Μήπως οι φωτογραφίες των σταρ που τράβηξε ο θρυλικός Σιντ Εϊβερι στο σπίτι τους ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα από ό,τι οι ρόλοι που υποδύθηκαν εκείνοι στο σινεμά; Είναι πιθανό, όχι όμως και σίγουρο…

Στην εποχή του Zoom, οι ιδιωτικοί μας χώροι είναι πλέον ανοιχτοί σε δημόσια θέα.  Αλλά, αν το να «επιμεληθεί» κανείς το σκηνικό του σπιτιού του για την επόμενη βιντεοκλήση, τού φαίνεται βαρύ κι ασήκωτο σκεφτείτε τι τράβαγαν οι σταρ του Χόλιγουντ τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, που έπρεπε να φωτογραφίζονται τακτικά «στο σπίτι» ή «παίζοντας»  για να πείσουν το κοινό τους ότι ήταν «ακριβώς όπως εμείς»…

Παλιότερα, οι διευθυντές των κινηματογραφικών στούντιο προτιμούσαν τις διαφημιστικές λήψεις των ηθοποιών που διατηρούσαν μια λάμψη χάρης και μυστηρίου, αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του 1940 και μετά έγινε της μόδας ένα πιο απλό στυλ, που έδινε έμφαση στην ανθρώπινη πλευρά τους.

Οι φωτογραφίες που βλέπετε εδώ τραβήχτηκαν από τον Σιντ Εϊβερι (1918-2002), τον φωτογράφο, που συνέλαβε την ιδέα του ηθοποιού με τον οποίο μπορείς να ταυτιστείς, ίσως καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Ο Στιβ Μακ Κουίν, λοιπόν, τρώει δημητριακά στο πρωινό του, ο Μάρλον Μπράντο βγάζει τα σκουπίδια, ενώ ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και η Λορίν Μπακόλ διαβάζουν κόμικς με τον γιο τους.

Από το 1946 έως το 1961, οπότε πέρασε στη διαφήμιση, ο Εϊβερι τράβηξε περίπου 350.000 «απλές» φωτογραφίες αυτού του τύπου για δημοφιλή περιοδικά όπως τα Look, Saturday Evening Post και Silver Screen.

Σήμερα, γράφει η βρετανική Telegraph, μερικές από αυτές ανήκουν σε αμερικανικά μουσεία (μεταξύ άλλων στο Metropolitan της Νέας Υόρκης και το Smithsonian της Ουάσινγκτον), ενώ πολλές που δεν είχαν δημοσιευτεί στο παρελθόν, αποτελούν τώρα τη βάση ενός νέου βιβλίου, μαζί με μερικές από τις ιστορίες που διηγήθηκε ο φωτογράφος στον γιο του, Ρον Εϊβερι.

Ο Εϊβερι λάτρευε τα άψογα κοστούμια και τα ακριβά ιταλικά παπούτσια και είχε τη φήμη ότι έβγαζε φωτογραφίες που κανείς άλλος δεν μπορούσε. Αλλά η «κανονικότητα» που προωθούσε ήταν στην ουσία η ζωή στην πιο εξιδανικευμένη, ρομαντική μορφή της.

Οι ιστορίες του –τις οποίες θα ονομάζαμε, κατά προτίμηση, «κόλπα» αφού οι περισσότερες ήταν εξ ολοκλήρου κατασκευασμένες- συχνά «μαγειρεύονταν» από τον επιμελητή του ατελιέ του, ο ρόλος του οποίου ήταν να συγκαλύπτει περίεργα στοιχεία της προσωπικής ζωής των ηθοποιών και να συντηρεί μύθους φιλικούς προς την οικογένεια όπως απαιτούσε η εποχή του Αϊζενχάουερ, στη δεκαετία του 1950.

Μερικές φορές οι λήψεις γίνονταν στο πραγματικό σπίτι τού ή τής ηθοποιού, άλλοτε όμως -πράγμα που γινόταν συχνά-, δανείζονταν μια οικογενειακή εστία για τις ανάγκες της φωτογράφισης.

Όταν κρινόταν απαραίτητο, παρούσες ήταν και σύζυγοι, και φυσικά πολλά χρήματα άλλαζαν χέρια κατά τη διαδικασία. Το «υγιές» αποτέλεσμα που προέκυπτε ήταν μεν προϊόν φαντασίας και  πιθανότατα δεν ξεγελούσε κανέναν, όλοι όμως έμεναν ευχαριστημένοι. Τόσο απλά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News