Σε μια εποχή που οδεύει προς τη σίγηση της ηλεκτροκίνησης, μια πειστική μελωδία που βγαίνει απ΄το καπό αποκτά όλο και μεγαλύτερη γοητεία. Γιατί, ναι, ο ήχος παίζει ρόλο. Τεράστιο. Εμπνέει, σε συνδέει με το μηχάνημα, θυμίζει τις καταβολές της μάρκας και, κυρίως, διαχωρίζει την ήρα απ΄ το στάρι. Δεν μπορεί ποτέ ένα ηλεκτρικό να γίνει αντικείμενο πόθου λόγω του μοτέρ του. Λόγω επιδόσεων και ροπής, για κάποιους, ναι. Λόγω μηχανολογικής προσωπικότητας κινητήρα, όχι, ζαμέ. Πώς το λένε;

Η κουβέντα γίνεται, φυσικά, όχι για τον οποιοδήποτε ήχο θερμικού κινητήρα. Γίνεται για τον άξιο, το σωστό, τον έντεχνα επιθετικό. Αλλά επουδενί όχι για τον φτηνά ενοχλητικό. Όπως αυτόν που περνά απ΄ της πόλης τα στενά με λογής-λογής καγκουρεμένα «παπιά» – η πληγή του ελληνικού άστεως. Ή και αυτόν που με άφτερ-μάρκετ εξατμίσεις βυσσοδομεί στα αφτάκια μας με πεθαμένα χιλιάρια εικοσαετίας.

Ο ήχος ο σωστός, για τους βενζινοαίματους, είναι κάτι σα μηχανική μελωδία. Οπως το κοντσέρτο μιας Ferrari, ο χαρακτηριστικός επίπεδου κινητήρα ενός Subaru, ο εξαπετάλουδος SB4 μιας BMW M3 E46, η υστερία ενός Honda S2000 στις υψηλές, η μηχανική αρτιότητα ενός flat six μιας Porsche 911 GT3 ή και το αθώο θρόισμα ενός Citroën 2CV. Λέγεται «χαρακτήρας».

Πλέον, καθώς οι κινητήρες είναι επιβεβλημένο λόγω ντιρεκτίβων να είναι όλο και πιο αθόρυβοι, η νέα μόδα λέγεται «ενίσχυση ήχου κινητήρα». Παραδόξως, το είδαμε στις BMW M4 και M5, στην Porsche 911 (ήδη απ΄ αυτές με τον κωδικό 991) αλλά και στο μελωδικότερο «βιολοντσέλο» των νεότερων χρόνων, το Lexus LFA.

Η ιστορία, πάντως, λέει πως όταν η Lexus πήρε τηλέφωνο τη Yamaha (ναι, αυτή που φτιάχνει τους ενισχυτές και τις κιθάρες) για να της ζητήσει να συνεργαστεί στην εξέλιξη του ήχου του δεκακύλινδρου LFA, άνοιξε το δρόμο για το πρωτόγνωρο, ακόμη, «engine sound tuning». Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή. Η Yamaha απάντησε θετικά και έτσι η καμπίνα του ιαπωνικού υπεραυτοκινήτου έγινε «Μέγαρο». Τότε, λοιπόν, σύμφωνα με τη Lexus, ο οδηγός έγινε ένας πιο χαρούμενος ακροατής.

Θα συμφωνήσω πως η κριτική για την τεχνητή ακουστική εμπειρία είναι έντονη. Ιεροσυλία, λοιπόν, ο τεχνητός ήχος; Να σας πω. Η ιδέα πίσω από τη συνεργασία των δύο εταιρειών ήταν να μπορεί οδηγός, σαν ένας άλλος χαϊντιφελίστας, να διακρίνει ακόμα και τις πιο λεπτές αποχρώσεις ήχου του κινητήρα. Ανάλογα με το φορτίο γκαζιού, τις στροφές του κινητήρα και άλλες παραμέτρους της «παρτιτούρας», ο κατά τι τεχνητός ήχος προσέφερε μερικές επιπλέον ηχητικές αποχρώσεις. Η διαφορά είναι στη λέξη «επιπλέον» που μόλις διαβάσατε στην προηγούμενη πρόταση. Που σημαίνει πως η μοτερούκλα της Lexus (εντάξει, της Toyota – αυτή είναι η εταιρεία πίσω απ΄ το πρίμιουμ εταιρικό της παρακλάδι) ήδη, από μόνη της, by default που λένε, και χωρίς εξωτερική βοήθεια, έβγαζε ένα θεϊκό ήχο.

Για να ‘μαι ειλικρινής, δεν έχω οδηγήσει LFA. Θυμάμαι, όμως, όταν βρέθηκα στην πίστα του Νίρμπουργκρινγκ, στη Γερμανία, πώς έκανε όταν περνούσε το LFA, μια φορά και έναν καιρό. Ούρλιαζε ποιότητα, ψάξιμο στα μηχανολογικά του εντόσθια. Ποια Σκάλα του Μιλάνου; Ενας διαστρωματικός, μανιακός ήχος που άλλαζε συχνότητες αντηχούσε στο λοφίσκο, δίπλα στην κατηφορική Breidscheid. H μελωδία ήταν ένα μιξάρισμα μεταξύ ιταλικής εξότικα και αγωνιστικής, στοχευμένης ιαπωνικής σχολής. Επος. Κάτι που ήταν ικανό να σε κάνει να πατήσεις το κουμπί της μαγνητοφώνησης στο κινητό σου και να το βάλεις μετά ως ring-tone. Το ίδιο, λίγο-πολύ, άκουγε και ο τυχερός οδηγός από μέσα.

Ο σκαπανέας ήταν, λοιπόν, το LFA αλλά, πλέον, τα συστήματα υποβοήθησης ήχου κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος. Συνήθως; Καλύπτοντας ή ντουμπλάροντας μάλλον αδιάφορους ήχους κινητήρων. Οδηγώντας αυτοκίνητα που η οθόνη σού παρέχει πρόσβαση σε ένα κάρο ρυθμίσεις, μέσα από το μενού ο οδηγός μπορεί να επιλέξει το βαθμό έντασης του ήχου του κινητήρα ή την απόχρωσή του. Σε ένα ηλεκτρικό, δε; Πατάει το «sport» και έχει μια επίφαση επιθετικότητας. Επίφαση, όμως. Ρηχή και άοσμη.

Αντίθετα, ένας κινητήρας με πειστικό, φυσικό και όχι τεχνητό ήχο, είναι από μόνος του ένα μηχανολογικό επίτευγμα.
Και για κάποιους τα συστήματα ενίσχυσης ήχου συνιστούν μια αχρείαστα συνθετική προσθήκη. Ωστόσο, για να είμαστε αμερόληπτοι μάλλον πρέπει να δεχθούμε ότι μερικά απ΄ αυτά διαθέτουν τόσο μελετημένο σόφτγουερ και είναι τόσο έξυπνα καμουφλαρισμένα που δύσκολα διακρίνεις τη διαφορά μεταξύ φυσικού και τεχνητού ήχου. Να, όπως εκείνο το έπος, το δεκακύλινδρο LFA που, στα δικά μου τουλάχιστον αφτιά, είναι ο νικητής του «The Voice».

Το γιατί στο βίντεο που ακολουθεί…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News