έβαλε το νεογέννητο μέσα σε σακούλα σκουπιδιών και το πέταξε στον κάδο.

Η παραπάνω ιστορία έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά άλλων που καταλήγουν με μωρά στα σκουπίδια. Μια σύντομη περιήγηση στο διαδίκτυο αρκεί για να διαπιστώσεις ότι κάθε χρόνο προστίθενται στην επικαιρότητα ένα ή περισσότερα σχετικά περιστατικά, με κάποιον περαστικό να ανακαλύπτει ένα βρέφος, ζωντανό ή νεκρό, πεταμένο σε κάδο.

Οι ιστορίες που ξεδιπλώνονται πίσω από τα παιδιά αυτά έχουν διαφορετική πλοκή. Στο περιστατικό στον Αλιμο, πρόσφατο και αυτό, η έρευνα καταλήγει ότι επρόκειτο μάλλον για παράνομη αγοραπωλησία βρέφους, στην οποία κάτι πήγε στραβά και οι υπαίτιοι, ένας άνδρας και μια γυναίκα που δεν ήταν οι βιολογικοί γονείς του μωρού το έβαλαν σε μια μαύρη σακούλα και το πέταξαν σαν σκάρτο εμπόρευμα.

Συνήθως, όμως, αυτές οι ιστορίες έχουν κοινό παρονομαστή μια μάνα που παίρνει μια τραγική πρωτοβουλία μόλις γεννήσει. Αναρωτιέσαι τι οδηγεί έναν άνθρωπο σε αυτή την τόσο ψυχρή και ανάλγητη μορφή εγκατάλειψης, του ίδιου τού παιδιού του. Και όχι οπουδήποτε, εκεί όπου η κοινωνία εναποθέτει τα αποφάγια και τα απορρίμματά της.

Εχει σημασία το γεγονός ότι ο τόπος εγκατάλειψης ορίζεται έτσι σε όλα σχεδόν τα περιστατικά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια, τα οποία δεν είναι και λίγα. Δεν μιλάμε για ένα περιστατικό μια στο τόσο, αλλά για ένα επαναλαμβανόμενο φαινόμενο που συνθέτει μια κατάσταση με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και, κυρίως, σταθερό σκηνικό.

Πάντοτε οι άνθρωποι εγκατέλειπαν βρέφη. Οι παλιότεροι έχουν πολλές ιστορίες να διηγηθούν για καλάθια με νεογέννητα που εγκαταλείφθηκαν από τους βιολογικούς γονείς τους. Σπανίως, όμως, στις διηγήσεις των παλιών θα ακούσεις για κάδους σκουπιδιών. Συνήθως στην αφήγηση υπάρχει μια πόρτα, το κατώφλι ενός σπιτιού ή ενός ορφανοτροφείου, με την προσδοκία ότι κάποιος θα τα έβλεπε εγκαίρως, θα τα έσωζε, κάποιος θα τα λυπόταν, κάποιος θα τα μεγάλωνε.

Στη δραματική απόφαση να εγκαταλείψεις σε δημόσιο χώρο το σπλάχνο σου, να εκθέσεις έτσι ένα αβοήθητο πλάσμα, απόφαση στην οποία συνήθως φτάνει κανείς καθώς διακατέχεται από αίσθημα αδιεξόδου και απελπισίας, ενίοτε διακρίνεται μια κρυφή ανησυχία για το πώς και πού θα επιλέξεις να το κάνεις.

Το να πετάξεις ένα μωρό στα σκουπίδια προδίδει μια αναισθησία που ως κοινωνία δεν πρέπει να αγνοήσουμε. Δεν είμαστε στο 1950, είμαστε στον 21ο αιώνα. Αν μείνεις έγκυος και δεν το θες, μπορείς να κάνεις έκτρωση. Αν, πάλι, γεννήσεις και δεν το θες, υπάρχουν τρόποι να απαλλαγείς από την ευθύνη να το μεγαλώσεις χωρίς να του στερήσεις τα βασικά του δικαιώματα, ξεκινώντας από τη στοιχειώδη ασφάλεια για τη ζωή και την υγεία του.

Ο κάδος σκουπιδιών ως σημείο εγκατάλειψης προδίδει ότι ο δράστης βλέπει το μωρό σαν περίττωμα, ένα περιττό φορτίο που δεν του αξίζει καμία άλλη ευκαιρία από το να πεταχτεί στα σκουπίδια και να σαπίσει μαζί τους. Η παντελής έλλειψη ευαισθησίας σε κάνει να σκέφτεσαι ότι αυτός ο άνθρωπος, όχι απλώς παραβλέπει τον κίνδυνο, αλλά ίσως και να ελπίζει σε αυτόν, ως το τελειωτικό χτύπημα που θα εξαφανίσει από προσώπου γης το φορτίο που δεν επιθυμεί και την ευθύνη του να το διαχειριστεί, αφού το έφερε στον κόσμο.

Οι ειδικοί που έχουν κατά καιρούς μιλήσει για το θέμα προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν τις αιτίες του φαινομένου. Ενα μωρό πεταμένο σε κάδο έχει συνήθως πίσω του μια μάνα χωρίς σωστή ενημέρωση και χωρίς καμία υποστήριξη. Μπορεί να είναι μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη που δεν διακόπηκε όταν έπρεπε, μπορεί να είναι ένα ασταθές και εχθρικό οικογενειακό περιβάλλον, μπορεί να είναι ναρκωτικές ουσίες, ψυχικές νόσοι, εξαρτήσεις ή οικονομική δυσπραγία.

Στον δυστοπικό μικρόκοσμο του γονιού που το παιδί του καταλήγει στα σκουπίδια θα πρέπει να προσθέσουμε το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, που αδυνατεί να παρέχει ανακούφιση και λύσεις. Οσο κυριαρχεί η άγνοια, όσο δεν ξεπερνιούνται τα στερεότυπα και όσο δεν υπάρχει ένα ξεκάθαρο βοηθητικό πλαίσιο, οι άνθρωποι θα πέφτουν σε μαύρες τρύπες, όπου η λογική θα χάνεται όταν η απελπισία, ο φόβος και τα προβλήματα διογκώνονται.

Τα μωρά σε κάδους είναι ο σύγχρονος Οιδίποδας. Δεν αφέθηκαν έκθετοι στον Κιθαιρώνα εξαιτίας ενός χρησμού που έλεγε ότι θα σκοτώσουν τον πατέρα τους. Κατέληξαν στα σκουπίδια εξαιτίας μιας αδύναμης κοινωνικής πρόνοιας, η οποία δεν κατάφερε να το προβλέψει και να το αποτρέψει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News