Το μουσικό θέμα του «Ρετιρέ» θα ηχήσει στα αφτιά σου για εκατοστή πέμπτη φορά. Φτάνει ο καιρός που θα συμβεί και το ξέρεις, το νιώθεις καθώς τα τζιτζίκια δυναμώνουν το τραγούδι τους και το air condition ηχεί από δίπλα πρίμο σεκόντο.

Θα ακολουθήσουν και άλλα γνωστά και μη εξαιρετέα θεάματα, καθώς το χρονοντούλαπο της τηλεοπτικής ιστορίας θα ανοίξει για ακόμα μια φορά, για να βγει η καλοκαιρινή σεζόν. Ημουν νια και γέρασα θα λες κάνοντας ζάπινγκ οσονούπω, όπως το λες κάθε χρόνο τέτοιες μέρες που το χειμερινό πρόγραμμα δίνει τη σκυτάλη στο καλοκαιρινό.

Αν εξαιρέσουμε τις λιγοστές ενημερωτικές και ψυχαγωγικές εκπομπές που ξεκινούν για να καλύψουν την πρωινή ζώνη, με σχήματα συντελεστών που δημιουργήθηκαν τώρα, οι υπόλοιπες ζώνες θα καλυφθούν σε μεγάλο βαθμό με επαναλήψεις. Αυτό δεν είναι βέβαια μόνο καλοκαιρινό φαινόμενο.

Κάποιες σειρές είναι σε καθημερινή βάση στην οθόνη σου, βρέξει-χιονίσει. Τόσο βρέξει-χιονίσει που καταντά σουρεαλιστικό. Σκέφτεσαι, ας πούμε, ότι θα καταστραφεί ο πλανήτης και ακόμα θα παίζει τα μεσημέρια το «Κωνσταντίνου και Ελένης» στον Ant1. Το ίδιο ισχύει και για «Το σόι σου» στον Alpha. Τις καθημερινές παίζεται τρεις φορές τη μέρα: νωρίς το μεσημέρι, νωρίς το απόγευμα και το βράδυ. Λες και πρόκειται για κάποιου είδους πείραμα.

«Πιστεύω πως η τηλεόραση έχει αρχίσει και με υπερεκθέτει με τις τόσες επαναλήψεις σειρών που συμμετέχω» είπε ο Ηλίας Μελέτης σε συνέντευξή του και δεν μπορούσε να το θέσει πιο εύστοχα. Φαντάζομαι ότι έτσι θα νιώθουν και άλλοι συνάδελφοί του, που βλέπουν τους εαυτούς τους σε ρόλους που πια μετρούν δεκαετίες.

Η επανάληψη σειρών και εκπομπών, το «syndication» όπως το λένε οι Αμερικάνοι, είναι προσφιλής τακτική στα κανάλια όλου του κόσμου και μια πετυχημένη τηλεοπτική σειρά μπορεί να προβάλλεται ξανά και ξανά στο πρόγραμμά τους. Στην ελληνική του έκδοση, όμως, το «syndication» αποκτά διαστάσεις μυθικές: ένα πετυχημένο πρόγραμμα του παρελθόντος κατσικώνεται στην οθόνη εις τον αιώνα τον άπαντα. Αλλάζει γενιές όπως τα οικογενειακά κειμήλια.

Το καλοκαίρι η μανιέρα του «syndication» κορυφώνεται σε βαθμό κακουργήματος. Αν κλείσεις τα μάτια και αφήσεις την τηλεόραση ανοιχτή, θα νομίσεις ότι μπήκες σε χρονομηχανή που σε πέταξε πίσω στη δεκαετία του 1990 και του 2000. Το μόνο που θα σε ξυπνήσει από το χρονικό πισωγύρισμα θα είναι το διαφημιστικό διάλειμμα και οι ειδήσεις.

Αν θες να καταλάβεις το status της σύγχρονης ελληνικής τηλεόρασης, άνοιξέ την το καλοκαίρι. Εκεί θα φανεί όλη η μιζέρια της, η έλλειψη πρωτοτυπίας και η τσιγκουνιά της. Σαν εποχικό μαγαζί χωρίς καινούργιο εμπόρευμα, βγάζει από την αποθήκη την ίδια πολυκαιρισμένη πραμάτεια για να δείξει στη βιτρίνα της, ελπίζοντας ο τηλεθεατής να μπει και να αγοράσει.

Ενίοτε μπαίνει, δίνοντας στα προγράμματα που μεταδίδονται σε λούπα μια κάποια τηλεθέαση. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι του αρέσουν, γι’ αυτό και τα βλέπει, αλλά μάλλον αυτή είναι μια ουτοπική εξήγηση. Το πιθανότερο είναι ότι η προτίμησή του διαμορφώνεται κυρίως από την έλλειψη καλύτερης εναλλακτικής τη στιγμή που ανοίγει την τηλεόρασή του.

Αφού τα περισσότερα κανάλια έχουν πια ένα πρόγραμμα σε επανάληψη, τι άλλο να δει κι αυτός ο έρμος; Στο ένα έχει παλιά σειρά, στο άλλο βιντεοταινία του ’80, στο τρίτο ελληνική ταινία και πάει λέγοντας. Σου σερβίρουν τρία και τέσσερα μπαγιάτικα ψωμιά και σε καλούν να διαλέξεις.

Και μετά απορούν πού πήγαν οι τηλεθεατές. Στον δίπλα φούρνο πήγαν, που σερβίρει φρέσκο ψωμάκι. Στις πλατφόρμες, στα TikTok και στα διαδίκτυα. Ζούμε στην εποχή του «content». Ολοι φτιάχνουν σαν τρελοί νέο περιεχόμενο για να χορτάσουν το ανικανοποίητο ενός αχόρταγου κοινού με διάσπαση προσοχής και υπομονή νηπίου, αλλά η ελληνική τηλεόραση αποψύχει κάθε καλοκαίρι το «Ρετιρέ» και ό,τι άλλο παλιό έχει στον καταψύκτη της.

Αν το δεις από μια άλλη οπτική, θα μπορούσε να θεωρηθεί και ριζοσπαστικό. Κάνουν επανάσταση και αντιστέκονται στις τάσεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News