Το έθεσα και  παλιότερα το ερώτημα κι επιτρέψτε μου να το ξαναθέσω: «Έχετε δει ποτέ σας τις συκιές ν’ ανθίζουν με ζωηρόχρωμα ή όχι λουλούδια, σαν της λεμονιάς, της μυγδαλιάς, της κερασιάς και τόσων άλλων οπωροφόρων;».

Η απάντηση που είχα δώσει για λογαριασμό όλων μας, ακολουθώντας την κρίση των φυτολόγων και των ηθοβιολόγων, ισχύει προφανώς ακόμα: «Όχι, φυσικά. Γρομπαλάκια τις έχετε – τις έχουμε όλοι – δει από την αρχή να κάνουν. Τα δικά τους τα πολύ ιδιόμορφα μπουμπουκάκια δηλαδή, που όσο περνά ο καιρός φουσκώνουν. Κι ανθίζουν, εν τέλει, ως συκαλάκια, χωρίς όμως ποτέ ν’ ανοίξουν. Όχι καρπός, παρά λουλούδι είναι λοιπόν το σύκο. Ή μάλλον, για ακόμα περισσότερη ακρίβεια, παρτέρι λουλουδιών. Το κάθε συκαλάκι από μόνο του, ένας μικρός, κλειστός κρεμαστός κήπος!

Αν σας ενδιαφέρει το θέμα, και θέλετε περισσότερες λεπτομέρειες για τη συνεξελικτική πορεία του αποκλειστικού επικονιαστή της συκιάς, του ψήνα (είδος μικρής σφήκας), με τα αιωρούμενα παρτέρια του πολύκλωνου δέντρου μας, σας παραπέμπω στο σημείωμά μου “Κήπος κεκλεισμένος” του λευκώματος “Νόστιμες μέρες- Συνταγές και ιστορίες”, που συνθέσαμε με τον φωτογράφο Γιάννη Μπουρνιά. Ακόμα δε καλύτερα πηγαίνετε στην πηγή, στο καταληκτικό κεφάλαιο του συναρπαστικότερου ίσως βιβλίου του Ρίτσαρντ Ντόκινς, “Ανεβαίνοντας το όρος Απροσδόκητο”, όπου η σύνθετη συμβιωτική σχέση ψήνα – σύκου εμφανίζεται ως ένα από τα κορυφαία – ιλιγγιώδους πολυπλοκότητας – επιτεύγματα της εξελικτικής διαδικασίας.

Διαβάστε το πλήρες κείμενο εδώ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News