Μέσα στη χαρά και την τσαχπινιά της συζήτησης για το νέο Μνημόνιο, ο βουλευτής κ. Γιώργος Αμυράς (Το Ποτάμι) επισήμανε ότι το ογκώδες κείμενο της Συμφωνίας θα μπορούσε να κοινοποιηθεί ηλεκτρονικά στους  ενδιαφερόμενους, αντί να εκτυπωθεί σε χαρτί. Αν, εκείνη την ώρα, οι σκέψεις των συναδέλφων του ήταν συννεφάκια καρτούν, θα έβλεπες 299, ή σχεδόν, «γουάτ δε φακ;» να σχηματίζονται πάνω από τα κεφάλια τους. Εξωγήινος με οχτώ πόδια να είχε προσγειωθεί στο έδρανο, δεν θα τον αντιμετώπιζαν σαν κάτι τόσο αλλόκοτο.

Φάστ ριγουάιντ στο 1987: Οι Midnight Oil, κυκλοφορούν μια ζωηρή, φαινομενικά χαρωπή ροκιά, τα «Φλεγόμενα Κρεβάτια». Τα ηχεία στα κλαμπ δονούνται από τον ρυθμό του "The Beds are Burning". («Πώς μπορούμε να  χορεύουμε όταν σείεται η γη; Πώς μπορούμε να κοιμόμαστε όταν φλέγονται τα κρεβάτια μας;») Η κομματάρα αυτή, στις επόμενες δεκαετίες, εξελίχθηκε σε μια ανεπίσημη Διεθνή του νεογέννητου, ακόμα, οικολογικού κινήματος. Σχεδόν κανένας νέος της εποχής που έδωσε λίγη σημασία στα «λόγια» του τραγουδιού, δεν έμεινε ανεπηρέαστος από τους στίχους του. 

Φάστ φόργουορντ στον Γιώργο Aμυρά, τώρα. E ναι, τον έχω γνωρίσει (διπλανά γραφεία και τέτοια). Φίλοι δεν γίναμε. Πολύ δωρικός για το δικό μου πληθωρικό λάιφ στάιλ. Επί χρόνια ερχόταν στη δουλειά κάθε μέρα, βροχή, καύσων, χιόνι, με το ποδήλατο. Το πάρκαρε αναιδέστατα  δίπλα στο αυτοκίνητό μου και μου χάλαγε το ζεν. Μάλιστα τον είχα ρωτήσει και πού μένει, πιστεύοντας ότι το σπίτι του θα ήταν απέναντι ή δίπλα, και πούλαγε τρέλα για να ξεχωρίσει. (Όταν έμαθα τη γειτονιά του και υπολόγισα την απόσταση, τρελάθηκα εγώ).  
Κοίτα ένα παράξενο, τώρα: Όταν ακούω (ξανά και ξανά) το "Βeds are Burning", αυτομάτως σκέφτομαι τον Αμυρά που πολύ αμφιβάλλω αν είχε βγάλει το προνήπιο, την εποχή που μεσουρανούσαν οι Midnight Oil. Έναν  άνθρωπο που, όπως βρόνταγε το τραγούδι, αναρωτιέται εμπράκτως «πώς μπορεί να χορεύει όταν η γη σείεται, πως μπορεί να κοιμηθεί όταν το κρεβάτι του καίγεται». Έναν άνθρωπο εντελώς καινούριο, προικισμένο με αρχαία σοφία, έναν άντρα που, πανάθεμά με, θα τον καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι αν ήταν δικός μου γιος.

Δεν γίναμε ποτέ φίλοι.

Εκείνη τη νύχτα του Αγίου  Βαρθολομαίου (του Αριστερού), μια από τις λίγες φωτεινές στιγμές μου ήταν η σκέψη πως κάποιοι, όποιοι, τον έστειλαν σ' εκείνα τα έδρανα. Ο Αμυράς, αγαπητοί επικριτές, κατά την εκτίμησή σας, είναι ένα «χαζό παιδί χαρά γεμάτο», που έκανε μια κουλή δήλωση εκτός τόπου και χρόνου. Κατά τη δική μου εκτίμηση πάλι, έσκισε (κυριολεκτικά) ο τύπος. Σκέφτηκε -και μίλησε- έξω από το κουτί, σκέφτηκε το «μετά» το κουτί: Μετά την κρίση, μετά τη δόση, μετά το νόμισμα. Μίλησε για μετά το τυρί, και για μετά τη φάκα. Περιμένω μέρες να διαβάσω ότι κάποιος, οποιοσδήποτε, έπιασε το υπονοούμενο- άλλα δεν υπέπεσε κάτι στην αντίληψή μου γι' αυτό και παίρνω το θάρρος να σας κουράσω καλοκαιριάτικα. 

Η προσέγγιση  των πολιτικών μας ηγετών σε θέματα οικολογίας είναι ένας τραγελαφικός συνδυασμός ανικανότητας, ημιμάθειας και υποκρισίας επιπέδου Γκόρτσος-Γκόρτσος. Θυμάστε τον κ. Κρίτωνα Αρσένη, προσωπική επιλογή του τότε πρωθυπουργού για θέματα περιβάλλοντος στην Ευρωβουλή; Θυμάστε που ο άνθρωπος επισήμανε -με σχετική νομική και επιστημονική τεκμηρίωση- τους πιθανούς κινδύνους για την επιβίωση των κητοειδών στα ελληνικά οικόπεδα ενεργειακών ερευνών; Σε χρόνο ντε-τε, καταγγέλθηκε ως «επικίνδυνος» από τους ίδιους του τους συντρόφους και διακτινίστηκε στην εξωσυστημική Σιβηρία μέχρι να πει «φάλαινα». Δεν εξετάζω αν είχε δίκιο ή άδικο ο κύριος Αρσένης, δεν είμαι σε θέση να ξέρω. Αλλά όταν τοποθετείς έναν δυναμικό, περιβαλλοντολογικό ακτιβιστή με αδιαπραγμάτευτες κόκκινες γραμμές, στις Βρυξέλλες, τι εννοείς όταν τον σουτάρεις επειδή… κάνει φασαρία για το περιβάλλον;
Το «περιβάλλον» στην Ελλάδα είναι μια χαρά για να πουλάς προεκλογική πράσινη ανάπτυξη – μέχρι να σου κουνήσουν μπροστά στη μύτη σου ένα μάτσο δολάρια, ευρώ ή ρούβλια, ή ούτε καν αυτά: Αρκεί η ελάχιστη υποψία της υπόσχεσής τους και ξαφνικά το βρωμερό μαζούτ γίνεται σανέλ νούμερο πέντε – κοιμάσαι  γυμνός, τυλιγμένος με το άρωμά του. (Το κρεβάτι σου καίγεται… το κρεββάτι σου καίγεται…).

Η μεγαλύτερη πρόκληση της ανθρωπότητας σήμερα -και τα τελευταία διακόσια χρόνια επίσης- είναι η λύση της δυσκολότατης αυτής εξίσωσης: Το πώς, δηλαδή, θα επιτευχθεί η επιθυμητή ανάπτυξη των λαών, χωρίς αυτό να συμβεί εις βάρος της ισορροπίας των οικοσυστημάτων. 
Η απουσία στοιχειώδους περιβαλλοντολογικής συνείδησης δεν είναι πρόβλημα πολυτελείας, δεν είναι καν πολυτέλεια – είναι ΤΟ πρόβλημα: Μας συνδέει όλους, πλούσιους και φτωχούς, δεξιούς και αριστερούς, άσπρους και μαύρους. Μόνο τα παχύδερμα δεν αγγίζει (τα ανθρώπινα παχύδερμα).
Και βρίσκεται ένας- ΕΝΑΣ- άνθρωπος μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο, να διατυπώσει με συγκεκριμένη αφορμή, σοβαρή αιτία και ήσυχο τρόπο, μια χρήσιμη, εφικτή, οικονομικά συμφέρουσα, αποτελεσματική ιδέα. Να οδηγήσει στιγμιαία τη σκέψη του κοπαδιού λίγο πιο έξω από τη «δόση». Που, στο φινάλε, δεν ξεφούρνισε λωλαμάρες σαν του αλλουνού, που εν μέσω οικονομικού σεισμού οχτώ Ρίχτερ κλαιγόταν στο FOX, επειδή του κόψανε την πίστωση στο Άμαζον.
Παρεκτρέπομαι. Ο Αμυράς, πάντως, εξακολουθεί να μου χαλάει το ζεν. Εκεί που λέω να αφήσω εντός μου να καεί-να καεί-το μπουρδέλο η ελπίδα, έρχεται ένας Αμυράς και αυθαδέστατα με αναπτερώνει. Ότι και καλά, υπάρχουν ακόμα κανονικοί -τι με νοιάζει σε ποιο κόμμα, χρόνια τώρα δεν ασχολούμαι- ότι μπορεί να μη χάθηκαν ακόμα όλα. Τι να πω, δικά μου προβλήματα είναι αυτά. Κάποιο παιδικό τραύμα θα σέρνω, υπόσχομαι να το κοιτάξω. 
Αλλά η επισήμανση της σπατάλης ενός χαρτοβουνού σε σχέση με τη φθηνότερη, ταχύτερη, και απείρως φιλικότερη για το περιβάλλον ψηφιακή κοινοποίηση ενός εγγράφου; Σίγουρα αυτό δεν είναι πρόβλημα που πρέπει να κοιτάξω εγώ. Είναι πρόβλημα όσων την ειρωνεύτηκαν – και ειρωνεύτηκαν τον άνθρωπο που την διατύπωσε.  

Τα κρεβάτια μας φλέγονται.

Παρακαλώ, αν πρέπει να υπογράφετε μνημόνια, εκτυπώστε τα τουλάχιστον με φειδώ. Ή καλύτερα, μην τα εκτυπώνετε καν. Θα μας χρειαστούν τα δέντρα: Κάνουν σκιά, ταΐζουν σόμπες, δίνουν κάνα φρούτο.
Και, ενίοτε, ψηφίζουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News