Μόνον ένα δάχτυλο, ένα δάχτυλο υψωμένο το οποίο προειδοποιεί, δεν ευλογεί. Ο Ντόναλντ Τραμπ σίγουρα δεν είναι ο γαλήνιος Παντοκράτωρ των εκκλησιαστικών ψηφιδωτών, όπως στην αψίδα του θαυμαστού καθεδρικού ναού του Μονρεάλε, στη Σικελία, όπου ο πάμφωτος Χριστός υψώνει δύο δάχτυλα. Ο Τραμπ –αν και αισθάνεται και δεν το κρύβει, ότι τελεί εν δόξη όπως ο Ιησούς– δεν ευλογεί κανέναν, αντιθέτως καταριέται και επιτίθεται. Κατά πάσα πιθανότητα ο αμερικανός πρόεδρος δεν γνωρίζει τι ακριβώς σημαίνει «Παντοκράτορας» διαφορετικά θα χρησιμοποιούσε μάλλον διαρκώς τον χαρακτηρισμό για το άτομό του.

Τα παραπάνω γράφει σε άρθρο του ο Μάρκο Μπελπολίτι της ιταλικής εφημερίδας La Repubblica, υποστηρίζοντας πως, παρά τα παπικά άμφια που του φόρεσε η Τεχνητή Νοημοσύνη, o «πάπας Ντόναλντ» παραπέμπει περισσότερο στον Θείο Σαμ όπως εικονιζόταν στις αφίσες στρατολόγησης κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, παρά στον Χριστό.

Αλλά το «I Want You» του «Uncle Sam» στην προκειμένη περίπτωση, έχει αντικατασταθεί από ένα σιωπηρό «Ουαί και Αλίμονο», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο ιταλός δημοσιογράφος: «τι άλλο θα μπορούσε να υποδηλώνει αυτή η χειρονομία (το υψωμένο δάχτυλο) από έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζει άλλο τρόπο έκφρασης πέρα από την επιβολή; Η συνοφρυωμένη έκφραση του προέδρου-πάπα με τα μάτια μισόκλειστα και σφιγμένα χείλη […] καθιστά σαφές το νόημα», σημειώνει

Το ότι ο Τραμπ επιδιώκει την απόλυτη εξουσία ενός ποντίφικα της Καθολικής Εκκλησίας το έχει υποδηλώσει και ο ίδιος. Ο Μπελπολίτι εικάζει πως θα μπορούσε να είναι ένα αστείο, μια φάρσα, ακόμη ένα σκετς του αμερικανού προέδρου, απόρροια μιας επιθυμίας του που πιθανώς να αγνοούσε και ο ίδιος ο Τραμπ πως είχε, πριν παραστεί στην κηδεία του πάπα Φραγκίσκου. «Υπάρχει μια ελεύθερη θέση, γιατί να μην την καταλάβω; Είναι σαν ένα παιδί που ντύνεται με μια τιάρα, ένα λευκό άμφιο, μια κάπα, έναν σταυρό στο στήθος και, φυσικά, κάθεται σε έναν θρόνο», εξηγεί.

Ομως ήταν, όντως, ένα αστείο; Δεδομένων και των οργισμένων αντιδράσεων που προκλήθηκαν, ο Τραμπ θα μπορούσε κάλλιστα να ισχυριστεί κάτι τέτοιο (παραβλέποντας ότι ο Πάπας ενταφιάστηκε μόλις πριν από δέκα μέρες) αλλά θα μπορούσε επίσης και να μην πει τίποτα: «ποιο το κακό στο να ντύνεται κανείς Πάπας, ακόμα και με τη βοήθεια της Τεχνητής Νοημοσύνης; Δεν είναι σωστό να δίνεις μια εικόνα στις επιθυμίες σου; Ευτυχώς σήμερα γίνεται να το ζητάμε απευθείας από εκείνη, την Τεχνητή Νοημοσύνη: όλα ή σχεδόν όλα καθίστανται εφικτά, τουλάχιστον κατ’ εικόνα», σχολιάζει ο ιταλός αρθρογράφος.

Κρίνει, επίσης, πως πρέπει να αναγνωριστεί ότι ο αμερικανός πρόεδρος, «μέσα στην παθολογική μεγαλομανία του, διαθέτει μια αθωότητα που υπερβαίνει όλους τους κανόνες, όλες τις συμβάσεις, τους καλούς τρόπους και την απαραίτητη κομψότητα που συνάδουν προς το αξίωμα που κατέχει, μια αθωότητα που συνυπάρχει τέλεια με την περιβόητη δολιότητα του, πράγματι, είναι το τέλειο συμπλήρωμα της ιδιοτυπίας του».

Οπότε ο Ντόναλντ Τραμπ είναι τρόπον τινά έναν παιδί, και, όπως εξήγησε ο Φρόιντ, η φαντασία ενός παιδιού δεν γνωρίζει όρια, ένα παιδί είναι, όπως το χαρακτήρισε ο πατέρας της ψυχανάλυσης ένα «πολύμορφα διεστραμμένο» πλάσμα, οπότε η διάδοση -μέσω του δικού του Truth Social αλλά και των επίσημων λογαριασμών του Λευκού Οίκου- αυτής της εξαιρετικά συμβολικής εικόνας, δεν είναι τίποτα παραπάνω από την φευγαλέα εκπλήρωση ενός ονείρου.

Συγχρόνως ο αμερικανός πρόεδρος θα μπορούσε να σκέφτηκε επίσης ότι κατάφερε για ακόμη μια φορά, ελάχιστες ημέρες πριν από την έναρξη του κονκλαβίου για την εκλογή του νέου ποντίφικα, να εκπλήξει και να αποπροσανατολίσει όλον τον κόσμο, όπως, άλλωστε θεωρεί πως πρέπει να κάνει σχεδόν καθημερινά με κάθε ευκαιρία. Πώς, όμως, πρέπει να αντιδράσει αυτός ο κόσμος; Να σκανδαλιστεί με την πολλοστή παρεκτροπή του αμερικανού προέδρου;

«Ο Τραμπ δεν περιορίζεται από κανέναν κανόνα, εκτός από εκείνους που θεσπίζει ο ίδιος και οι οποίοι, όπως τα παιδικά παιχνίδια, διαρκούν όσο αποφασίζει εκείνος: παίζει μόνος του και αυτό το παιχνίδι του να φαντάζεται τον εαυτό του στη θέση του επόμενου Πάπα όχι μόνο εκφράζει μια επιθυμία για παντοδυναμία, αλλά αποκαλύπτει, χωρίς καμία σεμνότητα ή αισχύνη […] τη συνειδητή, φυσικά, επιδίωξή του, ως Αρχιστράτηγος των Ηνωμένων Πολιτειών, να κυβερνά αενάως. Αυτό δεν κάνει ένας Πάπας, όπως μάλλον του είπαν;», σημειώνει ο αρθρογράφος της La Repubblica. Και ολοκληρώνοντας το κείμενό του, επικαλείται τον ιταλοεβραίο συγγραφέα και ποιητή (και επιζώντα του Αουσβιτς) Πρίμο Λέβι, ο οποίος έγραψε πως «κάθε άτομο είναι ένα τόσο πολυσύνθετο αντικείμενο που είναι μάταιο να προσποιούμαστε ότι προβλέπουμε τη συμπεριφορά του, ειδικά σε ακραίες καταστάσεις· δεν είναι καν δυνατό να προβλέψει κανείς τη δική του συμπεριφορά».

«Σοφά λόγια», σχολιάζει ο Μάρκο Μπελπολίτι. «Δυστυχώς, όμως, και για εκείνον και για εμάς, ο Τραμπ δεν είναι απλώς ένα οποιοδήποτε άτομο, αλλά ο πρόεδρος του πιο ισχυρού κράτους στον κόσμο, η πυξίδα και ο οδηγός του. Σε αυτόν όλα είναι τόσο ξεδιάντροπα εμφανή που μας αφήνουν εμβρόντητους κάθε φορά», προσθέτει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News