Τι είναι η πατρίδα μου; Βουνά, γεφύρια, ποτάμια, κλαρίνα… κι άλλα πολλά. Πατρίδα -γενέθλια- είναι επίσης ένας τόπος που μπορεί να έφυγες επαναστατημένος στα 18 για να γνωρίσεις τον κόσμο, ή σε πιο προχωρημένη έκδοση να τον αλλάξεις. Σ΄ αυτή την ηλικία δεν σε χωράει ο τόπος, όποιος κι αν είναι αυτός.

Ποια είναι η πατρίδα μου; Τα Γιάννενα, η Αθήνα, ή όλη η Ελλάδα από τον Έβρο μέχρι τη Γαύδο; Όλα και τίποτα καμιά φορά. Πατρίδα είν’ οι άνθρωποι και όχι οι τόποι, νησιά που αγάπησα, στιγμές που γράφτηκαν μες στην καρδιά.

Πώς είν΄ η πατρίδα μου; Με χλαμύδα ένδοξη απ΄ τα παλιά, σε χάλια μαύρα σημερινά. Μια χώρα κάποτε πτωχή πλην τιμία που έγινε με τα χρόνια άτιμη αλλά πλουσία. Μετά η Κρίση από ωραία την έκανε μια χώρα μοιραία, μια Ελλάδα που πεινάει, κλαίγεται κι όλο φοβάται, μα στη Βουλή της, σε χρώμα φαιό, ξαναγεννάει τον φασισμό!

Όμορφη και παράξενη πατρίδα: «Όλα πατρίδα μας κι αυτά κι εκείνα, και κάτι που ΄χουμε μες στην καρδιά και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα και κράζει μέσα μας: Εμπρός, παιδιά!» Κι όταν παιδάκια απαγγέλλαμε με στόμφο Ιωάννη Πολέμη δεν φανταζόμαστε ότι χρόνια μετά το πιο δύσκολο πράγμα θα ήταν να απαντήσουμε στο ερώτημα «Τι είν΄ η πατρίδα μας, τελικά;».

«Όπου γης και πατρίς»: Μπορεί να είναι σύνθημα όσων δεν δένονται κάπου αιωνίως και είναι έτοιμοι να ανακαλύψουν νέους τόπους, αλλά ουσιαστικά σημαίνει ότι παντού στη Γη μπορεί να φτιάξουμε μια νέα πατρίδα: από επιλογή ή από ανάγκη. Είτε λέγεσαι διεθνιστής, είτε μετανάστης, είτε κοσμοπολίτης, ανάλογα με τις εποχές. Κάποιοι απλά πιστέψαμε και παλέψαμε όσο μπορούσαμε, τουλάχιστον να μη νιώσουμε ποτέ «εκλεκτός λαός» και ξεχωριστό DNA. Και μετά είδαμε να χαράζει η «Χρυσή Αυγή» και να πέφτει σκοτάδι βαθύ.

Υ.Γ.: Στις φωτό, δύο όψεις της πατρίδας μου: 1) Πανηγύρια, κλαρίνα, σουβλάκια, μπύρες, και χωρίς… προκαταλήψεις αφισοκόλληση! Γεια σου, Θεοδώρου, με το κλαρίνο σου! 2) Το «φιόρο», ένα μικρό ματσάκι λουλούδια για κάθε εορτάζοντα, σε δίσκο που περιφέρεται στο τέλος της λειτουργίας. Δεν ξέρω αν είναι τοπικό έθιμο ή γίνεται σ΄ όλη την Ελλάδα. Το google πάντως ξέρει μόνο το «Φιόρο του λεβάντε», δηλαδή τη Ζάκυνθο.
Γεια σας! Φεύγω τώρα γιατί έχω να πάω να χορέψω το «Γιάννη μου, το μαντήλι σου»-παραγγελιά. Είμαι και εορτάζουσα, πήρα και φιόρο το πρωί στην εκκλησία, ποιος με πιάνει! Έτοιμη για παραδοσιακό ηπειρώτικο… night life!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News