Τους ξέρεις καλά. Μα, είναι γύρω σου. Μπορεί και να τους συναναστρέφεσαι καθημερινά. Οχι πάντα τους ίδιους. Παραλλαγές τους. Υπάρχουν πολλές γαρ.

Είναι αυτοί που θα επιδιώξουν να «σπάσουν τον πάγο» (πιο) γρήγορα. Αυτοί που θα το παίξουν οικείοι, «δικοί σου». Αυτοί που δεν έχουν «κολλήματα».

Αυτοί. Είναι αυτοί που θα παραστήσουν ότι «τα έχουν δει όλα», ότι «δεν μασάνε». Είναι οι ίδιοι, εκείνοι που θα εκφράσουν με την πρώτη ευκαιρία τη δυσφορία τους για το «σύστημα», τη «συνέπεια», την «ευθύνη». Τους «κανόνες». Τα πράγματα πρέπει να κυλάνε όπως μας αρέσει. Και ό,τι δεν μας αρέσει, απλώς δεν υπάρχει ή δεν μας αφορά.

Είναι οι ίδιοι που την «ελευθερία» που ευαγγελίζονται, την απολαμβάνουν κάνοντας κατάχρηση των δικαιωμάτων, των υποχρεώσεων, του χώρου και του χρόνου των άλλων. Με την ανοχή των άλλων, φυσικά. Οσων τυχαίνει να βρίσκονται δίπλα τους σε κάθε περίπτωση. Και για όσο οι τελευταίοι το δέχονται. Γιατί; Γιατί έμαθαν στην ελευθερία τους να μη σέβονται τα όρια. Να μην τους απασχολούν. Τα όρια για εκείνους, άλλωστε, είναι μια (υποκειμενική) συνθήκη με την οποία δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση. Ή να έχουν την ελαστικότητα που διεκδικούν κάθε φορά. Σπρώχνοντας τα όρια των άλλων.

Ετσι έμαθαν. Ετσι μεγάλωσαν στον πυρήνα της οικογένειας και έτσι εξελίσσονται στον στενό κοινωνικό ιστό που τους ανέχεται. Και σε αυτά στηρίζονται για να συνεχίσουν να «πουλάνε μαγκιά». Αυτή είναι η δική τους «πραγματικότητα». Ουαί και αλίμονο αν βρεθείς ανυποψίαστος σε αυτήν. Εκεί που η γκάμα τους εκτείνεται από την αδιαφορία έως τον εκφοβισμό. Γιατί έτσι έχουν μάθει. Να τους «περνάει». Από τότε που η μαμά τους έλεγε στους γύρω «άσ’ τον, είναι άντρας», μέχρι τους φίλους που τον παραδέχονται γιατί «είναι ο εαυτός του».

Ουαί όμως, όταν εκείνοι απωλέσουν για λίγο την ασφάλεια της «πραγματικότητάς» τους.

Τότε η μαγκιά αποδεικνύεται το ίδιο κάλπικη, όπως η πεντάρα. Αυτή η μαγκιά θα καταβαραθρωθεί μόλις βγουν από τον μικρόκοσμό τους. Οταν «γίνει η στραβή» και θα πρέπει να βρουν το σθένος να δεχθούν τις συνέπειες των ορίων που ξεπέρασαν, των υποχρεώσεων που αγνόησαν, των δικαιωμάτων που καταχράστηκαν.

Τότε τι γίνεται; Πού είναι η μητρική φιγούρα που θα σπεύσει να δικαιολογήσει με το «αφήστε τον, είναι άντρας»; Πού είναι η παλιοπαρέα που θα επικροτήσει τη γνησιότητα του χαρακτήρα, «αφού του περνάει»;

Εκεί έξω, στην πραγματικότητα και στη ζωή που δεν τους αφορά, τα πράγματα εξελίσσονται αλλιώς. Εκεί, όμως, θα μετατραπούν σε φοβισμένα ανθρωπάκια που αναζητούν σωτήρα. Κάποιον που θα μπει μπροστά για να τους προστατέψει. Για να τους βγάλει από τη δύσκολη θέση. Μέχρι να περάσει η μπόρα και να ξαναμπούν στον πυρήνα τους. Ωστε να επανέλθουν στις «εργοστασιακές τους ρυθμίσεις».

Εκεί που μπορούν να το κάνουν. Για όσο ακόμα οι γύρω τους το ανέχονται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News