«Περιέργεια», βραβείο στην κατηγορία Επίγεια Αγρια Φύση. Μία συγκλονιστική υποβρύχια λήψη, τη στιγμή που μια πελώρια καφέ αρκούδα ψαρεύει σολομούς στον προστατευόμενο βιότοπο της Νότιας Καμτσάτκας στη Ρωσία. Ο Μιχαήλ Κοροστέλεβ βύθισε μία τηλεχειριζόμενη κάμερα και περίμενε. Σύντομα η περίεργη αρκούδα εντόπισε το ασυνήθιστο αντικείμενο που βρισκόταν στο βάθος του ποταμού και όταν άρχισε να το περιεργάζεται, ο Κοροστέλεβ τράβηξε την παραπάνω εκπληκτική φωτογραφία

«Χάνοντας φτερά», βραβείο στην κατηγορία Φτερωτή Ζωή. Οι περισσότεροι τερμίτες στην Υποσαχάρια Αφρική είναι πλάσματα χωρίς φτερά και χωρίς μάτια, που ζουν κάτω από το έδαφος. Ωστόσο μία φορά τον χρόνο, οι βασίλισσες τερμίτες γεννούν φτερωτούς απογόνους που προορίζονται για μια διαφορετική ύπαρξη. «Οταν οι πρώτες βροχές σηματοδοτούν το τέλος της ξηράς εποχής, εκατομμύρια από αυτούς τους μηχανικούς των οικοσυστημάτων εμφανίζονται μαζικά σε μια συγχρονισμένη, μικρής διάρκειας γαμήλια πτήση. Λίγα λεπτά μετά την προσγείωση στο έδαφος, σπάζουν τα φτερά τους και αναζητούν συντρόφους» λέει ο επιστήμονας και φωτογράφος Πιότρ Νασκρέτσκι. Μέσα σε μία ημέρα το έδαφος έχει γεμίσει με πεσμένα φτερά, δημιουργώντας ένα μαλακό χαλί για άλλα πλάσματα, όπως τα μικρά φτερωτά μυρμήγκια της φωτογραφίας

«Το ανθρώπινο άγγιγμα», βραβείο στην κατηγορία Ανθρωπος/Φύση. Ο Αντρέ Μπούμα, ο επικεφαλής φροντιστής του Κέντρου Senkwekwe για ορφανούς γορίλες στο Εθνικό Πάρκο Βιρούνγκα του Κονγκό ρισκάρει καθημερινά τη ζωή του για να προστατεύσει τα ζώα. Τα τελευταία χρόνια 170 φύλακες έχουν σκοτωθεί, ενώ συχνά το πάρκο δέχεται επιθέσεις από επαναστάτες. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση ο Μπούμα δεν εγκαταλείπει τους γορίλες του κέντρου. «Οι φροντιστές και οι ορφανοί γορίλες είμαστε οικογένεια. Ξέρουν ότι είμαστε οι μαμάδες τους» λέει ο ίδιος

«Σύννεφα από αλάτι», βραβείο στην κατηγορία Τέχνη της Φύσης. Στις υψηλές πεδιάδες της βορειοδυτικής Αργεντινής, η φωτορεπόρτερ Κιάρα Σαλβαντόρι συνάντησε μια πραγματικά μαγική σκηνή. Σε υψόμετρο 3.500 μέτρων και περιστοιχισμένη από την άγρια ομορφιά του Salar de Antofalla -μία από τις μεγαλύτερες αλυκές στον κόσμο- παρακολουθούσε καθώς τα χρώματα του τοπίου άλλαζαν από τη σκίαση των νεφών που περνούσαν γρήγορα. Αυτό που ξεχωρίζει είναι η απουσία του ανθρώπου. Οι σκληρές συνθήκες επιτρέπουν σε ελάχιστους οργανισμούς να επιβιώσουν στην περιοχή, η οποία έτσι θα μπορέσει να προστατεύσει τη σουρεαλιστική ομορφιά της

«Θαλάσσιος δράκος», βραβείο στην κατηγορία Υδρόβια Ζωή. Τα ιγκουάνα των νησιών Γκαλαπάγκος είναι τα μόνα που βουτάνε μέσα στη θάλασσα. Καθώς οι επιλογές για τροφή είναι ελάχιστες κατά μήκος των ηφαιστειακών ακτών των νησιών, τα ιγκουάνα έχουν εξελιχθεί και την αναζητούν στη θάλασσα. Με μία ανάσα κατεβαίνουν σε βάθος 25 μέτρων και τρέφονται με φύκια που μεγαλώνουν στα κρύα, πλούσια σε θρεπτικές ουσίες νερά των Γκαλαπάγκος

«Δυαδικότητα», βραβείο στην κατηγορία Τοπία, Υδάτινα Τοπία και Χλωρίδα. Αν και δεν είναι από τους γνωστούς προορισμούς της Νορβηγίας, το νησί Senja γίνεται ολοένα πιο δημοφιλές. Για αυτό ευθύνεται κυρίως ένα βουνό... Με ύψος περίπου 650 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, η κορυφή του Σέγκλα είναι η επιτoμή της ανθεκτικότητας και της αγριάδας της βόρειας Νορβηγίας. Εδώ τάρανδοι περιφέρονται ελεύθεροι, ενώ φάλαινες, όρκες και θαλασσαετοί κυνηγούν ρέγγες στα στενά φιόρδ

Βραβείο στην κατηγορία «Πέρα από τα όρια». Ο Πίτερ Μάτχερ ταξίδεψε στο βόρειο Γιούκον του Καναδά, στην Αλάσκα και στο Αρκτικό Εθνικό Καταφύγιο Αγριας Ζωής για να καταγράψει τη μεγαλύτερη μετανάστευση θηλαστικών στον κόσμο: 200.000 καριμπού που διανύουν περισσότερα από 4.000 χιλιόμετρα σε έναν χρόνο

Φιναλίστ στην κατηγορία Επίγεια Αγρια Φύση. Στην έρημο Ναμίμπ, μία μεγάλη αντιλόπη τρέχει πάνω σε ένα κόκκινο αμμόλοφο. Παρ' όλο που η ανάβαση είναι πολύ κοπιαστική, ειδικά κάτω από τον καυτό ήλιο, στη ράχη του λόφου υπάρχει ανακούφιση...Εκεί η αντιλόπη θα βρει ένα δροσερό, υγρό αεράκι που έρχεται από τον κοντινό Ατλαντικό Ωκεανό. Με την απλή εισπνοή αυτού του ψυχρότερου αέρα, το ζώο θα μπορέσει να μειώσει τη θερμοκρασία του αίματος που προορίζεται για τον εγκέφαλό του, βοηθώντας το να αποφύγει την υπερθέρμανση σε αυτό το αδυσώπητο περιβάλλον

«Το βαλς του νεκροταφείου οστών». Τρεις πολικές αρκούδες με ματωμένα ρύγχη από το πρόσφατο γεύμα τους, περνούν μπροστά από έναν σωρό από οστά φαλαινών στο νησί Μπάρτερ στη βόρεια πλευρά της Αλάσκας. Ως κορυφαίοι θηρευτές, οι πολικές αρκούδες είναι οι βασιλιάδες του αρκτικού οικοσυστήματος και είναι συνήθως μοναχικοί κυνηγοί, εκτός από την περίοδο μαθητείας κοντά στη μαμά, όπως τα αδέλφια της φωτογραφίας. Στο τέλος, τα μικρά θα βγουν μόνα τους για να περιπολήσουν στο κοντινό Kαταφύγιο Aγριας Zωής της Αρκτικής, μια περιοχή άγριας φύσης που καταλαμβάνει περισσότερα από 48.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα