Δεκέμβριος του 1954. Η Γουλβς, η οποία μερικούς μήνες πριν είχε κατακτήσει τον πρώτο της τίτλο στο αγγλικό πρωτάθλημα, υποδέχεται σε φιλικό αγώνα στο «Μολινό» την ουγγρική Χόνβεντ του Φέρεντς Πούσκας, την κορυφαία ομάδα της Ευρώπης εκείνη την εποχή, και τη νικά με 3-2 (σε ένα από τα πρώτα ματς που διεξήχθησαν υπό το φως των προβολέων). «Η πρωταθλήτρια Κόσμου είναι από την Αγγλία», κομπάζει την επόμενη μέρα στο πρωτοσέλιδό της η Daily Mail.

Ο γάλλος δημοσιογράφος, Γκαμπριέλ Ανό, «απαντά» από τη στήλη του στην Equipe: «Προτού ισχυριστούν ότι η Γουλβς είναι ανίκητη, θα έπρεπε να ταξιδέψει στη Μόσχα και τη Βουδαπέστη. Να αναμετρηθεί και με άλλες μεγάλες ομάδες στην Ευρώπη, όπως η Μίλαν και η Ρεάλ Μαδρίτης…». Και μαζί με τον συνάδελφό του, Ζακ Φεράν, ρίχνουν τον σπόρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, μετέπειτα Τσάμπιονς Λιγκ.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά, στις 4 Σεπτεμβρίου 1955 (σαν σήμερα) στη Λισαβόνα, η Σπόρτινγκ αντιμετώπισε την Παρτιζάν στο εναρκτήριο παιχνίδι της νέας διοργάνωσης, το οποίο έληξε με μία χορταστική ισοπαλία (3-3). Σε εκείνη την πρώτη σεζόν (1955-1956), μόνο 16 ομάδες από όσες έλαβαν πρόσκληση (από την Equipe) να συμμετάσχουν, ανταποκρίθηκαν θετικά. Μόνο επτά από τις 16 ήταν πρωταθλήτριες στις λίγκες τους. Και μόνο τρεις (Ρεάλ Μαδρίτης, Αϊντχόφεν και Σπόρτινγκ) θα είναι παρούσες στο εφετινό τουρνουά που αρχίζει στις 16 του μήνα.

Λίγοι πίστευαν, τότε, ότι αυτή η διοργάνωση θα μακροημέρευε. Σήμερα, 70 χρόνια και 5.976 παιχνίδια μετά, το Κύπελλο Πρωταθλητριών, το οποίο το 1992-1993 μετονομάστηκε σε Τσάμπιονς Λιγκ, αποτελεί την κορυφαία ποδοσφαιρική σκηνή σε επίπεδο συλλόγων. Πλέον, εκτείνεται από την Ισλανδία (δυτικά) και τον Αρκτικό Κύκλο, μέχρι την Κεντρική Ασία (Καζακστάν) και το Ισραήλ. Το τουρνουά των 29 αγώνων εξελίχθηκε σε ένα γιγαντιαίο event των 189 αγώνων, το οποίο βελτιώνει διαρκώς τα ρεκόρ του σε έσοδα, τηλεθέαση και πωλήσεις εισιτηρίων. Αν το 1955 η Equipe δυσκολεύτηκε να βρει 16 συλλόγους πρόθυμους να συμμετάσχουν στο πείραμα, σήμερα όλοι ονειρεύονται να… κουνήσουν το σεντόνι.

Μέχρι στιγμής το έχουν κατορθώσει 348 club, που θα γίνουν 352 σε μερικές μέρες, όταν η Πάφος από την Κύπρο, η Καϊράτ από το Καζακστάν, η Μπόντο/Γλιμτ από τη Νορβηγία και η Ουνιόν Σεν-Ζιλουάζ από το Βέλγιο κάνουν την παρθενική τους εμφάνιση στη διοργάνωση. Εχουν εκπροσωπηθεί 44 διαφορετικές χώρες – ανάμεσά τους και κάποιες που δεν ανήκουν στην Ευρώπη, αλλά είναι μέλη της UEFA: η Τουρκία, το Ισραήλ, η Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν, το Καζακστάν και η Γεωργία.

Η Γερμανία έχει βγάλει στο Κύπελλο Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ τις περισσότερες ομάδες (31), εφόσον αθροίσουμε και εκείνες της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Το αξιοσημείωτο είναι ότι η δεύτερη χώρα αυτής της λίστας είναι η μικρούλα Δανία (17), αν και η λίγκα της περιλαμβάνει μόλις 12 συλλόγους. Υπάρχουν κι άλλα παράξενα. Για παράδειγμα, η Ισλανδία των 400.000 κατοίκων έχει εκπροσωπηθεί από οκτώ διαφορετικές ομάδες, ενώ η Τουρκία των 85 εκατομμυρίων, από έξι. Εξι έχουν παίξει και από τη Μάλτα, που είναι πέντε φορές μικρότερη από το Λονδίνο – η μικρότερη σε έκταση χώρα που έχει καμαρώσει ομάδα της στη διοργάνωση. Από την Ελλάδα έχουν συμμετάσχει πέντε σύλλογοι.

Με την πάροδο του χρόνου και τις αλλαγές στο φορμάτ, που ευνοούν όλο και περισσότερο τα μεγάλα ποδοσφαιρικά έθνη της Ευρώπης, όπως σημειώνει το Athletic, αρκετές από αυτές τις 44 χώρες δυσκολεύονται τώρα να στείλουν κάποια ομάδα τους στο Τσάμπιονς Λιγκ, παρά την αύξηση των συμμετοχών από 16 σε 24, 32 και, τελικώς, 36. Παλιά, προτού καθιερωθούν οι όμιλοι και ύστερα η league phase, η είσοδος ήταν πιο… φαρδιά για τους μικρότερους συλλόγους, όμως συχνά αποκλείονταν στον πρώτο γύρο. Γι αυτό, 47 από τις 348 ομάδες του Κυπέλλου Πρωταθλητριών έχουν παίξει μόνο δύο ματς. Ανάμεσά τους, η Λάρισα το 1988-1989.

Πολλά άλλαξαν σε αυτή τη διαδρομή των επτά δεκαετιών. Ομάδες «εξαφανίστηκαν». Η Ροτ-Βάις Εσεν και η Σααρμπρίκεν συμμετείχαν μόνο στην πρώτη σεζόν – τώρα βολοδέρνουν στη Γ’ Κατηγορία της Γερμανίας. Κάποιες περιμένουν χρόνια… στην ουρά για να επιστρέψουν. Μεταξύ άλλων, η Σαμπντόρια, που το 1992 έφτασε στον τελικό. Σχεδόν όλες απώλεσαν την εθνική τους ταυτότητα, υποκύπτοντας στην παγκοσμιοποίηση του ποδοσφαίρου. Το 1986 η Στεάουα Βουκουρεστίου κατέκτησε το τρόπαιο με 11 Ρουμάνους στην αρχική της σύνθεση – ήταν η τελευταία που θριάμβευσε χωρίς ξένους. Ενώ την περασμένη σεζόν, η Παρί Σεν-Ζερμέν στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης έχοντας στην ενδεκάδα της παίκτες από οκτώ διαφορετικές χώρες.

Αλλαξε δραματικά και το παιχνίδι. Εγινε πιο γρήγορο, πιο θεαματικό, πιο πειθαρχημένο. Αλλά τα γκολ λιγόστεψαν. Στα πρώτα χρόνια της διοργάνωσης, ο μέσος όρος τερμάτων ανά αγώνα είχε φτάσει τα 4,38, σύμφωνα με το Athletic. Επεσε κατακόρυφα από το 1990 έως το 2010, όμως τελευταία άρχισε να ανεβαίνει πάλι. Πέρυσι ήταν 3,27. Ο υψηλότερος μετά τη σεζόν 1975-1976. Βοήθησαν και τα 13 γκολ που σημειώθηκαν στον διπλό ημιτελικό της Μπαρτσελόνα με την Ιντερ.

Το «άγιο δισκοπότηρο» το έχουν κατακτήσει, συνολικά, 24 ομάδες. Η πιο επιτυχημένη -μακράν- είναι η Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία το σήκωσε 15 φορές μέχρι σήμερα. Η Ρεάλ έχει δώσει 501 ματς στη διοργάνωση -τα περισσότερα από κάθε άλλη- και έχει κερδίσει 300.

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι πρώτος σε συμμετοχές και γκολ. Και ένας από τους μόλις εννέα παίκτες που έχουν κατακτήσει την Κούπα πέντε φορές και πάνω.

Σε ό,τι αφορά τους προπονητές, οι πολυνίκες της διοργάνωσης είναι ο Κάρλο Αντσελότι (5 φορές), ο Μπομπ Πέισλι (3), ο Ζινεντίν Ζιντάν (3) και ο Πεπ Γκουαρντιόλα (3).

Μια από τις ομάδες που περιφρόνησαν το Κύπελλο Πρωταθλητριών στα πρώτα του βήματα ήταν η Τσέλσι, πρωταθλήτρια Αγγλίας το 1955. Θεώρησε, όπως και πολλές άλλες, ότι η ιδέα του Ανό και του Φεράν δεν είχε προοπτική. Αλλά όταν, το 2012, κατέκτησε το πρώτο της Τσάμπιονς Λιγκ, οι οπαδοί της… έκαψαν το Λονδίνο. Σήμερα, οι σύλλογοι που θα προτιμούσαν να κατακτήσουν τον τίτλο στη λίγκα τους, παρά την ευρωπαϊκή Κούπα, μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News