Το να παίζεις με την κατασκευή (ή: την ανάδειξη) εχθρών, είναι μια παλιά και καταξιωμένη πολιτική πρακτική. Σε χώρες όπως η Ελλάδα, με τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση του «Είμεθα έθνος ανάδελφον», και με τη σταθερή αξιοποίηση της λογικής του κυνηγημένου στα μεταπολεμικά χρόνια -όχι, δηλαδή, πως δεν υπήρξαν γνήσιες φάσεις κυνηγημένου: όμως, να, ούτε όλα τα εξηγούν οι φάσεις αυτές, ούτε από κάθε ευθύνη απαλλάσσουν τους άρχοντες αλλά και την κοινή γνώμη/λαό…- η καταφυγή στην καταδίκη του εχθρού είναι σχεδόν εξαρτημένο αντανακλαστικό μιας πολιτικής τάξης σε αναζήτηση της εκάστοτε βολικής λύσης.

Το αντεστραμμένο είδωλο, όμως, της κατασκευής εχθρών είναι ένα άλλο, επίσης καταξιωμένο στην πολιτική μας πρακτική: η ανακάλυψη φίλων-υποστηρικτών-«σωτήρων». Από το «ξανθόν γένος» μέχρι το «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας!» κι από το «Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία» μέχρι τους εναγκαλισμούς με Μέρκελ (διαδοχικά Αντώνης και Αλέξης) και Γιούνκερ, μόνον από επίδοξους σωτήρες δεν είχαμε έλλειψη στη σύγχρονη ελληνική εμπειρία.

Μια στιγμή όμως να επανέλθουμε στους εχθρούς – γιατί πρόδηλο είναι, θαρρούμε, στον αναγνώστη ότι η αναφορά στους φίλους/σωτήρες αφορά την ορμή με την οποία εναγκαλιστήκαμε το «έρεισμα Ολάντ» μετά και την εδώ καταιγιστική (a plus d' un titre, που θάλεγαν και οι Γάλλοι…) παρουσία του. Η στοργική επίθεση που επιχειρήθηκε απο την κυβέρνηση Τσίπρα προς διαπλεκόμενα και μιντιακό σύστημα, και που τώρα μετά την επιψήφιση του νόμου Παππά (στην θέση του νόμου Ρουσόπουλου και του νόμου Βενιζέλου) καλείται να δώσει αποτέλεσμα (καλύτερο από τον στενό εναγκαλισμό με τους κατά Καραμανλή «νταβατζήδες» μετά τον αυτοτραυματισμό του «βασικού μετόχου», καλύτερο κι από το υπερήφανο μιντιακό φιάσκο της ύστερης εποχής Σημίτη, όχι;) , πάει να στηριχθεί στη δημιουργία ενός εχθρού με τη λογική Πέμπτης Φάλαγγας – ακριβώς την στιγμή που οι σχέσεις με τον άμεσο έξω περίγυρο, με τους εταίρους υπόσχονται/απειλούν να επιδεινωθούν. Άμεσα! Δεν είναι μόνον η επιχειρούμενη διαδοχή στην καναλαρχικότητα, είναι και η βύθιση του δημοσιογραφικού κόσμου ο οποίος νιώθει ότι έχοντας χάσει την παλιά του λάμψη (αρχαία μνήμη…) και τους όρους εργασίας του/την όποια επαγγελματική του ασφάλεια, τώρα απειλείται με την απώλεια και του καθεστώτος του αγγελιοσήμου – το Ιερό Γκράαλ της δημοσιογραφικής οικογένειας.

Αυτή η οικοδόμηση μιας λογικής άμυνας κατά «εχθρών», με την προσδοκία ότι θα απαλλάξει από τις ευθύνες χειρισμού/πλοήγησης σε εξαιρετικά επικίνδυνα νερά -δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου τυχαία η υπόμνηση του ντοκυμαντέρ της ARTE πόσο κοντά περάσαμε από τον ύφαλο, πόσο παραδίπλα μας βρίσκεται και πάλι το επικατάρατο Grexit-, δίπλα και στην εύκολη προσδοκία ότι «θα μας σώσει» από τον μοχθηρό Σόιμπλε μια ο γλυκύτατος Ολάντ, μια ο καλοπροαίρετος Μπιλ Κλίντον, έχει ένα στοιχείο αφέλειας. Σπαρακτικό. Όχι αθωωτικό, όμως.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News