Τα σακ βουαγιάζ έτοιμα, οι πάνες, τα μπιμπερό, τα καρεκλάκια, το καρότσι, όλα στριμωγμένα στο πορτ μπαγκάζ. Μεγάλη Παρασκευή, πένθιμη μόνο κατ’ όνομα, καθ’ όλα τα υπόλοιπα μέσα στην τρελή χαρά γιατί ξεκινάμε για την πρώτη εκδρομή μετά τη γέννα.

Ενα σπίτι στο Σούνιο, μια αυλή μπροστά, μια θάλασσα παραπέρα. Κι ας κουβαλάς 500 συμπράγκαλα, κι ας κλαίει το τεσσάρων μηνών μωρό όλη νύχτα, έτσι όλα τα αντέχεις καλύτερα. Το μωρό δεν έκλαιγε όλη νύχτα, έχεζε όλη νύχτα. Και την επόμενη, Μεγάλο Σάββατο, έχεζε και πάλι.

Τηλέφωνο παιδίατρος, βαριά γαστρεντερίτιδα λέει, νοσοκομείο σούμπιτοι. Και να ‘μαστε οι παρ’ ολίγον εκδρομείς, πριν την Ανάσταση, να περιφερόμαστε σε θαλάμους εξετάσεων μ’ ένα βρέφος στα χέρια. Και μετά, να βλέπουμε τα πυροτεχνήματα απ’ το παράθυρο ενός απρόσωπου δωματίου, με το βρέφος μαστουρωμένο και καλωδιωμένο με ορούς. Και να αποχαιρετάμε φυσικά δια παντός τα κοψίδια.

Μια βδομάδα μέσα, όση το Πάσχα και κάτι παραπάνω, μέχρι να γίνουμε καλά.

Θα μου πείτε, αυτό είναι το αξέχαστο Πάσχα σου; Κι όμως, ναι. Ισως είναι αυτό που λέμε, ότι θυμόμαστε πιο έντονα τα άσχημα τελικά. Αν και, αφού βγήκαμε σώοι από εκεί μέσα, μια χαρά ανάμνηση είναι. Καλό Πάσχα σε όλους λοιπόν, με υγεία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News