Ηταν ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων που έζησε στη σκιά του «μεγάλου στρατηγού», του συζύγου της Σαρλ ντε Γκολ – η Ιβόν ντε Γκολ δεν συνεθλίβη, γράφει η ιταλική Corriere della Sera, από του ανδρός της το ανάστημα, το μεταφορικό αλλά και το κυριολεκτικό.

Αλλη στη θέση της θα άντεχε την «ανωνυμία» δίπλα στον «θρύλο» της γαλλικής Αντίστασης και, κατόπιν, της πολιτικής;

Μεγαλοαστικής καταγωγής, η κυρία Ντε Γκολ γνωρίστηκε με τον σύζυγό της υπό συνθήκες μιας κάποιας οικογενειακής σκηνοθεσίας το 1920, όπως δηλώνει στη γαλλική εφημερίδα Libération η ιστορικός Φρεντερίκ Νο-Ντιφούρ: «Υπήρξε αθόρυβη στο πλευρό του Σαρλ, με τα γάντια της για να ξεφουρνίζει τα ψητά, με τα μπισκότα της, τα βάζα της μαρμελάδας, με τους καλούς της τρόπους». Αναλάμβανε τα γυναικεία θέματα στα μη οικογενειακά τραπέζια, σε εκείνα με τους υψηλούς προσκαλεσμένους: διασκέδαζε τις συζύγους των αξιωματούχων μετά το πέρας του δείπνου, ενώ οι άνδρες κάπνιζαν τα πούρα τους και μιλούσαν για σοβαρά πράγματα.

«Ε, αυτό ήθελε να πιστέψουμε: έπαιξε με συνέπεια τον ρόλο μιας αδιάφορης φιγούρας που δεν ενοχλούσε τον άνδρα της».

Τέτοια περιγραφή της Ιβόν θυμίζει έναν τύπο γυναίκας της μικροαστικής τάξης στη μεταπολεμική Γαλλία ο οποίος έπαψε να υπάρχει από τη δεκαετία του ’70 και έπειτα, και που μπορεί να βρει ο αναγνώστης του Σιμενόν στο σπίτι του επιθεωρητή Μεγκρέ, στις σελίδες όπου πρωταγωνιστεί και η γυναίκα του. Η σημαντική (και συμπαντική) διαφορά είναι η εξής: η Ιβόν ντε Γκολ ήταν μεγαλοαστή και Πρώτη Κυρία της Γαλλίας – «και ο χαρακτήρας της πολύ πιο διασκεδαστικός» λέει η ιστορικός.

Γεννημένη το 1900, μεγαλωμένη με ηρωικές φωτογραφίες στο οικογενειακό άλμπουμ (η μητέρα της ήταν εθελόντρια νοσοκόμα στον Α’ΠΠ), άντεξε τις κρίσεις του στρατιωτικού και πολιτικού βίου του Σαρλ ντε Γκολ (π.χ. το Λονδίνο του Β’ΠΠ, τις απειλές του OAS για το θέμα της αλγερινής ανεξαρτησίας) και άλλα πολλά.

Διέθετε χιούμορ, αυτοσαρκαστικό και ειρωνικό κατά δύναμιν. Εβλεπε, λόγου χάρη, τα ασημένια σκεύη στο Μέγαρο των Ηλυσίων να φέρουν την ένδειξη RF (République Française) και αστεϊζόταν: «Αυτό σημαίνει ανθεκτικό στη φωτιά, πυρίμαχο, έτσι δεν είναι;»

Σε σημαντικά ζητήματα, όπως η νομιμοποίηση του αντισυλληπτικού δισκίου, έπαιξε αποφασιστικό ρόλο, καθώς ήταν αυτή ο άνθρωπος που έπεισε τον σύζυγό της, παρά το γεγονός ότι ήταν αναθρεμμένη με τις αξίες του καθολικισμού – ο γαλλικός Τύπος την ταύτιζε και εξακολουθεί να την ταυτίζει με τις «ηθικές αξίες».

Πάντα στη σκιά, χωρίς ποτέ να δώσει μια συνέντευξη, είχε αναλάβει την ανάγνωση των επιστολών που απευθύνονταν στον στρατηγό – και έτσι έγινε ένα βαρόμετρο της λαϊκής επιθυμίας, πολύτιμο για εκείνον. Από την τραγωδία του χαμού της κόρης της, της Αν, πήρε το έναυσμα και το κουράγιο να δημιουργήσει -αθόρυβα, χωρίς την προβολή του Τύπου- ένα ίδρυμα για άπορες κοπέλες με ειδικές ανάγκες: το Ιδρυμα Anne-de-Gaulle, το οποίο εξακολουθεί να υπάρχει και να προσφέρει έργο στη Γαλλία.

Δείτε ένα βίντεο για το ζεύγος Ντε Γκολ;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News