Επειτα από 15 μήνες πολέμου, τέθηκε τελικά σε ισχύ το πρωί της 19ης Ιανουαρίου η εκεχειρία στη Γάζα, με πανηγυρισμούς σε αμφότερα τα στρατόπεδα για την απελευθέρωση ισραηλινών ομήρων και παλαιστίνιων φυλακισμένων. Σύμφωνα με τον Ετσιο Μάουρο, πρώην διευθυντή και νυν αρθρογράφο της ιταλικής εφημερίδας La Repubblica, αυτή η συμφωνία μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς αποτελεί (μεταξύ άλλων) το «φωτοστέφανο» που πλέον περιβάλλει τον Ντόναλντ Τραμπ, καθώς ορκίστηκε πίστη στο Σύνταγμα, αναλαμβάνοντας και επίσημα τα προεδρικά καθήκοντά του.

«Πράγματι, παρά τις εύθραυστες ισορροπίες και τις επισφαλείς πεποιθήσεις των δύο μερών, (η εκεχειρία) σηματοδοτεί τον ορίζοντα και τις βλέψεις της φάσης που αρχίζει στην Ουάσινγκτον: όχι μόνο μια νέα αμερικανική προεδρία αλλά μια νέα εποχή για έναν νέο κόσμο» γράφει ο πεπειραμένος ιταλός δημοσιογράφος.

Κατά την ορκωμοσία του ο Τραμπ επικαλέστηκε τον Θεό, ζητώντας τη βοήθειά του («May God Help Me») για να μπορέσει να τηρήσει τον όρκο του. Τι ακριβώς, όμως, επιδιώκει να καταφέρει ο 47ος πρόεδρος των ΗΠΑ με τη βοήθεια του Θεού;

«Δεν υπάρχει ένας θεός της Δεξιάς, έτοιμος προς χρήση και διαθέσιμος να προωθήσει και να προστατεύσει κατόπιν αιτήματος την πιο ριζική μεταρρύθμιση στην αμερικανική ιστορία, με τη συρρίκνωση της δημοκρατίας, τη μείωση του κράτους δικαίου, την υπέρβαση του μεταπολεμικού συνταγματικού πνεύματος, να δημιουργήσει τον σύγχρονο ηγεμόνα, τον απαλλαγμένο από περιορισμούς, κανόνες και ελέγχους, μια καθαρή έκφραση εξουσίας που καθίσταται εντολή» γράφει ο Μάουρο.

«Υπάρχουν όμως τα νέα παγανιστικά είδωλα, ιδιοφυή στη διαρκή εφεύρεση του τελευταίου τεχνολογικού θαύματος, συναρπαστικά στη φουτουριστική προβολή της ζωής των ανθρώπων, εξωγήινα σε σχέση με το εγχείρημα του αποικισμού του Σύμπαντος, παντοδύναμα με τα δισεκατομμύριά τους (και ικανά) να αγοράζουν ψυχές, σώματα, χρόνο και χώρο, πόσω μάλλον ψήφους, συναίνεση, νόμους, την πολιτική και την κυβέρνηση» προσθέτει. 

Σύμφωνα με τον αρθρογράφο της Repubblica «γινόμαστε μάρτυρες της μοναδικής Μεγάλης Εκρηξης που δεν είχε προβλεφθεί από τους ερευνητές, της Μεγάλης Εκρηξης μεταξύ του δεξιού εξτρεμισμού και του επιστημονικού ριζοσπαστισμού, μεταξύ αντίδρασης και καινοτομίας, ιδεολογίας και τεχνολογίας». Και όλα αυτά συμβαίνουν «σύμφωνα με τους κανόνες, λίγο πολύ φθαρμένους και ξεφτισμένους, σε κάθε περίπτωση σύμφωνα με την τακτική εκλογική διαδικασία, υπό το κουρασμένο βλέμμα του Κοινοβουλίου».

Πλέον κανείς δεν θα επιτεθεί ξανά κατά μέτωπο στη Δημοκρατία με στόχο να την εκθρονίσει, απλά και μόνο γιατί δεν χρειάζεται: «Η κινητήρια δύναμη της τεχνολογικής καινοτομίας που μετατρέπεται σε πολιτικό όπλο είναι τέτοια που, ενώ μας σαγηνεύει με την καθημερινή μαγεία της, κάνει όλα τα άλλα να γερνούν, να κιτρινίζουν και να μαραίνονται σαν τα φύλλα του φθινοπώρου, λόγω της επιταχυνόμενης οργανικής αποσύνθεσης».

Είναι ξεκάθαρο από τώρα ότι τα δύο υποκείμενα αυτής της αντιδραστικής επανάστασης, ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Ελον Μασκ, «αλλάζουν το κοινωνικό αλφάβητο της εποχής μας επανεφευρίσκοντας κώδικες επικοινωνίας και επαναπροσδιορίζοντας έννοιες, με πρώτη την ιδέα της ελευθερίας, που δεν θα αυξάνεται πλέον μέσω της διεύρυνσης των δικαιωμάτων, αλλά με το δικαίωμα να μην έχουμε πλέον δεσμούς με την κοινωνία, η οποία στην πραγματικότητα θα διαλυθεί».

Κάπως έτσι οι πολίτες θα μετατραπούν σε ιδιώτες και θα αποζημιωθούν για αυτή την εξέλιξη με «την πρόσβαση στη γενική κατανάλωση και την ιδιωτική χρήση του επόμενου τεχνοθαύματος που θα απλοποιήσει ακόμη περισσότερο τις ζωές μας, χρωματίζοντάς τες με νέες προοπτικές και διεγείροντάς τες με νέα συναισθήματα».

Οπως εξηγεί στη σχεδόν μεταφυσική του ανάλυση ο Μάουρο, «η καθετοποίηση της διακυβέρνησης στην πραγματικότητα συνεπάγεται αναγκαστικά μια κεφαλαιοποίηση της γνώσης, η οποία αποτελεί πηγή και εγγύηση ισχύος». 

Στο εξής αυτή η γνώση θα διανέμεται επιλεκτικά και μετρημένα, ούτως ώστε οι άνθρωποι να συνεχίσουμε να μετέχουμε στις όποιες διαδικασίες, δίχως ωστόσο να είμαστε σε θέση να απελευθερωθούμε από τα δεσμά αυτής της νέας τάξης πραγμάτων που έχει ήδη αρχίσει να διαμορφώνεται: «Καμία ιδεολογία δεν το ζητάει πια, καμία πολιτική δεν το υπόσχεται: είμαστε σίγουροι ότι το χρειαζόμαστε; Ο μετα-πολίτης, αυτό το νέο πλάσμα, μπορεί να ψηφίζει τακτικά. Αυτό δεν ήταν το υπέρτατο δικαίωμα; Ως τέτοιο παραμένει άθικτο, είναι ολόκληρος ο κόσμος τριγύρω αυτό που αλλάζει, η παλιά έννοια της ελευθερίας χωλαίνει, αδυνατεί να κατανοήσει την ακαταμάχητη ισχύ της καινοτομίας που διαπερνά την επιφάνεια του μέλλοντος και αιχμαλωτίζει μια αναλαμπή του».

Ο Μάουρο υποστηρίζει ότι ζούμε στην εποχή κατά την οποία «η επιστήμη καθίσταται ακροδεξιά», γεγονός κατανοητό, λαμβάνοντας υπόψη πως από τη στιγμή που επιδιώκεται «η μηχανοποίηση της πολιτικής μέσω την τεχνολογίας, η Ακροδεξιά είναι ο πιο σύντομος δρόμος για την αποδόμηση της φιλελεύθερης και δημοκρατικής κουλτούρας […] η οποία εξακολουθεί να αποτελεί τη σκαλωσιά πάνω στην οποία στηρίζεται το Δυτικό σύστημα με τα συντάγματά του, τον διακριτικό κώδικα του καλού και του κακού, τις πολιτικές αξίες και τα ηθικά του καθήκοντα, όπως η ευθύνη και η αλληλεγγύη, και με τη “βλάσφημη” αίσθηση του ορίου που αλυσοδένει τη φιλοδοξία, καταπιέζει το ταλέντο και βαραίνει την εξουσία».

«Ο δεξιός εξτρεμισμός δεν αναγνωρίζει υποχρεώσεις, καθήκοντα, ευαισθησίες» γράφει ο Μάουρο. Πλέον το σημείο μηδέν της πολιτικής βρίσκεται εκτός της Ιστορίας, η νέα πολιτική αδιαφορεί για το παρελθόν και είναι ξένη προς τη δημοκρατία, ειδικά εάν αυτή ορίζεται ως πίστη. Σε αυτό το πλαίσιο η τεχνοεπιστήμη επιδιώκει «να φυτέψει το νέο δέντρο της γνώσης», παύοντας όμως να είναι αυτή η γνώση μια «δομή εξυπηρέτησης» του συνόλου, με τον μεγιστάνα της τεχνολογίας να «μεταμορφώνεται από σύμβουλος σε πρίγκιπα» με στόχο την κατάληψη της εξουσίας.  

Οπότε σίγουρα δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο οι δύο πρωταγωνιστές αυτής της νέας Μεγάλης Εκρηξης, που αλλάζει άρδην τα δεδομένα, κάποια στιγμή να συγκρουστούν. Το πιο πιθανό είναι να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλον για κάποιο χρονικό διάστημα, ούτως ώστε να πετύχει ο καθένας τούς όποιους στόχους του.  

Ο Ετσιο Μάουρο δεν αποκλείει καν το ενδεχόμενο ο Τραμπ να αντιληφθεί εν τέλει «τη μεθυστική επίδραση μιας πολιτικής ενέργειας που μεταμορφώνεται σε δημιουργική δύναμη μιας νέας παγκόσμιας τάξης και μετά από την ευθραυστότητα της εκεχειρίας (στη Γάζα) να επιδιώξει την ισχύ μιας ειρηνευτικής διευθέτησης των σύγχρονων πολέμων». 

Μια τέτοια εξέλιξη θα σήμαινε «ότι το κράτος υπερισχύει της φύσης, και θα ήταν η απροσδόκητη απόδειξη της υπεροχής της δημοκρατικής ελευθερίας ως πολιτικής θρησκείας της Δύσης. Ο θεός της Αμερικής είναι τελικά αυτός. Ομως αυτό που αναζητά ο Μασκ στον ουρανό των Ηνωμένων Πολιτειών είναι μόνο ο χρυσός μόσχος».