Οι αλλεπάλληλες μάχες, οι πολλές διοικητικές φροντίδες, οι κόποι και, τελευταία, ο θάνατος του πιο στενού του φίλου, Ηφαιστίωνα, του έφθειραν την υγεία. Ο Αλέξανδρος αρρώστησε βαριά και στις 10 Ιουνίου του 323 π.Χ. άφησε την τελευταία του πνοή στη Βαβυλώνα, σε ηλικία μόλις 32 ετών.
Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου το απέραντο κράτος του διαμοιράστηκε μεταξύ των στρατηγών του, που επί πολλά χρόνια διαφωνούσαν για τη διανομή. Δεν χάθηκε, όμως, το εκπολιτιστικό έργο του. Οι κατακτήσεις του άνοιξαν τα σύνορα μεταξύ του ελληνικού χώρου και της Ανατολής. Η επικοινωνία με τους «βαρβάρους» συνέβαλε στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στις χώρες της Ασίας και της Αιγύπτου. Η ελληνική γλώσσα έγινε διεθνής. Τα ελληνική ήθη πέρασαν σ’ όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Ανέτειλε ο πολιτισμός της λεγόμενης «Ελληνιστικής Εποχής», που αποτελεί μία νέα λάμψη του ελληνικού πνεύματος. Αρκετοί είναι εκείνοι που δεν ξεχνούν, όμως, ότι -για να τα κατορθώσει όλα αυτά- αποτέλεσε μια ακραία μορφή ιμπεριαλισμού.
Το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες μορφές της παγκόσμιας Ιστορίας. Δικαιολογημένα η Ιστορία ανακήρυξε τον Αλέξανδρο «Μέγα», για όλα αυτά τα οποία κατόρθωσε.
Ακόμα και στον θάνατό του, κατάφερε να κερδίσει την αθανασία. Σε πολλές μνήμες…
