Με σφιγμένο το στομάχι… Ο νεαρός άνδρας ονομαζόταν Ζαχαρίας αλλά τον φώναζαν Ζακ. Ο νεαρός άνδρας ήταν ένας εξαρτημένος από τοξικές-ναρκωτικές ουσίες. Αρα ο Ζακ ήταν και συγχρόνως δεν ήταν ο Ζακ. Ηταν ένας εαυτός, που έχανε εαυτό. Ηταν αυτός και άλλος. Γλυκός άνθρωπος, ευφυής, με τρόπο σκέψης που μπορούσε να αποτυπώσει σε λέξεις, μαχητής, ακτιβιστής. Ναι, όλα αυτά. Αλλά και όλα τα άλλα, αυτά της εξάρτησης, τα άλλα. Που σε μετατρέπει σε πεινασμένο αγρίμι που μόνο για την «τροφή» σου. Τη δόση δηλαδή.

Μόνο η δόση και η επόμενη δόση. Για τη δόση σου μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μπορείς να κάνεις, ό,τι δεν περνάει από ανθρώπου νου.

Τα τελευταία δυο χρόνια γράφω ένα βιβλίο για ένα εξαρτημένο ον από ναρκωτικά. Ακολουθώ την εξάρτηση του να κτίζεται από τη πρώτη στιγμή που χτυπάει έλλειψη η ψυχή του. Οι ελλείψεις καθοδηγούν τα βήματά. Τον «είδα», αυτόν και ένα σωρό ανθρώπους εξαρτημένους που συνομίλησα, να πέφτει, να σηκώνεται, να σέρνεται, να χτυπιέται, να σπαρταράει. Να βουτάει σε φθήνιες, αναξιοπρέπειες, κλοπές, σιχάματα, ντροπές. Να γλυτώνει στο τσακ! Και τους δίπλα του, να γλυτώνουν στο τσακ μιας στιγμής του. Τη στιγμή του «θέλω» του, να μην κωλώνει ούτε απέναντι σε ανθρώπους που στέκονταν δίπλα του, να μην έχει καμία ηθική αναστολή. Οταν σε τρικιμιάζει το «θέλω» μιας δόσης, πνίγεται κάθε αναστολή…

Τον πόνεσα, του θύμωσα, τον ένοιωσα, τον έκλαψα, τον παραδέχτηκα, τον φοβήθηκα, τον έφτυσα, τον καμάρωσα και τον καμαρώνω κα-θα-ρό! Κι ωστόσο, προσέξτε το αυτό, μετά από 20 τόσα, ολόκληρα χρόνια καθαρός, κάθε εβδομάδα νοιώθει την ανάγκη να συναντάει την ομάδα του για να δυναμώνει να παραμένει καθαρός.

Γνωρίζω πια, ότι η εξάρτηση θα του κλείσει θελκτικά το μάτι ακόμα και μερικά λεπτά… μετά τον θάνατό του.

Τέτοια μάχη, να μην αξιώνεται άνθρωπος στα μέσα του! Βέβαια, η εξάρτηση από τοξικές-ναρκωτικές ουσίες είναι η πλέον προφανής. Μέσα από εκείνον, διέκρινα πια και τις κρυμμένες, τις μασκαρεμένες εξαρτήσεις. Το φαγητό, τα γλυκά, το τσιγάρο, την εξάρτηση μας από ανθρώπους που δεν μας «πρέπουν» αλλά… Η σύγχρονη εξάρτηση των «like»… Εξαρτήσεις κι εξαρτήσεις.

Ο Ζακ από Ζαχαρίας που είδα στο βίντεο ήταν ένας άνθρωπος έξω από το πλαίσιο του εαυτού του. Και ο απέναντί του μπορεί να είναι ένας άνθρωπος έξω από το πλαίσιο του εαυτού του. Μπορεί να είναι στην καθημερινότητα του ένα κάθαρμα, μπορεί και να είναι ένας γλυκός άνθρωπος που να βλέπει τον εαυτό του να κλωτσάει με μανία και να μην μπορεί να καταλάβει γιατί.

Οι οριακές καταστάσεις, έχουν οριακές καταλήξεις. Οι συσσωρευμένοι κρατημένοι θυμοί και η αδιαφορία της πολιτείας απέναντι σε δίκια ανθρώπων, μπορεί να γίνουν ηφαίστειο και να θεωρήσουν ως οριακό, κάτι που δεν είναι. Ο κάθε λογής άνθρωπος απέναντι σε τοξικομανή… Τρομαγμένος, φοβισμένος, αμήχανος, αβοήθητος από τις αρχές, να νοιώθει ασφαλής. Ναι, όλα αυτά μπορεί να αντιστοιχούν και στον απέναντι.

Κάθε φορά που περπατάω στην Αθήνα… Εκείνος ο δρόμος στην Πλατεία Θεάτρου, στο Πάρκο, στο Green Park, η Πατησίων, 3η Σεπτεμβρίου, η Ομόνοια Πόσα χρόνια μιλάμε και γράφουμε γι’ αυτά! Οντα που χτυπάνε ενέσεις στο γεννητικό τους όργανο, στον λαιμό τους, που τρικλίζουν, που αναρωτιέσαι πολλές φορές αν είναι ζωντανοί ή πεθαμένοι. Που στοιχηματίζεις ότι είναι πεθαμένοι! Κι είσαι γαμώτο άνθρωπος απέναντι σε άνθρωπο αλλά… Δεν δρας ως εσύ. Δηλαδή να σπεύσεις, να σκύψεις, να σκουντήσεις, να ταρακουνήσεις, να καλέσεις βοήθεια, να τον βάλεις στο αυτοκίνητό σου… Σε ξέρεις, ότι έτσι δρας σε δυστυχήματα, σε έχεις δει, έχεις βρεθεί και μάρτυρας ενώ γύρω υπήρχε πλήθος κόσμου που λάκισε… Σε ξέρεις! Αλλά Διάβολε!…

Αυτό το θέαμα που στο επέβαλλαν ως «καθημερινότητα», δεν ξέρεις να το χειριστείς. Ενας τρομοφόβος σε κατευθύνει, σε ξεπερνάει και φεύγεις και σε ακολουθεί η σκέψη, σου γαμάει τη μέρα ο βόμβος, «βρε μήπως ήταν πεθαμένος»; Μέχρι που ψιλοσυνηθίζεις κάποιους, που μπορεί να είναι πεθαμένοι. Κι αυτό είναι χειρότερο δράμα.

Χθες, ο Ζακ και όχι Ζακ, χτυπιόταν σαν πουλί εγκλωβισμένο, φοβισμένο, αδιέξοδο και ο απέναντι έγινε θηρίο «εγκλωβισμένο» στο δικό του φοβοθυμό μιας καθημερινότητας, συσσωρευμένης Ομόνοιας. Η έκβαση μας τσάκισε. Τι βαθύ κρίμα! «Για ένα τίποτα» το ζυγίσαμε, μια ίσως μικροκλοπή που ούτε αυτή ολοκληρώθηκε. Τι κρίμα! Η δόση αντίστοιχα ενός άλλου, στην Πλατεία Βικτωρίας, θυμάστε; Τόσα έχουμε διαβάσει, εκείνο το έγκλημα μουμιοποιήθηκε μέσα μου. Μια γυναίκα εγκυμονούσα, μόλις είχαν σπάσει τα νερά της. Ο άνδρας της με μια βιντεοκάμερα για νααποθανατίσει το θαύμα της ευτυχίας τους, έτρεχε να μπει στο αυτοκίνητό του, εκεί τον βρήκε, σε εκείνη τη στιγμή της ζωής τους, για μια γαμημένη βιντεοκάμερα. Πώς ξεγέννησε μόνη; Πώς έζησε, πώς ανέθρεψε μόνη; Ξαναέζησε;

Οι οριακές στιγμές μπορεί και να έχουν οριακές καταλήξεις, που κανείς δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του σε αυτές. Η πρωτεύουσα μας, η Αθήνα, είναι τα τελευταία χρόνια αποθήκη σακατεμένων ψυχών, εξαρτημένων όντων. (Εμμένω στο «όντων», προς Θεού όχι υποτιμώντας αλλά ακριβώς τονίζοντας, το, εαυτοί χωρίς εαυτούς. Αντιλαμβάνομαι, ότι ως θεατές σκηνών ξεβράζουμε αντανακλαστικά λύπης, θυμού, οργής. Κρίνουμε. Διαπομπεύουμε. Θεατές Κολοσσαίου πότε το κεφάλι δεξιά να λυπάται, πότε αριστερά να οργίζεται, να βγάζουμε αποφάσεις «αθώος»- «ένοχος» εκ του προχείρου και εκ του καναπέως).

Η Αθήνα είναι αποθήκη σακατεμένων ψυχών, εξαρτημένων παλικαριών και κοριτσιών. Αν-θρώ-πων! Δόση και επόμενη δόση. Μόνο δόση. Το ήθελα όρθιο το παλικάρι. Ολόρθο. Ηθελα τον κάθε Ζακ, ένα,με τον Ζακ. Επιτέλους θα μιλήσουμε για ναρκωτικά και χρήστες; Η πόλη βράζει. Ανθρωποι που κλωτσάνε τους εαυτούς τους σε ένα ακραία μοναχικό περιθώριο!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News