Μια εικόνα και μια κατάσταση κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια στην καθημερινή συνύπαρξη: Κινητά και πολιτική συζήτηση.

Αναφέρομαι κυρίως στους ανθρώπους της γνωστής χιλιομετρημένης ηλικιακής ομάδας 15-44. Η εν λόγω ηλικιακή ομάδα λοιπόν επιδίδεται στα δύο ανωτέρω σπορ: Το κινητίζειν και το πολιτικολογείν. Ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας, εύκολες επικοινωνίες, απλούστερη ζωή, αλλά και κρίση, τρίτη μνημονιακή περίοδος, πολιτικές απάτες και αυταπάτες, τσακωμοί.

Η τεχνολογία ήταν πάντα το τσακμάκι της ανθρώπινης εξέλιξης, από την εποχή του χαλκού μέχρι τη σημερινή «Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση». Σε ελάχιστες δεκαετίες από τώρα το 85% των θέσεων εργασίας αναμένεται να είναι εντελώς καινούριες ή να έχουν από λίγη έως καμία σχέση με όσα σήμερα αντιλαμβανόμαστε με τον όρο «δουλειά». Η τεχνολογία ήδη παίζει καθοριστικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία.

Πώς βλέπει, όμως, ο σημερινός 25άρης αυτή την προοπτική;

Κάποιος τη βλέπει μέσα από τα γυαλιά της «υπερεπικοινωνίας». Ασχολούμενος σε υπερθετικό βαθμό με την εικόνα του και αναλωνόμενος σε μια διαδραστικότητα – συχνά διανθισμένη από πολιτικάντικα τσιτάτα – με μοναδικό σκοπό την πρόσκαιρη τόνωση της αυτοπεποίθησής του. Οικονομικά είναι είτε «κάπως καλά», χάριν οικογενειακών παροχών, οπότε δεν πολυασχολείται άμεσα με το ζήτημα «δουλειά-αυτονόμηση-δική μου ζωή» είτε βρίσκεται σε μέτρια έως κακή κατάσταση, αλλά «δεν θέλει να το πολυσκέφτεται, για να μην πάθει και τίποτα», εξακολουθώντας να ζει στον κόσμο του.

Κάποιος άλλος, σπουδάζει και ίσως εργάζεται για 360 ευρώ το μήνα «γιατί είναι κάτω των 25», σε μια δουλειά που είναι απλά αναγκαία γιατί αλλιώς δεν θα μπορέσει να συντηρήσει το μικρό φοιτητικό του σπίτι, 200 χιλιόμετρα από τον τόπο καταγωγής του. «Μπινελικώνει» τους πάντες και τα πάντα χωρίς διάκριση, αλλά και χωρίς ελπίδα αποτελμάτωσης.

Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία, αυτή των «λίγο απ’ όλα». Δουλειά, σχολή, επικοινωνία, ενσυναίσθηση (έτσι λέγεται επιστημονικά το φιλότιμο). Γενικώς, «το παλεύει», πάλι χωρίς να βλέπει φως στο τούνελ άμεσα.

Οι δύο τελευταίοι, ο «βιοπαλαιστής» και ο «λίγο απ’ όλα» συχνά επικοινωνούν μεταξύ τους. Κάνουν καμιά δουλίτσα, «πλακώνονται» στο Facebook για τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη, πίνουν κανένα ρακόμελο ή μπύρα (ό,τι ευχαριστεί τον καθένα) καμιά Κυριακή απόγευμα στο κέντρο γιατί αμφότεροι βαριούνται πλέον να βγαίνουν Σαββατόβραδα επειδή «παντού είναι πήχτρα».

Τελικά, ποιοι είναι οι «καμμένοι στο ζέσταμα» και ποιοι ψάχνουν για κίνητρα; Οι παραπάνω γραμμές μαρτύρησαν ήδη ότι οι της πρώτης κατηγορίας ανήκουν δυστυχώς στους «καμμένους στο ζέσταμα». Εν ολίγοις, αυτοδεσμευθέντες σε μια υποτιθέμενη βολική καθημερινότητα, δεν προσπαθούν να εξελιχθούν.

Οι άλλες δύο κατηγορίες στελεχώνονται από «κυνηγούς κινήτρων». Δύο τύποι ανθρώπων, όχι «παιδιών», που σε όλη τους τη ζωή θα το παλεύουν γιατί έτσι έμαθαν από μικροί. Αν κατορθώσουν να μείνουν όπως είναι (πράγμα όχι εύκολο σήμερα) και ταυτόχρονα να νικήσουν το μεγάλο πλην ελκυστικό αντικίνητρο της τυφλής κομματικής ποδηγέτησης (εσχάτως είναι στα πάνω του), που τους φέρνει σε άγονη κόντρα μεταξύ τους, έχουν πιθανότητες να τα καταφέρουν.

Οι παράγοντες που κρατούν στη σημερινή Ελλάδα πολλούς νέους στο στάδιο της «προθέρμανσης», με κίνδυνο να «καούν στο ζέσταμα», είναι πολλοί και για τους περισσότερους δεν ευθύνονται οι ίδιοι. Ο γράφων έχει περάσει σχεδόν από όλα τα στάδια που εξέθεσε και γι’ αυτό δεν μιλά εκ του ασφαλούς. Δυστυχώς, εδώ (λέγε με «ζωή»), σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, δεν υπάρχει προπονητής που μπορεί να μας φωνάξει να μπούμε μέσα.

Το γήπεδο είναι χωράφι, βρέχει καταρρακτωδώς, παίζουμε εκτός έδρας και ο διαιτητής «παίζει» και να μην είναι αδέκαστος. Αλλά, διάολε, υπάρχει παιχνίδι. Κρίμα να κρεμάσω τα παπούτσια μου πριν προλάβω να πατήσω στο τερραίν…

* Ο Γιώργος Θεοδωρίδης είναι Υποψήφιος Διδάκτωρ Ευρωπαϊκού Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News