Ο Χρήστος Μαυρίκης, αλησμόνητη φιγούρα της δεκαετίας του ’90, με τα ΚΑΦΑΟ του και το παχύ του το μουστάκι επιπέδου οπλαρχηγού, επέστρεψε στην επικαιρότητα με τρόπο που προκαλεί τεράστια έκπληξη. Επιχείρησε να δωροδοκήσει αρεοπαγίτη, καταθέτοντας αυτοπροσώπως στο γραφείο του –στο Ανώτατο Δικαστήριο– επιστολή, για τη «διευθέτηση» υπόθεσης, και συγκεκριμένα τη νομιμοποίηση έκτασης 100 στρεμμάτων στην περιοχή του Παπάγου. (Ο Μαυρίκης συνελήφθη…)

Ολες οι μεταβλητές του συμβάντος προκαλούν ερωτήματα. Και πρώτα από όλα, η έλλειψη «μανδύα» του εγκλήματος. Πόσο απροσχημάτιστα, απροκάλυπτα, χονδροειδώς, έπραξε ο δράστης! Πήγε ο ίδιος και παρέδωσε το τεκμήριο του εγκλήματος, την επιστολή, αποκαλύπτοντας το πρόσωπό του, που μόνο άγνωστο δεν είναι, πολύ πέρα από το «ρε, πού τον έχω δει αυτόν…». Και τι τεκμήριο: επιστολή! Στο μιλητό δεν γίνονται συνήθως αυτά; Στο πίτσι πίτσι δεν ψήνονται οι δουλειές; Σαν να μην είχε ακούσει ποτέ το «scripta manent», «επιχειρηματίας» άνθρωπος…

Κατά δεύτερον, εντύπωση προκαλεί το σκεπτικό με το οποίο προχώρησε σε μια τέτοια πράξη. Πόσες πιθανότητες είχε να επιτύχει τον σκοπό του; Η θεωρία των πιθανοτήτων δεν είναι με το μέρος του.
Αν δεν βαριέστε, να σας πω: όταν γίνεται μια τυχαία κίνηση, ένα πείραμα τύχης, ας πούμε η ρίψη ενός ζαριού, υπάρχουν έξι ισοπίθανα, απλά ενδεχόμενα.

Τα ενδεχόμενα της –γκροτέσκας– πράξης Μαυρίκη (ας ξεκινήσουμε με το πιο αισιόδοξο, για τον δράστη), είναι εξίσου γκροτέσκα, υποθετικά πάντα:

1. Να δεχθεί ο ανώτατος δικαστής τη δωροδοκία.
2. Να δεχθεί τη δωροδοκία, αξιώνοντας παραπάνω λεφτά – η αναφορά για μεσιτεία ύψους 1 εκατ. ευρώ άφηνε πολλά περιθώρια.
3. Να μη δεχθεί τη δωροδοκία, αλλά να βάλει την επιστολή στο συρτάρι.
4. Να μη δεχθεί τη δωροδοκία, και να προβεί σε καταγγελία – αυτό το οποίο συνέβη στην πραγματικότητα.
5. Να διαβάσει την επιστολή επιτόπου, παρουσία του δράστη (ο ανώτατος δικαστής την άνοιξε, αφού ο Μαυρίκης είχε φύγει) και, θιγόμενος, να γίνει θερμό επεισόδιο.
6. Να διαβάσει ο αρεοπαγίτης επιτόπου την επιστολή, την οποία παρέδωσε ο Μαυρίκης ενώπιον και άλλων ανώτατων δικαστών στο γραφείο του πρώτου, και να γίνει θερμό επεισόδιο, με συμμετέχοντες περισσότερους των δυο. Διότι «εδώ είναι Αρειος Πάγος, όχι καφενείο».

Η λογική θέλει τον Μαυρίκη να δρα εντελώς αλόγιστα. Διότι, εν προκειμένω, δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με ζάρι. Και μοιάζει να αγνοείται ο ανθρώπινος παράγοντας: ο Μαυρίκης προσέγγισε ένα πρόσωπο που έχει σοβαρότατο θεσμικό ρόλο, έναν ανώτατο δικαστή προβεβλημένο, o οποίος μάλιστα (περίεργο timing) κατά την περίοδο αυτή είναι δυνητικά στη δεξαμενή υποψηφίων για τον θώκο της ηγεσίας του Αρείου Πάγου. Διατηρεί, μάλιστα, στενότατη συνεργασία με την πρόεδρο του Ανώτατου Δικαστηρίου, Ιωάννα Κλάπα. Την οποία, παρεμπιπτόντως, είχε φιλοδοξία να δωροδοκήσει ο Μαυρίκης, στο πλαίσιο της ανάκρισης για υπόθεση λαθρεμπορίας πετρελαίου: δεν το επέτυχε, καταδικαζόμενος το 1997 για απόπειρα δωροδοκίας.

Δεν βγάζει νόημα η περίεργη αυτή υπόθεση. Εχει ασφαλώς ενδιαφέρον τι θα ισχυριστεί ο ίδιος ο Χρήστος Μαυρίκης, ο οποίος αρνείται την κατηγορία. Εδρασε άραγε μόνος του ή για λογαριασμό άλλου; Η ακαριαία αντίδραση του αρεοπαγίτη και η αυτόφωρη σύλληψη Μαυρίκη καταγράφονται στα θετικά σημεία της ιστορίας, κατά τρόπον ώστε να μην πάρει διαστάσεις που δεν της αναλογούν (είναι τόσο σοβαρή, όσο και αστεία) στην ατζέντα της επικαιρότητας.

Και τις οποίες ενδεχομένως απολαμβάνει ο ίδιος ο Μαυρίκης, στον ρόλο του αντιήρωα που έχει διαχρονικά υιοθετήσει. Το 1998, καταδικάστηκε, εξάλλου, για απόπειρα εκβίασης σε βαθμό κακουργήματος, παραβίαση απορρήτου τηλεφωνικών συνδιαλέξεων και παράνομη βία, σε βάρος των επιχειρηματιών Γιώργου Δαλακούρα και Δημήτρη Μπέη, καθώς και του εκδότη-διευθυντή της εφημερίδας «Αδέσμευτος Τύπος», Δημήτρη Ρίζου.

Παρά τις καταδίκες, πάντως, φαίνεται να μην έχει χωνέψει το γεγονός ότι ο κόσμος των δικαστών δεν μοιάζει με κανέναν άλλον. Και μπορεί να γίνει πιο σκληρός από όλους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News