Από την Τότεναμ του Ντάνιελ Λίβι, προφέσορα της ευημερίας των αριθμών, το περίμενες. Εχτισε γήπεδο ενός δισεκατομμυρίου ευρώ, διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα αποθεματικά στην Πρέμιερ Λιγκ, όμως δεν δίστασε ούτε στιγμή να θέσει τους υπαλλήλους της σε αργία, ώστε στη διάρκεια της αγωνιστικής απραξίας (λόγω κορονοϊού) να τους καταβάλλει μόνον το 20% των αποδοχών τους. Οι ψυχροί υπολογισμοί είναι… το φόρτε του προέδρου.

Από τη Λίβερπουλ, όμως, δεν το περίμενες. Με τίποτα. Το άγαλμα του Μπιλ Σάνκλι, που στέκει έξω από το «Ανφιλντ», θα κοκκίνισε από ντροπή μόλις έμαθε τα νέα. Ευτυχώς, μόνο για λίγα 24ωρα. Παλιές δόξες και απλοί φίλοι του συλλόγου αντέδρασαν δυναμικά, υπερασπιζόμενοι την ιστορία του και τις αρχές του.

Ο σύνδεσμος οπαδών «The Spirit of Shankly» (Το Πνεύμα του Σάνκλι) απηύθυνε επιστολή προς τον μεγαλομέτοχο, Τζον Χένρι, απαιτώντας εξηγήσεις. Τους απάντησε ο εκτελεστικός διευθυντής, Πίτερ Μουρ, αναφέροντας, μεταξύ άλλων: «Κάναμε λάθος την περασμένη εβδομάδα, όταν ανακοινώσαμε ότι είχαμε πρόθεση να μπούμε στο κυβερνητικό πρόγραμμα βοήθειας για το διοικητικό προσωπικό λόγω της διακοπής της Πρέμιερ Λιγκ, και ειλικρινά είμαστε μετανιωμένοι γι’ αυτό. Οι προθέσεις μας ήταν, και πάντα είναι, να διασφαλίσουμε ότι θα υπάρχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προστασία για όλο το εργατικό προσωπικό από τυχόν οικονομικές απώλειες σε αυτήν την πρωτοφανή εποχή. Δεσμευόμαστε να βρούμε εναλλακτικούς τρόπους για να λειτουργήσουμε, όσο δεν θα υπάρχουν ποδοσφαιρικά παιχνίδια».

Η κατακραυγή υποχρέωσε σε αναδίπλωση τους ανιστόρητους αμερικανούς ιδιοκτήτες, που πήγαν να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα μιας κατ’ εξοχήν λαϊκής ομάδας της εργατικής τάξης για να εξοικονομήσουν 400.000 λίρες -μισό μηνιάτικο του Σαλάχ-, αν και τα καθαρά της έσοδα στις δύο τελευταίες χρήσεις ξεπέρασαν (στο σύνολο) τα 160 εκατομμύρια λίρες.

Ο Σάνκλι, ο θρυλικός σκωτσέζος προπονητής που ανέλαβε τη Λίβερπουλ (1959) ενώ βρισκόταν στο κάτω μισό της Β’ Κατηγορίας και της χάρισε τρία πρωταθλήματα και τον πρώτο της ευρωπαϊκό τίτλο, θέτοντας τις βάσεις της καταπληκτικής ομάδας των ’70s και των ’80s, ήταν εκείνος που έφερε στο «Ανφιλντ» τον Σοσιαλισμό. Είχε εξηγήσει πώς τον εννοούσε, σε συνεντεύξεις αλλά και στην αυτοβιογραφία του: «Ο Σοσιαλισμός στον οποίο πιστεύω σημαίνει, όλοι να εργάζονται για τον ίδιο στόχο και όλοι να έχουν μερίδιο στην ανταμοιβή». Τον διδάχτηκε στη ζωή, δουλεύοντας από τα 14 στην εξόρυξη κάρβουνου, και τον εφάρμοσε στο ποδόσφαιρο. Η αλληλεγγύη και ο αλτρουϊσμός ήταν το δικό του «You’ll never walk alone», και στον σύλλογο έγιναν τρόπος ζωής.

Η Λίβερπουλ του «Ενας για όλους και όλοι για έναν» εξακολούθησε να γοητεύει την εργατική τάξη της πόλης και μετά τον Σάνκλι, που αποσύρθηκε το 1974 και «έφυγε» από τη ζωή τον Σεπτέμβριο του 1981. Εγινε σύμβολο αγώνα, ιδίως όταν στη δεκαετία των ’80s το μεγάλο λιμάνι υπέφερε από τις ιδιωτικοποιήσεις και τις μαζικές απολύσεις της Κυβέρνησης Θάτσερ. Λίγοι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι έχουν «δεθεί» με την τοπική κοινωνία, όσο η Λίβερπουλ με το Μέρσεϊσαϊντ. Το (πρωτοφανές) περιστατικό με τον Ρόμπι Φάουλερ, σε παιχνίδι για το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1997, είναι χαρακτηριστικό αυτής της αλληλεπίδρασης. Πανηγυρίζοντας ένα γκολ που πέτυχε, σήκωσε τη φανέλα του για να φανεί ένα T-Shirt που έγραφε: «Support The 500 Sacked DoCKers». Ηταν ένα μήνυμα συμπαράστασης προς τους 500 λιμενεργάτες του Λίβερπουλ που είχαν απολυθεί από την εταιρεία «Mersey Docks and Harbour Company».

Το 2015 εμφανίστηκε στο «Ανφιλντ» ο Γιούργκεν Κλοπ. Ούτε ο ίδιος δεν φανταζόταν ότι λίγα χρόνια αργότερα οι οπαδοί της Λίβερπουλ θα έβαζαν το όνομά του δίπλα σε εκείνο του Σάνκλι, στην ίδια πρόταση. Αυτό δεν συνέβη επειδή οδήγησε την ομάδα τους στην κορυφή της Ευρώπης, και σε έναν τίτλο που επί 30 ολόκληρα χρόνια προσδοκούσαν, αλλά γιατί ο φιλοσοφημένος, πνευματώδης και σεμνός γερμανός προπονητής θυμίζει τον θρυλικό Σκωτσέζο τόσο πολύ… Οχι στη μορφή -καθόλου-, αλλά στις ιδέες. Στις αντιλήψεις για το ποδόσφαιρο και τη ζωή.

Ακριβώς όπως ο Σάνκλι, έχει δημιουργήσει μια ομάδα χωρίς «πριμαντόνες», στην οποία ο ένας αγωνίζεται για τον άλλον. Ακριβώς όπως ο Σάνκλι, πιστεύει στην αλληλεγγύη. Στην κοινή προσπάθεια και στη δίκαιη κατανομή της επιτυχίας. «Πάσχω από το σύνδρομο βοήθειας. Νοιάζομαι πραγματικά για τους ανθρώπους, και αισθάνομαι υπεύθυνος σχεδόν για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου», έχει εξηγήσει στον Guardian. Κι έτσι πορεύεται στη ζωή του. Στο πνεύμα του Σάνκλι, ακόμη και πριν ανταμώσει με τη Λίβερπουλ.

«Ελπίζω μετά 10, 20, 30, 40 χρόνια να θυμόμαστε αυτά που τώρα περνάμε ως τη στιγμή που ο κόσμος άλλαξε, που μάθαμε να δείχνουμε στους άλλους την αγάπη μας και την ανθρωπιά μας», είχε τονίσει στον επίσημο ιστότοπο του συλλόγου, σχολιάζοντας τις εξελίξεις με την πανδημία. «Ψιλά γράμματα» για τον Τζον Χένρι, που έβγαλε το πρώτο του δισεκατομμύριο, κερδοσκοπώντας στην αγορά πρώτων υλών. Αλλά, αν είχε διαβάσει την ιστορία της Λίβερπουλ προτού την εξαγοράσει, τουλάχιστον δεν θα διακινδύνευε τη φήμη και την πελατεία της. Αυτό δεν λένε οι επιχειρηματίες ότι είναι το πιο πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο μιας εταιρείας;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News