Εκκινώντας από τη θέση ότι «παραδοσιακά υπάρχει αντιπαλότητα ένθεν και ένθεν των Αλπεων», το Politico παρατήρησε πρόσφατα ότι πλέον υπάρχει αστάθεια στο Παρίσι και, αντιθέτως, σταθερότητα στη Ρώμη.

«Η γαλλική πολιτική παίρνει μια ολοένα και πιο ιταλική χροιά. Στη Γαλλία δύο πρωθυπουργοί έχουν ανατραπεί μέσα σε εννέα μήνες, ενώ το υψηλό χρέος ανησυχεί τις αγορές» –σημείωσε το Politico, λίγο προτού… προλάβει και τον τρίτο πρωθυπουργό, καθώς τη Δευτέρα (06.10) εγκατέλειψε την προσπάθεια διακυβέρνησης της Γαλλίας και ο Σεμπαστιάν Λεκορνί.

Η κατάσταση στο Παρίσι μοιάζει όλο και περισσότερο με τη Ρώμη των δεκαετιών του ’80 και του ’90, όταν οι διαβόητα βραχύβιες ιταλικές κυβερνήσεις αντιμετώπιζαν κρίσεις χρέους.

«Τώρα όμως η κυβέρνηση Μελόνι αποδεικνύεται πιο αποτελεσματική στη μείωση του τεράστιου χρέους και θα παραμείνει στην εξουσία μέχρι το τέλος της θητείας της. Η Ιταλία παίρνει γεύση από την πολιτική σταθερότητα που ήταν σήμα κατατεθέν της γαλλικής πολιτικής», έγραψε ο ιστότοπος με έδρα τις Βρυξέλλες.

Η Ιταλία δεν δίστασε να επιδείξει την επιτυχία της, έγραψε το Politico, όταν ο Μπαϊρού, ο προκάτοχος του Λεκορνί, αναγκάστηκε να παραιτηθεί, στις 8 Σεπτεμβρίου. Τα φιλοκυβερνητικά media πανηγυρίζουν, ο Ματέο Σαλβίνι, ο αναπληρωτής πρωθυπουργός, «έσπευσε να γιορτάσει αυτό που χαρακτήρισε ‘‘ήττα του Μακρόν για πολλοστή φορά’’», ενώ άλλοι σύμμαχοι της Μελόνι δηλώνουν ανησυχία για την κατάσταση της Γαλλίας και τονίζουν ότι «η ιταλική Δεξιά  πετυχαίνει εκεί που το γαλλικό Κέντρο απέτυχε».

O Μπαϊρού ήταν ο τέταρτος πρωθυπουργός που διόρισε ο Μακρόν σε ένα διάστημα λιγότερο από δύο χρόνια. Ο Λεκορνί ήταν ο πέμπτος. Ο Μπαϊρού άντεξε στην πρωθυπουργία κάτι λιγότερο από εννέα μήνες. Ο Λεκορνί δεν άντεξε ούτε έναν μήνα…

Το Politico μίλησε με Νικόλα Προκατσίνι, ευρωβουλευτή των Fratelli d’Italia, ο οποίος αναφέρθηκε στις συνεχείς αλλαγές γάλλων πρωθυπουργών. «Η Γαλλία φαίνεται να χάνει την επιρροή της στις Βρυξέλλες, ακριβώς τη στιγμή που η Ιταλία επηρεάζει την Ευρωπαϊκή Ενωση περισσότερο και από την περίοδο που είχε πρωθυπουργό τον Μάριο Ντράγκι» είπε και απέδωσε τη γαλλική πολιτική κρίση στις «λανθασμένες πολιτικές των κυβερνήσεων Μακρόν».

Το Politico συνέχισε γράφοντας ότι και ένας ανώνυμος βουλευτής της Μελόνι ήταν δηκτικός: «Ο Μπαϊρού κατηγορούσε την ιταλική κυβέρνηση ότι δίνει φορολογικά κίνητρα σε πλούσιους Γάλλους, αλλά μόλις το είπε, η δική του κυβέρνηση ήταν αυτή που έπεσε». Ο ιστότοπος σχολίασε ότι αυτή η διαμάχη Παρισίων-Ρώμης ήταν η τελευταία σε μια μεγάλη αλυσίδα διαφωνιών, με κρίκους τη μετανάστευση, το δικαίωμα στην άμβλωση, κ.ά.

Υστερα από τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές της Γαλλίας, το καλοκαίρι του 2024 και μετά το ναυάγιο στις ευρωεκλογές, ο Μακρόν προσπάθησε να πείσει τους βουλευτές να συμμετάσχουν στην οικοδόμηση συνασπισμών, κάτι σύνηθες στην Ιταλία και στη Γερμανία, αλλά σπάνιο στη Γαλλία.

Η θητεία του νέου πρωθυπουργού Σεμπαστιάν Λεκορνί ξεκίνησε με σαφώς ιταλικό τρόπο, αφού ο Μακρόν του ζήτησε διαβουλεύσεις με τα κόμματα για τον Προϋπολογισμό και το Politico σχολίασε τότε πως αυτή η κίνηση έμοιαζε «με τη διερευνητική εντολή που μερικές φορές δίνουν οι ιταλοί πρόεδροι στους πιθανούς πρωθυπουργούς για να αξιολογήσουν αν θα υπάρξει κοινοβουλευτική πλειοψηφία ικανή να στηρίξει την κυβέρνηση που θα σχηματίσουν».

Ο Λεκορνί προσπάθησε να διαπιστώσει αν μπορεί να συγκεντρώσει αρκετή υποστήριξη από τη Βουλή, «για να περάσει Προϋπολογισμό που θα διασφαλίσει ότι τα οικονομικά της Γαλλίας θα μοιάζουν λιγότερο με αυτά της Ιταλίας, χώρας που ταυτίζεται με τις απερίσκεπτες δαπάνες και το μη βιώσιμο χρέος», παρατήρησε το Politico.

Τόσο η Γαλλία όσο και η Ιταλία επιβαρύνονται με ένα τρομακτικό δημόσιο χρέος άνω των 3 τρισ. ευρώ. Αλλά η Ιταλία, αν και άφησε τα πράγματα να ξεφύγουν κατά τη διάρκεια της πανδημίας, έχει κάνει καλύτερη δουλειά όσον αφορά τη διόρθωση της πορείας της τα τελευταία δύο χρόνια. Το έλλειμμα του ιταλικού Προϋπολογισμού προβλέπεται να ανέλθει στο 3,3% του ΑΕΠ εφέτος, ενώ το γαλλικό έλλειμμα ίσως φθάσει στο 5,4% του ΑΕΠ.

Επιπροσθέτως, η Μελόνι δείχνει έτοιμη να συμμορφωθεί με τους ευρωπαϊκούς κανόνες που περιορίζουν το ποσοστό στο 3% του ΑΕΠ το επόμενο έτος, ενώ το Παρίσι σχεδιάζει να επιτύχει αυτόν τον στόχο πολύ αργότερα, το 2029.

Οι αγορές τα γνωρίζουν αυτά. Και πλέον οι επενδυτές θεωρούν τα γαλλικά ομόλογα εξίσου επικίνδυνα με τα ιταλικά. Αλλά η τάση είναι διαφορετική: ο Fitch πρόσφατα αναβάθμισε την αξιολόγηση της Ιταλίας από BBB σε BBB+, λίγες μέρες μετά την υποβάθμιση της Γαλλίας από AA- σε A+.

Κατά τη διάρκεια προηγούμενων κρίσεων, η Ιταλία κατέφευγε σε τεχνοκρατικές κυβερνήσεις, με επικεφαλής προσωπικότητες όπως ο Μάριο Μόντι και ο Μάριο Ντράγκι, τις οποίες υποστήριζαν τα κόμματα εξουσίας. Πάντως η λαϊκή οργή που επέσυραν οι μεταρρυθμίσεις Μόντι βοήθησε στην άνοδο λαϊκιστικών κομμάτων όπως το Κίνημα 5 Αστέρων και η Λέγκα. Κατόπιν η Μελόνι εκμεταλλεύθηκε την αντίθεσή της στην κυβέρνηση Ντράγκι και κέρδισε τις εκλογές του 2022 ως ηγέτιδα του αντισυστημισμού.

Το στρατόπεδο του Μακρόν μάλλον δεν εμπνέεται από το παράδειγμα της ιταλικής εμπειρίας με τις τεχνοκρατικές επιλογές, διότι γνωρίζει καλά ότι αυτό μπορεί να τροφοδοτήσει περαιτέρω το όλο και πιο λαοφιλές ακροδεξιό κόμμα της Μαρίν Λεπέν ενόψει των σημαντικών δημοτικών εκλογών του 2026 και των προεδρικών εκλογών του 2027.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News