Μία μεγάλη συζήτηση θα ανοίξει το επόμενο διάστημα -για την ακρίβεια έχει ήδη ανοίξει- για το αν και υπό ποιες προϋποθέσεις η Ελλάδα κινδυνεύει να αντιμετωπίσει, με όρους επώδυνου ρεαλισμού αυτήν τη φορά, το σενάριο ενός Grexit με τελική κατάληξη την αποχώρησή της από την οικογένεια του ενιαίου νομίσματος. Με φόντο τις επερχόμενες πρόωρες εκλογές, δυστυχώς η συζήτηση αυτή θα διεξαχθεί για ακόμα μία φορά με όρους πολιτικού εντυπωσιασμού για να εξυπηρετηθεί άλλοτε η στρατηγική κατατρομοκράτησης του κόσμου εκ μέρους του σημερινού κυβερνητικού μπλοκ ταυτίζοντας την παραμονή του στην εξουσία με την επιβίωση της χώρας, και άλλοτε η επιλογή της καλλιέργειας μιας ψευδαίσθησης εκ μέρους της σημερινής αντιπολίτευσης με το λανθασμένο επιχείρημα πως "ό,τι και να κάνουμε δεν μπορούν να μας πετάξουν έξω από το ευρώ γιατί μας έχουν ανάγκη".

Πολύ φοβάμαι ότι και στη μία και στην άλλη περίπτωση διαπράττεται το ίδιο οδυνηρό λάθος που τα τελευταία σχεδόν πέντε χρόνια οι πολιτικές ηγεσίες αυτού του τόπου συντηρούν, με τον κίνδυνο να αποδειχθεί αργά ή γρήγορα θανατηφόρο. Το λάθος αυτό έχει να κάνει με την ηθελημένη τύφλωση και συνεχιζόμενη άρνηση των κομμάτων εξουσίας από το 2010 μέχρι και σήμερα να δουν το πρόβλημα της ελληνικής κρίσης χρέους όχι ως μία βραδυφλεγή βόμβα που πετιέται από τον προηγούμενο στον επόμενο -κάτι που εκτιμώ οτι θα δούμε να επαναλαμβάνεται και πάλι σε αυτές τις εκλογές- αλλά ως μία υποχρέωση που έχουμε ως Έθνος απέναντι στον εαυτό μας να παίρνουμε τις αποφάσεις έχοντας απόλυτη επίγνωση των συνεπειών με τις οποίες αυτές οι αποφάσεις ισοδυναμούν. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι εδώ και μία πενταετία ουδείς πολιτικός αρχηγός κόμματος -συμπεριλαμβανομένης και της τεράστιας ευθύνης της μιντιακής εξουσίας που συνετέλεσε σε αυτό- δεν ανέλαβε την παραμικρή θεσμικής φύσεως πρωτοβουλία, ώστε ο ελληνικός λαός να καταστεί γνώστης και εν δυνάμει να κληθεί να συνδιαμορφώσει τη στιγμή που έπρεπε και όχι την στιγμή που βόλευε τις πρόσκαιρες κομματικές σκοπιμότητες -βλέπε προαναγγελία δημοψηφίσματος από Γ. Παπανδρέου (Νοέμβριος 2011)- τις επιλογές που η χώρα είχε μπροστά της, με σημείο αναφοράς την παραμονή της ή την έξοδο από το ευρώ.

Σήμερα, ακόμη κι εμείς που πιστεύουμε μέχρι το μη περαιτέρω ότι το συμφέρον της Ελλάδας είναι εντός της ζώνης του ενιαίου νομίσματος, αδυνατούμε να δώσουμε απτές απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα που βρίσκονται στα χείλη μεγάλης αγανακτισμένης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας. Όπως "ποιο είναι το όριο των θυσιών που μπορούμε να υποστούμε για να παραμείνουμε στο ευρώ;", "πόσος ανηφορικός δρόμος υπάρχει ακόμα για να κατακτήσουμε υπό συνθήκες εσωτερικής υποτίμησης την πολύκροτη ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και πόσο εύκολο είναι τελικά αυτό να το πετύχουμε μέσα στο ευρώ;", "ποιες είναι οι αντοχές της ελληνικής κοινωνίας στις διαρκείς απαιτήσεις συρρίκνωσης των εισοδημάτων της στον βωμό της εσωτερικής υποτίμησης εντός του ευρώ;". Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα παραμένουν μέχρι σήμερα αναπάντητα ακόμα και από τις πολιτικές δυνάμεις που εγγυώνται, όπως λένε, την παραμονή μας στο ευρώ. Όμως ορφανά απαντήσεων είναι και τα ερωτήματα που αντιστρόφως τίθενται σε όσους υπεραμύνονται της άποψης ότι η Ελλάδα πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ. Όπως μεταξύ άλλων "τι εγγυάται ότι η έξοδος από το ενιαίο νόμισμα θα σημάνει και την έξοδο της χώρας από την κρίση;", "τι επίπτωση θα έχει μία τέτοια επιλογή στην αποπληρωμή του δημόσιου χρέους μας;", "ποιος θα είναι ο αντίκτυπος σε επίπεδο πολιτικό, διπλωματικό και γεωστρατηγικό για την χώρα αν επιστρέψει στην δραχμή;". 

Όσο πολιτικοί, κόμματα, δημοσιογράφοι, εκπρόσωποι της δημόσιας εξουσίας αρνούμαστε να βάλουμε στο τραπέζι του διαλόγου τέτοια επώδυνα ερωτήματα το μόνο που θα πετυχαίνουμε είναι να δημιουργούμε στην ελληνική κοινωνία αυταπάτες ότι υπάρχουν λύσεις-πανάκεια ή -ακόμα χειρότερα- ότι οι λύσεις αυτές έχουν χρώμα μόνο άσπρο ή μαύρο. Συνεχίζοντας να πορευόμαστε έτσι όπως το κάνουμε μέχρι σήμερα, πολύ φοβάμαι ότι εξελίξεις θα μας προσπεράσουν ανεξαρτήτως αν στην εξουσία παραμείνει ο Σαμαράς ή τον διαδεχθεί ο Τσίπρας σε εναν μήνα απο σήμερα. Το βέβαιο ειναι πως αν το υπαρκτό κατά την άποψή μου ενδεχόμενο η Ελλάδα μελλοντικά να αναγκαστεί να εγκαταλείψει οικειοθελώς την οικογένεια του ενιαίου νομίσματος με πρωτοβουλία της ίδιας της πολιτικής ηγεσίας της υπό το βάρος της αδυναμίας να σηκώσει περαιτέρω δυσβάσταχτες πολιτικές εσωτερικής υποτίμησης αν αυτές ζητηθούν, καταστεί τελικά οδυνηρή πραγματικότητα, τότε εκείνοι που θα όφειλαν να είχαν δώσει απαντήσεις στα πολλα "γιατί" διαχειριζόμενοι τις τύχες της χώρες, δεν θα ειναι απλά στις θέσεις τους για να το κάνουν. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News