Νταμπλ, λοιπόν. Και μάλιστα, τη σεζόν με τον πιο έντονο ανταγωνισμό στο ελληνικό ποδόσφαιρο εδώ και δεκαετίες. Ο,τι δεν είχε καταφέρει η ΑΕΚ των Παπαϊωάννου, Μπάγεβιτς, Μαύρου, Δομάζου, Βιέρα, Νικολούδη και Νικολάου (1979), η ΑΕΚ των Οκόνσκι, Σαβέβσκι, Στέλιου Μανωλά και Γιώργου Σαββίδη (1989), και η κατά πολλούς καλύτερη ΑΕΚ όλων των εποχών (1992-1994), το πέτυχε η εφετινή. Σε μια αγωνιστική περίοδο που (υποτίθεται ότι) θα ήταν μεταβατική, αλλά εξελίχθηκε σε παραμυθένια: μια από τις καλύτερες της ιστορίας της.

Ενα χρόνο πριν είχε τερματίσει 5η στη Σούπερ Λιγκ, 27 βαθμούς μακριά από την κορυφή. Πρόπερσι, 4η (-30). Μετά την κατάκτηση του (προ)τελευταίου της τίτλου (2018), από τον πάγκο της παρήλασαν οκτώ διαφορετικοί προπονητές, αν προσμετρήσουμε και τους υπηρεσιακούς: Ουζουνίδης, Χιμένεθ (δυο φορές), Καρντόσο, Κωστένογλου, Καρέρα, Μιλόγεβιτς, Γιαννίκης, Οφρυδόπουλος. Αναζητώντας τη χαμένη της δυναμική και -ακόμη περισσότερο- το ωραίο ποδόσφαιρο, που το έχει στο αίμα της, η ΑΕΚ… αγόραζε λαχεία. Η μια απογοήτευση μετά την άλλη. Ωσπου, τελικά, έπιασε τον πρώτο αριθμό.

Ο Ματίας Αλμέιδα ανέλαβε την ΑΕΚ σε κακά χάλια. Πολλοί είχαν απορήσει τότε, πριν από περίπου ένα χρόνο, που δέχτηκε να πάρει τέτοιο ρίσκο στην πρώτη του δουλειά στην Ευρώπη. Τώρα που τον έμαθαν, ίσως κατανοούν το γιατί. Αυτοπεποίθηση λέγεται. Εμπιστοσύνη στο σχέδιό του. Σε χρόνο ρεκόρ, έκανε κι άλλους να πιστέψουν σε αυτό: τους παίκτες του. Τους 10 νέους, που ήρθαν το καλοκαίρι, αλλά και τους παλιούς. Μέσα σε λίγους μήνες, από πέρυσι τον Ιούλιο, που άρχισε να κατασκευάζει τη δική του ΑΕΚ, μέχρι τον Οκτώβριο, που οι ΑΕΚτζήδες ερωτεύτηκαν ξανά την ομάδα τους για το θεαματικό και κυριαρχικό της παιχνίδι, διανύθηκε δρόμος αδιανόητα μακρύς. Εκτοτε, η «Ενωση» δεν γύρισε να κοιτάξει πίσω.

Ο αργεντινός τεχνικός παρουσίασε ένα αγωνιστικό στιλ αλλιώτικο από αυτά που έχουμε συνηθίσει στα ελληνικά γήπεδα. Αποτελεσματικό και, ταυτοχρόνως, ελκυστικό στο μάτι. Και επέλεξε, όπως αποδείχθηκε, ποδοσφαιριστές κατάλληλους να το υπηρετήσουν από πολλές, διαφορετικές θέσεις ο κάθε ένας τους. Την ΑΕΚ που πριν από μερικές μέρες κατέκτησε τον τίτλο στο πρωτάθλημα, τη χειροκροτήσαμε ως καλλονή. Χθες, όμως, το διπλό λάθος του Ρότα, που άφησε την ομάδα του με 10 παίκτες από το έκτο, κιόλας, λεπτό του τελικού, μας αποκάλυψε μια «άλλη» ΑΕΚ, μαχήτρια.

Η εξαιρετική διαχείριση αυτής της δύσκολης συνθήκης από τον προπονητή δεν θα ήταν αρκετή για τη νίκη, αν οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ δεν αρίστευαν σε έναν νέο, άγνωστο σε εκείνους, ρόλο: να κυνηγούν τους αντιπάλους τους, κι όχι το αντίστροφο. Εβλεπες τον Τσούμπερ, τον Πινέδα, τον Ελίασον, τον Γκατσίνοβιτς, να συναγωνίζονται, ο ένας τον άλλον, ποιος θα τρέξει πιο πολύ. Η αποβολή του Ρότα, όχι μόνο δεν καταδίκασε την ΑΕΚ, αλλά και ανέδειξε μια υπέροχη πλευρά του χαρακτήρα της. Εδωσε στον άθλο της ακόμη μεγαλύτερη αξία.

Η ΑΕΚ του Αλμέιδα είναι μια ομάδα ευτυχισμένων παικτών. Φαίνεται, όπου κι αν κοιτάξει κανείς. Ο Ορμπελίν Πινέδα, που ήρθε δανεικός από κοτζάμ La Liga, δεν έχει κανένα πρόβλημα να αλλάζει, διαρκώς, θέσεις. Χθες δέχτηκε να «τσαλακωθεί» ως δεξιός φουλ-μπακ. Εφέτος έχει παίξει «οχτάρι», δεξί εξτρέμ, αριστερός μέσος, πίσω από τον επιθετικό και επιθετικός. Ο Τζιμπρίλ Σιντιμπέ (ο οποίος έχει σηκώσει τρόπαιο Παγκοσμίου Κυπέλλου) δεν έπαιξε βασικός στον τελικό, και αυτή τη σεζόν μέτρησε τον μικρότερο χρόνο συμμετοχής στην καριέρα του. Κι όμως, χαιρόταν για το… Κυπελλάκι Ελλάδας σαν μικρό παιδί.

Μια ομάδα με ευτυχισμένο προπονητή. «Είμαι στο μέρος που πρέπει να βρίσκομαι. Ούτε με νοιάζει, ούτε περιμένω προτάσεις από άλλες ομάδες», τόνισε ο Αργεντινός μετά το ματς.

Μια ομάδα με ευτυχισμένο ιδιοκτήτη. «Τη χαίρομαι πραγματικά αυτή την ΑΕΚ, μου θυμίζει την ΑΕΚ του ‘90», δήλωσε ο Δημήτρης Μελισσανίδης.

Μια ομάδα με ευτυχισμένους οπαδούς. Ενα καινούργιο γήπεδο περίμεναν να χαρούν εφέτος οι ΑΕΚτζήδες, αλλά είδαν και Πρωτάθλημα, και Κύπελλο, και καλή μπάλα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News