Με την υπογραφή του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν έγινε το πρώτο βήμα για την απαγόρευση του καπνίσματος στη Ρωσία. Από τον προσεχή Ιούνιο τσιγάρο τέλος σε μεγάλους δημόσιους χώρους (αεροδρόμια, σιδηροδρομικοί σταθμοί, σταθμοί μετρό, λιμάνια, παραλίες, παιδικές χαρές και χώρους δουλειάς) και από τον Ιούνιο του 2014 σε καφέ, μπαρ, εστιατόρια κ.λπ. Πολύ καιρό προτού μπει η υπογραφή του Βλαντίμιρ Πούτιν στο συγκεκριμένο νόμο αρκετά καφέ και ρεστοράν – αυτοβούλως – άρχισαν να εφαρμόζουν το μέτρο, με τους πελάτες τους να συμπεριφέρονται σαν μην τρέχει τίποτα.

Έχω την τύχη να έχω φίλες τις ιδιοκτήτριες ενός από τα πιο ψαγμένα ρεστοράν της Μόσχας, το οποίο υπάρχει και στην Αγία Πετρούπολη, αλλά και στη Νέα Υόρκη. Από την πρώτη ημέρα που άνοιξε στη Μόσχα – το 2006, αν δεν κάνω λάθος – η Σβετλάνα και η Χριστίνα (ιδιοκτήτριες) απαγόρευσαν ρητά το κάπνισμα. Αυτό, όχι απλώς δεν εμπόδισε τη φήμη του, αλλά – αντίθετα – την ενίσχυσε. Η είδηση δεν είναι αυτή. Εκτός από τους δεκάδες διάσημους καλλιτέχνες που είναι θαμώνες του, τακτικότατος πελάτης του είναι και ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, ο οποίος τυγχάνει να είναι δεινός καπνιστής. Στην ερώτηση μου, για το πώς αντέδρασε ο Λαβρόφ όταν την πρώτη φορά του είπαν πως δεν μπορεί να καπνίσει, η απάντησή τους ήταν: «Φυσιολογικότατα. Έβαλε το παλτό του, βγήκε στο κρύο, κάπνισε και επέστρεψε». Όσοι προλάβατε να πείτε πως σας μεταφέρω την εικόνα της κυριλάτης Μόσχας μη βιάζεστε. Εδώ και μια περίπου διετία, αρκετά εναλλακτικά, νεολαιίστικα και αριστερής απόχρωσης στέκια εφάρμοσαν το ίδιο. Σε αυτή την περίπτωση, το στοίχημα για τους ιδιοκτήτες ήταν πιο δύσκολο, γιατί όλα τα συγκεκριμένα στέκια, από τις 20.00 και μετά, κάθε μέρα, διαθέτουν μπάντες με ζωντανή μουσική. Και σε αυτή την περίπτωση όλα κύλισαν ομαλά. Τα κλαμπ δεν έβαλαν λουκέτο και οι θαμώνες τους, μέχρι σήμερα, εξακολουθούν να τα γεμίζουν.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά. Επειδή, για πολλοστή φορά, συνειδητοποιώ ότι είμαστε η χώρα με τους μεγαλύτερους και περισσότερους μάγκες, ίσως σε όλο τον πλανήτη. Αλήθεια, σκέφτεστε πώς θα αντιδρούσαν αρκετοί από τους πολιτικούς μας εάν ένας σερβιτόρος τους έλεγε πως δεν μπορούν να καπνίσουν; Στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα του χτύπαγαν την πλάτη και θα του έκλειναν κουτοπόνηρα το μάτι και θα άναβαν το τσιγαράκι τους. Στην πιο προβλέψιμη, το γνωστό: «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Έχουν περάσει τρία, περίπου, χρόνια από τη φιλότιμη προσπάθεια, για τα ελληνικά δεδομένα, την απόπειρα του Ανδρέα Λοβέρδου να απαγορεύσει το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους. Το αποτέλεσμα, γνωστό. Όπως συμβαίνει, σχεδόν, με όλους τους νόμους στην Ελλάδα. Κάποιοι νομοταγείς ή ηλίθιοι τον εφάρμοσαν και κάποιοι άλλοι έξυπνοι ή εξυπνάκιες δεν τον εφάρμοσαν ούτε για μια στιγμή. Στη δεύτερη κατηγορία θυμάμαι και τους δήθεν αριστερούς και τους δήθεν διανοούμενους της χώρας μας, που ενώ μπροστά στην καταστροφή που επακολούθησε στη χώρα έκαναν και κάνουν την πάπια, τότε σήκωσαν κόκκινη σημαία για την προστασία της νικοτίνης και των εισπράξεών τους.

Θα ήθελα πολύ να κλείσω το κείμενο αισιόδοξα, λέγοντας «πως ελπίζω πως και στην Ελλάδα, κάποια μέρα, να εφαρμοστεί ο συγκεκριμένος νόμος, χωρίς το παραμικρό παράθυρο». Αλλά, μάταια. Από τη στιγμή που εδώ και χρόνια έχω συνειδητοποιήσει πως το παρακράτος είναι τουλάχιστον ένα βήμα μπροστά από το κράτος, έτσι και στην περίπτωση της απαγόρευσης του καπνίσματος γνωρίζω πως οι ιδιοκτήτες των σκυλάδικών και καλλιτέχνες – οι οποίοι, προφανώς, εάν είχε επιβληθεί το μέτρο, δεν θα συνέθεταν άλλα έργα όμοια με του Κάφκα και του Μπετόβεν – θα εξακολουθούν να ασκούν τους δικούς τους νόμους. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News