Εξι πλευρά σπασμένα σε 14 σημεία. Τρία κατάγματα στην κάτω λεκάνη. Αριστερός και δεξιός αστράγαλος σπασμένοι. Αριστερή κνήμη σπασμένη. Κάταγμα αριστερού καρπού. Τρία κατάγματα αριστερών δακτύλων ποδιού. Δεξιά κλείδα σπασμένη. Δεξιά ωμοπλάτη ραγισμένη. Οφθαλμική κόγχη, άνω γνάθος, κάτω γνάθος, όλα σπασμένα. Σοβαρή ρήξη στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Κατάρρευση πνεύμονα. Διάτρηση ήπατος από οστό των πλευρών.

Η καταγραφή των τραυμάτων του Τζέρεμι Ρένερ έγινε από τον ίδιο και ήταν εξαντλητική. Η επιβίωση του, δε, αποδείχτηκε πραγματικό θαύμα. Την Πρωτοχρονιά του 2023, ένα εκχιονιστικό μηχάνημα βάρους 6.350 κιλών συνέθλιψε τον δύο φορές υποψήφιο για Οσκαρ χολιγουντιανό σταρ. Ενας γείτονας που τον βοήθησε, προς στιγμήν πίστεψε πως ήταν νεκρός. Το ίδιο πίστευε και ο Ρένερ. Ηταν μια πολύ ξεχωριστή στιγμή, είπε πριν λίγο καιρό σε συνέντευξη που παραχώρησε πριν από λίγο καιρό στον Guardian, με αφορμή την κυκλοφορία των απομνημονευμάτων του με τίτλο «My Next Breath», που φυσικά έγιναν αμέσως μπεστ σέλερ.

«Αυτό που βίωσα όταν έφυγα από τη ζωή ήταν αυτή η συλλογική θεϊκότητα και η όμορφη, δυνατή γαλήνη. Είναι η πιο συναρπαστική γαλήνη που θα μπορούσε να νιώσει ποτέ κανείς. Είναι η υψηλότερη έκρηξη αδρεναλίνης. Ολα σταμάτησαν… ίσως για 30 δευτερόλεπτα, ίσως για ένα λεπτό. Ηταν καθοριστικό για μένα. Ολα είχαν απόλυτο νόημα», λέει μιλώντας στον δημοσιογράφο Σάιμον Χάτενστοουν. Πιστεύει στον Θεό; «Oχι. Ο μπαμπάς μου είναι θεολόγος και μελέτησα όλες τις θρησκείες μεγαλώνοντας, οπότε τις αποφεύγω», απαντά.

Σήμερα ο Ρένερ είναι πολύ ζωντανός, σε άψογη φόρμα και ευγνώμων. Στο βιβλίο του «My Next Breath» δεν περιγράφει απλώς την ιστορία της επιβίωσής του ενάντια σε κάθε πιθανότητα. Πρόκειται για την ιστορία ενός ανθρώπου που βρήκε έναν νέο σκοπό ζωής. «Το να βρίσκομαι εδώ για να μιλήσω για το βιβλίο μου είναι πολύ διαφορετικό από το να πρέπει να μιλήσω για το “Mission: Impossible!”», λέει. Ποια είναι η διαφορά; «Λοιπόν, θα μιλούσαμε για ακροβατικά και για τη χαρά τού να συμμετέχω σε μια μεγάλη ταινία δράσης, με έναν από τους μεγαλύτερους σταρ, τον Τομ Κρουζ».

Αλλά όσο ενθουσιασμό και αν προσπαθεί να επιδείξει μιλώντας για το franchise «Mission: Impossible!», είναι προφανές ποιο θέμα προτιμά. «Η μεγάλη διαφορά είναι η μυθοπλασία και η μη μυθοπλασία. Τώρα έχω ένα πραγματικό πρόβλημα με τη μυθοπλασία. Δεν έχω πολύ χρόνο στη ζωή μου για αυτήν [για τη μυθοπλασία] μετά από μια τόσο οδυνηρή εμπειρία… πραγματικής πραγματικότητας. Πρέπει να επικεντρωθώ στην πραγματικότητα, παρ’ όλο που παίζω για να ζήσω. Πρέπει να πιστέψω πραγματικά στην ανάρρωσή μου, για να περπατήσω ξανά σωστά και να αναπνεύσω ξανά σωστά και να αγαπήσω και… να βιώσω… και…».

Μήπως αυτό –το να είναι ηθοποιός που δεν θέλει να παίξει– του έχει προκαλέσει κάποια υπαρξιακή κρίση; «Εδωσα μια μάχη με αυτό, επειδή πριν από ένα χρόνον η πραγματική μου μάχη ήταν απλά με το περπάτημα, σωστά; Επρεπε να βάλω πάρα πολλή ενέργεια μόνο στο περπάτημα». Μουρμουρίζει λίγο ακόμα. Ο Χάτενστοουν πιάνει κάτι μισόλογα για τα γυρίσματα της δεύτερης και τρίτης σεζόν της σειράς «Mayor of Kingstown», στην οποία υποδύεται τον σκληροτράχηλο Μάικ ΜακΛάσκι, ενώ μαθαίνει να εμπιστεύεται ξανά το σώμα του και να συνηθίζει τον πραγματικό κόσμο.

Ο Ρένερ είναι ένας κλασικός ηθοποιός του είδους mumblecore. Οχι ακριβώς όπως ο Μπράντο, αλλά είναι καλός. Στις ταινίες του παρουσιάζει με ευκολία νατουραλισμό και, συχνά, μια τρομακτική αυθεντικότητα. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι επιλέχθηκε για τον ρόλο ενός υπερήρωα στις ταινίες «The Avengers» και στη spin-off σειρά «Hawkeye». Είναι ένας δυνατός, συμπαγής άνδρας, σαν μπαταρία των εννέα βολτ. Σε πάρα πολλές ταινίες παίζει τον πιο σκληρό τύπο μιας ομάδας σκληροτράχηλων. Παρά το μικρό μέγεθός του, γράφει ο Χάτενστοουν στον Guardian, είναι αυτός που βάζει σε κίνδυνο τον μεγαλόσωμο τύπο. Οι χαρακτήρες του Ρένερ είναι συχνά απερίσκεπτα εθισμένοι στην αδρεναλίνη, στα πρόθυρα της τρέλας.

Αλλά παραδέχεται πως δεν υπήρξε και ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, παρά την τεράστια επιτυχία του σε ρόλους σκληροτράχηλων υπερηρώων, σκληροτράχηλων στρατιωτικών (το 2010, ο ρόλος του το «The Hurt Locker» τού χάρισε υποψηφιότητα για Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου), σκληροτράχηλων εγκληματιών (έναν χρόνο αργότερα, με το «The Town», ήταν υποψήφιος για Οσκαρ Β’ Ρόλου), σκληροτράχηλων πρακτόρων σε μυστικές αποστολές («The Bourne Legacy») και  σκληροτράχηλων αναλυτών («Mission: Impossible!»). Συχνά γκρίνιαζε για τη δουλειά του, δεν του άρεσε καθόλου να είναι μακριά από την κόρη του Αβα και πρόσφατα ενεπλάκη σε ένα ταπεινωτικό διαζύγιο με κάθε είδους κατηγορίες εναντίον του.

Τον περισσότερο καιρό ήθελε απλώς να μένει στο σπίτι και να χαλαρώνει μαζί με την τεράστια οικογένειά του (ο Ρένερ είναι ο μεγαλύτερος ανάμεσα σε επτά αδέλφια), τους φίλους του και, πάνω απ’ όλα, με την Αβα. Κάτι που –κατά ειρωνεία της τύχης– έκανε όταν συνέβη το ατύχημα. Εκείνες τις ημέρες είχε πάει με το αυτοκίνητο στους λόφους του Χόλιγουντ, στην κατοικία του κοντά στο Ρίνο της Νεβάδα, το οποίο αποκαλεί «Camp Renner». Εκεί συναντιόταν η οικογένεια για να γιορτάσει ειδικές περιστάσεις και να απολαύσει το σκι και το snowboarding.

Το κτήμα του των περίπου 25 στρεμμάτων στη λίμνη Τάχο βρίσκεται σε υψόμετρο 2.225 μέτρων, σε έναν ιδιωτικό δρόμο έξω από την εθνική οδό Μάουντ Ρόουζ. Ο Ρένερ αγόρασε το ακίνητο το 2012 και το ανακαίνισε ο ίδιος. (Να σημειωθεί ότι παράλληλα με την καριέρα του ως ηθοποιός είχε επίσης μια επικερδή και ικανοποιητική εμπειρία σε ανακαινίσεις κτισμάτων, τις «Rennervations», όπως τις αποκαλεί.)

Στις 30 Δεκεμβρίου 2022 η εφημερίδα Tahoe Daily Tribune ανέφερε την πιθανότητα να πέσει έως και 1,5 μέτρο χιόνι, ενώ η πρόγνωση είχε αναβαθμιστεί σε χειμερινή καταιγίδα, με ριπές που πιθανώς να ξεπερνούσαν τα 160 χλμ. την ώρα στις κορυφογραμμές της Σιέρα. Στις 31 Δεκεμβρίου, η κινητή τηλεφωνία και το ίντερνετ είχαν διακοπεί στο «Camp Renner», και ήταν όλοι τους παγιδευμένοι στο χιόνι. Αλλά με τη βοήθεια του εκχιονιστικού εξακολουθούσαν να ελπίζουν ότι θα έκαναν σκι την Πρωτοχρονιά.

Το εκχιονιστικό του Ρένερ, ένα βαρύ ερπυστριοφόρο όχημα που έμοιαζε με τανκ, είχε μια καμπίνα πάνω από έξι σετ βαριών τροχών και δύο σετ γαλβανισμένων χαλύβδινων ερπυστριών με 76 λεπίδες που εκτείνονταν προς τα έξω, πέρα από το αμάξωμα του οχήματος.

Ηταν έξι η ώρα το πρωί όταν ο Ρένερ πήδηξε στο εκχιονιστικό για να καθαρίσει τον δρόμο τους και να απελευθερώσει τα παρκαρισμένα οχήματα. Ηταν μεγάλη δουλειά, οπότε ζήτησε από τον ανιψιό του, τον 27χρονο Αλεξ, να τον βοηθήσει. Μόλις τέλειωναν με τον δρόμο θα ήταν μια χαρά, ο κεντρικός δρόμος είχε ήδη καθαριστεί. Είχαν καθαρίσει το μεγαλύτερο μέρος του χιονιού όταν ο Ρένερ βγήκε από το εκχιονιστικό για να μιλήσει με τον Αλεξ. Τότε το όχημα άρχισε να γλιστράει στην παγωμένη άσφαλτο.

Ο Ρένερ συνειδητοποίησε ότι δεν είχε βάλει χειρόφρενο. Το εκχιονιστικό κατευθυνόταν προς τον Αλεξ, ο οποίος ήταν παγιδευμένος ανάμεσα στο τερατώδες μηχάνημα και ένα φορτηγάκι. Η μόνη ευκαιρία να σώσει τον ανιψιό του ήταν να πηδήξει πάνω από τις μεταλλικές ερπύστριες, να μπει στην καμπίνα και να το σταματήσει. Θυμάται να φωνάζει: «Οχι σήμερα, motherfucker», νομίζοντας ότι ο Αλεξ θα συνθλιβόταν μέχρι θανάτου. Ηταν η αντίδραση ενός ήρωα δράσης, γράφει στον Guardian ο Σάιμον Χάτενστοουν.

Πηδώντας ο Ρένερ προσπέρασε την καμπίνα και εκτοξεύθηκε μπροστά από τις περιστρεφόμενες ερπύστριες, πάνω στον πάγο. Το εκχιονιστικό συνέχισε να κινείται προς τα εμπρός και πέρασε από πάνω του. «Ακούστηκαν τρομερά τριξίματα, καθώς πάνω από έξι τόνοι γαλβανισμένου χάλυβα έπεφταν αργά, αδυσώπητα, μονότονα πάνω στο σώμα μου. Ηταν ένα φρικιαστικό soundtrack», γράφει στο «My Next Breath».

«Κρανίο, σαγόνι, ζυγωματικά, γομφίοι· περόνη, κνήμη, πνεύμονες, οφθαλμικές κόγχες, λεκάνη, ωλένη, πόδια, χέρια, δέρμα· κρακ, κροτάλισμα, κροτάλισμα, σφίξιμο, κροτάλισμα. Περισσότεροι ήχοι: ένα βουητό στα αυτιά, σαν να είχε αδειάσει ένα όπλο μεγάλου διαμετρήματος δίπλα στο κεφάλι μου. Ενα τσίμπημα από έντονο λευκό χρώμα στα μάτια μου, ένας λαμπερός κεραυνός να με τυφλώνει, ένας κεραυνός που σηματοδοτεί το σπάσιμο του οφθαλμικού οστού μου, κάνοντας το αριστερό μου μάτι να εκραγεί βίαια και να πεταχτεί έξω από το κρανίο μου», περιγράφει στο βιβλίο του.

Ηταν σαν μια αιωνιότητα, αλλά το εκχιονιστικό είχε περάσει από πάνω του μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και συνέχιζε να ορμάει προς τα εμπρός. Ευτυχώς ο Αλεξ είχε καταφέρει να φύγει από τη μέση. Θα είχε χτυπήσει τον Αλεξ αν δεν είχε παρέμβει ο ίδιος; «Είναι δύσκολο να το πεις. Δεν έχεις χρόνο να πάρεις μια λογική απόφαση. Απλώς το κάνεις. Το χειρότερο σενάριο είναι να σοκαριστεί κανείς. Οπότε έπρεπε απλώς να δράσω. Δεν υπήρχε περίπτωση να ρισκάρω να δω το κεφάλι του ανιψιού μου στο έδαφος κομμένο στη μέση. Σε καμία περίπτωση. Δεν το κάνω αυτό. Δεν το ρισκάρω, γι’ αυτό και θα το έκανα ξανά», λέει στον Guardian.

Ο Ρένερ δεν είναι ακόμα σίγουρος για το πώς επέζησε. Πολλοί παράγοντες έπαιξαν ρόλο. Αναφέρει τη μέθοδο αναπνοής Lamaze, στην οποία εκπαιδεύτηκε σε ηλικία 12 ετών μαζί με την έγκυο μητέρα του. Και συνέχισε να χρησιμοποιεί την τεχνική σε οντισιόν ή όταν ήταν αγχωμένος. Μάλιστα, είχε μια πινακίδα στον τοίχο του διαμερίσματός του που έγραφε «Μην ξεχνάς να αναπνέεις». Αλλά την ώρα του ατυχήματος, το να αναπνέει με αυτόν τον τρόπο ήταν βασανιστικό.

Καθώς πάλευε για οξυγόνο, το διοξείδιο του άνθρακα συσσωρεύτηκε στους πνεύμονες και στην κυκλοφορία του αίματος και ένιωθε ότι πνιγόταν. Στην ηχογραφημένη κλήση έκτακτης ανάγκης του γείτονά του μπορεί κανείς να ακούσει τον Ρένερ να προσπαθεί να αναπνεύσει. Κάθε λαρυγγικό βογκητό του ακούγεται σαν κροτάλισμα θανάτου. Μια τεχνική που χρησιμοποιούσε ήταν να επαναλαμβάνει την έκφραση «hookers, whores and hamburgers» («πoυτάνες, πόρνες και χάμπουργκερ») σαν μάντρα, επειδή το «h» –εκπνέοντας– τον ανάγκαζε να δουλέψει τους πνεύμονές του.

Οι δύο γείτονές του, ο Ριτς Κόβατς και η Μπαρμπ Φλέτσερ, τους οποίους δεν έχει ξανασυναντήσει από τότε, έμειναν μαζί του κρατώντας τον ζωντανό, καθώς ήταν ξαπλωμένος μέσα σε μια λίμνη αίματος. Ο Αλεξ καθόταν στις φτέρνες με λυγισμένα τα πόδια, κρατώντας ψηλά το σπασμένο χέρι του Ρένερ για να μην πέσει στον θρυμματισμένο του θώρακα και στον τρυπημένο πνεύμονα και εμποδίσει την αναπνοή του. Το αριστερό μάτι του Ρένερ είχε προσγειωθεί στον πάγο. Μπορούσε να το δει με το άλλο μάτι, που ήταν ακόμα στην κόγχη του. Παραδόξως, δε, μπορούσε να δει ακόμα και με το μάτι που κρεμόταν έξω…

Τότε άρχισε να κάνει μαύρες σκέψεις: «Θα ζήσω σαν να βρίσκομαι σε κάποιο είδος τρυβλίου Petri (δοχείο που χρησιμοποιείται σε εργαστήριο χημείας), σε ένα γαμημένο επιστημονικό πείραμα; Θα είμαι απλώς ένας εγκέφαλος μέσα σε ένα κατεστραμμένο σώμα; Ενα φυτό;». Παρ’ όλα αυτά, ένα μέρος του πίστευε ότι αν κατόρθωνε να ανακουφίσει έστω και λίγο την κράμπα, θα μπορούσε να γυρίσει περπατώντας πίσω στο σπίτι.

Στο μεταξύ, η Φλέτσερ κρατούσε το κεφάλι του και συνέχιζε να του μιλάει προσπαθώντας απεγνωσμένα να μην τον αφήσει να χάσει τις αισθήσεις του. «Απλώς συνέχισε να αναπνέεις», του έλεγε, «απλώς πάρε ρηχές αναπνοές. Μείνε μαζί μας. Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά». Και εκείνη τον κρατούσε όταν έγινε υγρός και γλοιώδης και το δέρμα του γκριζοπράσινο.

Ο Τζέρεμι Ρένερ λέει σήμερα στον Guardian ότι η αποκατάστασή του οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη δύναμη της θέλησης. «Εκφοβίζοντας το σώμα μου, το έκανα να πιστεύει ότι δεν ήταν τόσο άσχημα και ότι το μυαλό μου ξεπερνούσε τις μεγαλύτερες αντιξοότητες που είχε αντιμετωπίσει ποτέ. Το μυαλό μου έλεγε “όχι!” Εν μέρει ήταν πείσμα. “Δεν θέλω να χάσω αυτή τη μάχη, αυτό το παιχνίδι”. Αλλά το βαθύτερο μέρος, το κομμάτι που εκδηλώθηκε, ήταν ότι είχα πάρα πολλά να ζήσω ακόμη. Είχα ένα σωρό ανθρώπους να με περιμένουν να πάω για σκι!» Χαμογελάει. Ξέρει πως ήταν γελοίο να σκέφτεται κάτι τέτοιο, αλλά αυτό τον κρατούσε σε εγρήγορση. «Δεν ήθελα να τους απογοητεύσω. Αυτό έγινε πολύ μεγάλο πράγμα».

Φυσικά, υπήρχε κάτι περισσότερο από τη δύναμη της θέλησης, υπογραμμίζει ο Σάιμον Χάτενστοουν στον Guardian. Πέρυσι κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ του Ρένερ, με τραγούδια που έγραψε κατά κύριο λόγο ο ίδιος. Το άλμπουμ «Love and Titanium» αφορά το ατύχημα και πήρε αυτόν τον τίτλο επειδή αυτά είναι τα άλλα δύο πράγματα που τον βοήθησαν να τα καταφέρει: η αγάπη της οικογένειας και των φίλων του και το τιτάνιο, που βοήθησε να επουλωθούν όλα εκείνα τα σπασμένα κόκαλα.

Υπήρξε εξαιρετικά τυχερός. Κανείς δεν του έδινε πολλές ελπίδες εκείνη την εποχή. Ο Αλεξ, ο Κόβατς και η Φλέτσερ, η ιατρική ομάδα που τον μετέφερε με ελικόπτερο στο νοσοκομείο, ο νοσοκόμος που τρύπησε τη θωρακική του κοιλότητα για να του επιτρέψει να αναπνέει πιο εύκολα, όλοι νόμιζαν ότι θα πέθαινε. «Αυτός ο τύπος που μου τρύπησε το στήθος για να απελευθερώσει την πίεση ήταν φίλος ενός φίλου, και αφού το έκανε τηλεφώνησε στον φίλο μου και του είπε: “Κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε”», λέει.

Σχεδόν εξίσου εκπληκτικό με την επιβίωσή του ήταν το γεγονός ότι έμεινε μόνο 12 ημέρες στο νοσοκομείο. Η αλήθεια είναι ότι υπό την επήρεια μορφίνης και φαιντανύλης, με ορούς και ανίκανος να περπατήσει, προσπάθησε να δραπετεύσει πολύ νωρίτερα. «Ηταν η πιο αργή απόδραση που έκανα ποτέ», λέει τώρα γελώντας.

Παρατηρώντας τον ο βρετανός δημοσιογράφος εντοπίζει έναν κύκλο γύρω από τον αστράγαλό του που μοιάζει περισσότερο με βραχιόλι παρά με τραύμα. Είναι ουλή; Ο Ρένερ κουνάει καταφατικά το κεφάλι  του. «Εχω ένα σωρό μικρές ουλές, αλλά μόνο από τις επεμβάσεις για να σώσω το σώμα μου. Ολο το πόδι μου είναι από τιτάνιο, από το γόνατο μέχρι τον αστράγαλο».

Πονάει ακόμα; «Στο στόμα μου υπάρχει ακόμα απόλυτο χάος», λέει και ευγενικά το ανοίγει διάπλατα. «Φαίνεται μια χαρά, αλλά όταν δαγκώνω νιώθω σαν να πρόκειται να σπάσουν όλα τα δόντια μου», εξηγεί.

Ως ηθοποιός ο Ρένερ ήταν διάσημος για το αθλητικό του σώμα και την ευλυγισία του. Οπως ο Τομ Κρουζ, έκανε ο ίδιος τα ακροβατικά του. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορεί πλέον να κάνει; «Δεν ξέρω. Στο μυαλό μου όχι, στο σώμα μου πιθανώς. Επίσης είμαι 54. Αλλά το μυαλό μου νομίζει ότι είμαι ακόμα 20», απαντά.

Το πρώτο τραγούδι στο άλμπουμ του «Love and Titanium» έχει τίτλο «Lucky Man»: «One day you just wake up / And finally realise / Life is so god damn beautiful / And I ain’t got nothin’ left to lose». («Μια μέρα απλώς ξυπνάς / Και τελικά συνειδητοποιείς / Η ζωή είναι τόσο όμορφη / Και δεν έχω τίποτε να χάσω». Ο Ρένερ λέει στον Guardian ότι χρειάστηκε να πάθει το ατύχημα για να συνειδητοποιήσει πόσο όμορφη ήταν η ζωή. Τώρα πια ξυπνάει και ξέρει ότι η μέρα του δεν θα είναι κακή. Καμία μέρα στη ζωή δεν είναι κακή μέρα. Αλλά δεν ήταν παλιά έτσι…

Τώρα του αρέσει που οι άνθρωποι δεν βλέπουν τον Τζέρεμι Ρένερ ως τον υπέρ-ήρωα των ταινιών του, αλλά μιλάνε πλέον για έναν άνδρα που κατάφερς να επιβιώσει μετά από ένα τρομερό ατύχημα. Νιώθει ότι οι άνθρωποι μπορούν επιτέλους να ταυτιστούν μαζί του. Μπορεί να μην μας έχει πατήσει ένα εκχιονιστικό εξίμισι τόνων, αλλά όλοι μας έχουμε βιώσει κακή τύχη, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

«Εισπράττω μια όμορφη οικειότητα και ανοιχτότητα και ευαλωτότητα και καλοσύνη από τους ανθρώπους τώρα – αντί να βγάζουν απλώς μια σέλφι μαζί μου. Είναι μια διαφορετική ανθρώπινη ανταλλαγή. Νιώθουν, “Είναι άνθρωπος όπως κι εγώ”», λέει ο Ρένερ στον Guardian δοξάζοντας τη νέα του ζωή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News