«Σχεδόν 100 χρόνια μετά την πρεμιέρα του, το 1928, και 150 χρόνια μετά τη γέννηση του Ραβέλ, το ‘‘Μπολερό’’ παραμένει επιτυχία με αδιαμφισβήτητη γοητεία, που παίζεται κάθε δεκαπέντε λεπτά κάπου στον κόσμο»: αυτό λέει η Αν Φοντέν, σκηνοθέτης του φιλμ «Bolero», το οποίο έκανε μια διακριτική πρεμιέρα πέρυσι, αλλά θα κυκλοφορήσει στην Ιταλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες στο τέλος του Αυγούστου.

Το σενάριο, λοιπόν, αφορά την ιστορία του «Μπολερό».

«Απίστευτα μοντέρνο κομμάτι, σε αντίθεση με οτιδήποτε άλλο είχε γραφεί πριν από αυτό» συνεχίζει η Φοντέν. «Αισθησιακό και υπνωτικό. Γραμμένο από έναν ντροπαλό μουσικό, το ‘‘Μπολερό’’ έχει εμπνεύσει τους πάντες, από τους Rolling Stones μέχρι τον Φρανκ Ζάπα και τους Jefferson Airplane».

Στο φιλμ ο Ραφαέλ Περσονάζ ερμηνεύει τον ρόλο του Ραβέλ, η Ζαν Μπαλιμπάρ τον ρόλο της Αϊντα Ρουμπινστάιν, της φημισμένης στο Παρίσι της δεκαετίας του ’20 χορεύτριας και χορογράφου, ενώ η Εμανουέλ Ντεβός υποδύεται την πιανίστα Μαργκερίτ Λονγκ, την αληθινή μούσα του Ραβέλ.

«Το πιο εκπληκτικό είναι ότι αυτή η μουσική γεννήθηκε σε ένα εργοστάσιο. Ο πατέρας του Ραβέλ ήταν μηχανικός και συχνά πήγαινε τον γιο του να δει τα μηχανήματα εν λειτουργία. Ο μεταλλικός ρυθμός των εμβόλων και των μοχλών εντυπωσίασε τόσο πολύ τον νεαρό μουσικό που του ενέπνευσε τον ρυθμό και τους ήχους οι οποίοι κορυφώνονται στον αχαλίνωτο ερωτισμό του ‘‘Μπολερό’’».

Η Corriere della Sera προχώρησε βαθύτερα και ανέφερε ότι το έργο του Ραβέλ ενέπνευσε και τον Τσάρλι Τσάπλιν των «Μοντέρνων Καιρών, φιλμ που άρεσε στον Ραβέλ. Επίσης έγραψε ότι το «Μπολερό» ακούστηκε στο «10» του Μπλέικ Εντουαρντς, στην ερωτική σκηνή των Ντάντλεϊ Μουρ και Μπο Ντέρεκ.

Και το καλύτερο, ότι ο αείμνηστος Ούγκο Τονιάτσι αυτό άκουγε σε μια σκηνή του δεύτερου φιλμ της αριστουργηματικής τριλογίας «Οι εντιμότατοι φίλοι μου» («Amici miei atto II») του επίσης αειμνήστου σαρκαστή του ιταλικού σινεμά και, τελικά, της ίδιας της ζωής, Μάριο Μονιτσέλι.

«Και ο Κλοντ Λελούς ήταν στην πρεμιέρα μου στο Παρίσι» λέει η Φοντέν. «Φοβόμουν πολύ την κρίση του, αλλά στο τέλος είπε: ‘‘Υπέροχο!’’. Η πρόθεση μου ήταν να αποφύγω τον πειρασμό της βιογραφικής ταινίας. Ηθελα μέσα από το ανατρεπτικό πνεύμα του μουσικού κομματιού να αναδείξω την τρέλα εκείνων των τρελών χρόνων, όταν όλα φαίνονταν πιθανά.

»Η σκηνή που χαϊδεύει τα σατέν γάντια αναδεικνύει μια αισθησιακή ευαισθησία πολύ μακριά από το σεξ. Προφανώς ο Ραβέλ ήταν συχνός θαμώνας πορνείων, αλλά πιθανότατα απλώς παρακολουθούσε. Αυτή η αποστασιοποίηση από την πραγματική ζωή ήταν συγκλονιστική σε έναν κόσμο ρευστής, πολύ σύγχρονης σεξουαλικότητας, όπου σπουδαίες κυρίες, από την Κοκό Σανέλ μέχρι την Κολέτ, δήλωναν ότι είναι αμφιφυλόφιλες».

Τα γυρίσματα έγιναν στο πραγματικό σπίτι του συνθέτη, μια βίλα όχι μακριά από το Παρίσι, και ήταν συναρπαστικά. «Χώρος δύσκολος στην πρόσβαση. Επρεπε να πάρω ειδική άδεια από τον δήμαρχο. Υστερα από τον θάνατο του Ραβέλ, το 1937, τίποτα δεν άλλαξε στο εσωτερικό αυτής της οικίας. Παραμένει ένα κουκλόσπιτο για ένα παιδί που δεν μεγάλωσε ποτέ. Το πιάνο του δεν έχει ανοιχτεί από τότε».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News