Στο γραφείο είμαστε δύο που κοιτάμε τις γυναίκες στα πόδια. Ο ένας είναι ο Ζαχαριάδης – το κάνει επειδή είναι άντρας. Η άλλη είμαι εγώ – το κάνω επειδή είμαι γυναίκα. Την περίπτωση του Ζαχαριάδη δεν χρειάζεται να την εξηγήσω. Είτε είστε άντρας είτε είστε γυναίκα καταλαβαίνετε πολύ καλά γιατί το κάνει. Τη δική μου περίπτωση θα την εξηγήσω: εντυπωσιάζομαι!

Μου αρέσει να παρατηρώ τα περιποιημένα πόδια. Μου αρέσει να διακρίνω τις αποχρώσεις των βερνικιών. Μου αρέσει να βλέπω ωραία πέλματα μέσα σε ωραία πέδιλα. Τα βαμμένα νύχια στα βρώμικα πεζοδρόμια, στην άμμο ή στο γυμναστήριο, με κάνουν να νιώθω σαν να ξεφυλλίζω περιοδικό.

Είναι δυνατόν όμως να ξεφυλλίζεις περιοδικό όπου, μα όπου κι αν πας; Δηλαδή, πώς γίνεται, τα τελευταία χρόνια, όλες οι γυναίκες που συναντώ, γνωστές μου ή άγνωστες, ανεξαρτήτως εισοδήματος, μόρφωσης, κοινωνικής θέσης, τόπου κατοικίας κτλ. να επισκέπτονται από τον Μάιο έως τον Οκτώβριο (τουλάχιστον), μια φορά τον μήνα, επαγγελματία πεντικιουρίστ;

Προσέξτε κι εσείς γύρω σας. Οι γυναίκες με άβαφα νύχια στα πόδια το καλοκαίρι μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και πολλά λέω. Στο γραφείο είμαστε δύο. Στην οικογένεια (μαζί με όλο το σόι) μία. Στην παρέα μου, μία. Στην παρέα του φίλου μου, καμία. Οπου βλέπετε μία είμαι εγώ – από βαρεμάρα. Σε όλη μου τη ζωή έχω κάνει μόνο δύο φορές πεντικιούρ κι αυτές τα τελευταία έξι χρόνια. Ούτως ή άλλως παλιότερα δεν γινόταν τέτοιος χαμός. Τη δεκαετία του 1990 σίγουρα όχι. Αρχισε να γίνεται μανία τη δεκαετία του 2000. Σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης, το νυχάδικο είναι η πιο σίγουρη επιχείρηση – σαν τους φούρνους.

Την πρώτη φορά λοιπόν που έκανα πεντικιούρ ήταν το καλοκαίρι του 2010 εν όψει των διακοπών – πήγα στη Μόσχα. Τις μέρες που ήμουν εκεί, μαίνονταν οι φωτιές γύρω από την πόλη. Η θερμοκρασία έφτανε τους 45^οC και η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη καφε-γκρι καπνό. «Το πεντικιούρ με μάρανε!» μονολογούσα καθώς φορούσα, κάθε πρωί, αθλητικά παπούτσια για τις βόλτες μέσα στη στάχτη. Κυκλοφορούσαμε με ιατρικές μάσκες και μετακινούμασταν υπογείως. Ε, λοιπόν οι Ρωσίδες, όλες, στο μετρό, είχαν βαμμένα επαγγελματικά τα νύχια των ποδιών τους. Η πόλη καιγόταν, στις ειδήσεις τα ξένα κανάλια άφηναν αιχμές ότι πήραν φωτιά κοντινά πυρηνικά εργοστάσια, όλες είχαν στο χέρι μαντήλια και μάσκες, αλλά το πεντικιούρ άψογο!

Η δεύτερη φορά ήταν το 2013. Τα είχα βάψει μαύρα και ρώτησα έναν φίλο μου αν του αρέσει το χρώμα. «Είναι spooky. Είναι σαν ματάκια που με κοιτάνε». Ενιωσα γελοία. Και δεν ξανασχολήθηκα με το θέμα. Στους άντρες πάντως αρέσουν τα διάφανα και τα κόκκινα – τουλάχιστον έτσι μου έχουν πει όσοι ρώτησα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News