Η σεζόν άρχισε κάπως απρόβλεπτα. Ο Βάλτερι Μπότας έκανε την έκπληξη στο πρώτο εφετινό Γκραν Πρι, στη Μελβούρνη, αφήνοντας δεύτερο τον παγκόσμιο πρωταθλητή του 2018, Λιούις Χάμιλτον (που δεν κατάφερε να αξιοποιήσει την pole position που είχε κατακτήσει χθες), και τέταρτο τον Σεμπάστιαν Φέτελ. Ηταν η πρώτη νίκη του φινλανδού πιλότου της Mercedes μετά τον Νοέμβριο του 2017, και τέταρτη στην καριέρα του. Τρίτος στο πόντιουμ ανέβηκε ο Μαξ Φερστάπεν, με Red Bull.

Η πρεμιέρα της Ferrari, που πολλοί πιστεύουν ότι εφέτος μπορεί να διακόψει τη δυναστεία της Mercedes με το επετειακό της μονοθέσιο SF90 και να κατακτήσει τον τίτλο στους κατασκευαστές έπειτα από 12 ολόκληρα χρόνια, ήταν απογοητευτική. Ηδη από τα μισά του αγώνα ο Σεμπάστιαν Φέτελ είχε μείνει πίσω, ενώ ο Σαρλ Λεκλέρκ τερμάτισε πέμπτος. Ο Κέβιν Μάγκνουσεν (Haas), ο Νίκο Χούλκενμπεργκ (Renault), ο Κίμι Ράικονεν (στο ντεμπούτο του με την Alfa Romeo), ο Λανς Στρολ (Racing Point) και ο Ντανιίλ Κβίατ (Toro Rosso) συμπλήρωσαν τη «δεκάδα».

Η Mercedes, που πέρυσι κυριάρχησε στο πρωτάθλημα των κατασκευαστών για πέμπτη διαδοχική σεζόν, και η Haas, που έκανε την καλύτερή της εμφάνιση στη Formula 1, είναι οι μόνες ομάδες που δεν έχουν αλλάξει το «δίδυμο» των οδηγών τους. Ολες οι άλλες -η Red Bull, η Ferrari, η Renault, η Racing Point, η Alfa Romeo (με αυτό το όνομα «τρέχει», πλέον, η Sauber), η Toro Rosso και η Williams- αντικατέστησαν, τουλάχιστον, τον έναν από τους δυο.

Οι πιο σπουδαίες μεταγραφές ήταν, του Σαρλ Λεκλέρκ στη Ferrari, του Ντάνιελ Ρικιάρντο στη Renault, και του Κίμι Ράικονεν στη Sauber – Alfa Romeo. Αλλά, η πιο μεγάλη είδηση είναι η επανεμφάνιση -στα 34- του Ρόμπερτ Κούμπιτσα (στο τιμόνι της Williams) έπειτα από οκτώ χρόνια απουσίας. Του πολωνού πιλότου, που λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του σε εκείνο το τρομακτικό ατύχημα τον Φεβρουάριο του 2011. Εφέτος θα δούμε και εντελώς νέους -αλλά πολλά υποσχόμενους- πρωταγωνιστές: τον 21χρονο πρωταθλητή της περυσινής F2, Τζορτζ Ράσελ (Williams), τον 19χρονο δευτεραθλητή της, Λάντο Νόρις (McLaren), και τον 23χρονο -τρίτο στην ίδια κατηγορία- Αλεξάντερ Αλμπον (Toro Rosso). Σε συνδυασμό με την αποχώρηση του Φερνάντο Αλόνσο, σηματοδοτούν την απαρχή μίας νέας εποχής.

Οι δύο μεταβολές

Από τεχνικής άποψης έχουμε δυο ενδιαφέρουσες μεταβολές. Μια ορατή και μια αόρατη. Η πρώτη έχει να κάνει με τις αεροτομές των μονοθέσιων, που άλλαξαν μέγεθος και σχήμα σε μια προσπάθεια να διευκολυνθούν οι προσπεράσεις (αφού τα οχήματα θα μπορούν να πλησιάζουν περισσότερο, το ένα το άλλο), για χάρη του θεάματος. Η δεύτερη, εξυπηρετεί την ισονομία. Επειδή οι ψηλοί και πιο βαρείς οδηγοί (όπως ο Ρικιάρντο, ή ο Χούλκενμπεργκ) είχαν σημαντικό μειονέκτημα έναντι των ελαφρύτερων ανταγωνιστών τους, η FIA αποφάσισε ότι, στο εξής, πιλότος και κάθισμα θα πρέπει να ζυγίζουν, μαζί, 80 κιλά. Εάν το άθροισμα του βάρους είναι μικρότερο, θα προστίθεται έρμα («σαβούρα»).

Νέο ενδιαφέρον στο τουρνουά πιστεύεται ότι θα δώσει και ένας καινούργιος κανονισμός: να απονέμεται ένας έξτρα βαθμός στον οδηγό που θα πραγματοποιεί τον ταχύτερο γύρο σε κάθε Γκραν Πρι – με την προϋπόθεση ότι θα έχει τερματίσει στην πρώτη δεκάδα (σήμερα τον πήρε ο θριαμβευτής της Μελβούρνης, Βάλτερι Μπότας). Ο ένας βαθμός, ίσως, φαντάζει αμελητέος. Στην πράξη, όμως, πρόκειται για ένα σημαντικό πλεονέκτημα, εφόσον το πρωτάθλημα κρίνεται στο νήμα. Για παράδειγμα, εάν ίσχυε το 2008, παγκόσμιος πρωταθλητής δεν θα είχε ανακηρυχθεί ο Λιούις Χάμιλτον, αλλά ο Φελίπε Μάσα. Το μπόνους αυτό δινόταν και παλαιότερα (από το 1950 έως το 1959), και είχε κρίνει τον νικητή του 1958.

Σε ό,τι αφορά το καλεντάρι του 2019, η μόνη αλλαγή σε σχέση με πέρυσι είναι ότι ο αγώνας στο Μεξικό θα διεξαχθεί πριν από εκείνον στις ΗΠΑ. Επίσης, για πρώτη φορά μετά το 1963 θα δούμε Γκραν Πρι τον Δεκέμβριο: το τελευταίο της σεζόν (1η Δεκεμβρίου), στο Αμπου Ντάμπι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News